ผีคงเหงา

     บางเหตุการวิญญาณที่แสดงตัวให้เห็น หรือพยามสื่อสารกับเราด้วยไม่ว่าจะเป็นด้วย รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส หรือแม้กระทั่งความรู้สึก บานอาจจะสัมผัสได้โดยเฉพาะคนที่มีเซ้นส์แรง เหมือนว่าคนเหล่านั้นมักจะเจอเรื่องผีวิญญาณบ่อยครั้ง จากหลากหลายสถานที่จนชิน แม้จะเป็นวิญญาณบ่อยครั้งที่ออกมาแต่ทักทาย หรือแค่เพราะเหงา เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริง ไปฟังเรื่องนี้กันเลยครับ

     ตอนเด็กๆ ผมอยู่อำเภอหาดใหญ่ พ่อแม่เช่าบ้านเก่าๆ ไว้หลังหนึ่งเพื่อไว้พักเวลาทำธุระทางใต้ บ้านหลังนี้คนละแวกนั้นเล่าลือกันมาก เพราะเป็นบ้านเก่าแก่และมีคนตายในบ้านหลายครั้ง ซึ่งเพื่อนๆ วัยเด็กผมไม่กล้ามาเที่ยวบ้านสักคน และเรียกว่า ‘บ้านผี บ้านผี’

บรรยากาศหลังบ้านชวนเตลิดเช่นกัน เพราะติดกับป่ายาง ทุกๆ คืนจะได้ยินเสียงทิวต้นยางเสียดสีกันชวนบาดแก้วหู ยังไม่รวมถึงไอเย็นและความชื้นที่มาเยือนหลังพระอาทิตย์ตกดิน ขณะที่ผมเขียนอยู่นี้ ยังจำกลิ่นดินชื้นๆ หลังบ้านได้เลย

จำความว่าคืนนั้น ออกมาแปรงฟันหลังบ้านและมองไปยังทิวต้นยางทึบ (ซึ่งปกติไม่เคยมองไปเลย) แต่คืนนั้นดันมองไปในความมืดมิด ลมเย็นยะเยือกมาก จนต้องเร่งแปรงฟันให้เร็วกว่าเดิม หลังจากจัดแจงบ้วนปากเสร็จกำลังจะหันหลังกลับ ได้ยืนเสียงหัวเราะเล็กๆ แหลมๆ ดังมาจากทิวต้นยางมืดๆ สุดทางนั้น ตอนแรกคิดว่าเป็นเสียงกิ่งไม้เสียดสี แต่เหมือนเสียงหัวเราะมันเคลื่อนมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าเป็นเสียงกิ่งไม้จริง ทำไมถึงมีเสียงกระดิ่งเล็กๆ ตามมาด้วยล่ะ และมันกำลังเคลื่อนที่มาหาผมโดยตรงผมเห็นร่างคล้ายเงาที่ออกมาจากความมืด เป็นเด็กผู้ชายตัวมอมแมม ผูกจุก และนุ่งผ้าถุง ทีแรกเขาค่อยๆ ก้าวออกมาช้าๆ แต่กลับเร่งฝีเท้าเรื่อยๆ จนกลายเป็นวิ่ง ตรงดิ่งมาหาผมเหมือนไม่ลังเลอะไรเลย

     ตอนนั้นก้าวขาไม่ออก เสียงหัวเราะชัดกังวานมาก ร่างเด็กชายดูเหมือนโปร่งใส ผมมองเห็นใบหน้าไม่ชัด แต่เจ้าเด็กนั่นดูสนุกมากที่วิ่งตรงออกมาจากความมืด ก่อนจะถึงผมในอีกไม่กี่เมตร เด็กนั่นวิ่งทำมุมเฉียงเล็กน้อย วิ่งผ่านผมไปพร้อมไอเย็นยะเยือก แล้วหายทะลุไปจากกำแพงด้านหลังราวกับอากาศธาตุ

ผมอยู่ท่ามกลางความมืดกับความเงียบ ตอนนั้นไม่ได้หวาดกลัวอะไรเลย แต่รู้สึกร่างชาแปลกๆ หลังจากรู้สึกตัวก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน และเล่าประสบการณ์พิสดารให้ญาติๆ ที่บ้านฟัง

พวกเขามีความเห็นตรงกันว่า

“เขาคงมาหาเพื่อนเล่น”