ห้องเก็บฟิล์ม

     เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อ 15 ปีก่อน เรื่องเกิดขึ้นกับคุณเคน ตอนนั้นเข้าอายุเพียง 10 ขวบ ตอนเด็กๆเขาอาศัยอยู่กับตายายค่อนข้างมีฐานะฝืดเคือง เคนได้รุ้จักกับลุงเหน่งที่อยู่บ้านข้าง ลุงเหน่งมีอาชีพรับฉายหนังกลางแปลงตามวัดต่างๆลุงเหน่งรักงานนี้มาก เคนสนิดกับนนท์ลูกชายของลุงเหน่ง ทุกเย็นหลังเลิกเรียนทั้งสองจะชวนกันเล่นเช่นเคย ในวันนั้นลุงเหน่งไม่อยู่บ้านเพราะออกไปต่างจังหวัดกว่าจะกลับก็ช่วงดึกมาก เคนอยู่เล่นกับนนท์ไปได้สักพักหนึ่งนนท์ก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า "เราลองไปเล่นในห้องเก็บฟิล์มกันไหม" เคนจึงถามว่า"จะดีหรอ" นนท์ตอบกลับไปว่า "เอาน่ะ มีอะไรจะให้ดู" ด้วยความที่ทั้งคู่นั้นยังเป็นเด็กเคนก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเดินตามนนท์เข้าไปในห้อง

                ลักษณะด้านในของห้องนั้นเป็นห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าไม่กว้างมากนัก หน้าต่างทุกบานถูกปิดตายด้วยไม้หน้าสามตอกตะปู พร้อมกันนั้นก็ยังมีผ้ายันต์สีแดงปิดทับลงบนหน้าต่างทุกบาน เหมือนกับว่ากันอะไรบางอย่างเอาไว้ด้านใน ที่กลางห้องนั้นมีเครื่องฉายหนังขนาดใหญ่ตั้งอยู่แล้วก็มีม้วนฟิล์มที่วางอยู่รอบๆห้องเป็นจำนวนมาก เคนยืนมองดูรอบๆห้องไปได้สักพักหนึ่ง ก็เหลือบไปเห็นเหมือนกับว่ามีใครยืนหลบอยู่หลังฉากสีขาว เคนเริ่มใจไม่ดีรีบถามกับนนท์ว่า "ในห้องนี้ นอกจากเราสองคนแล้วไม่มีคนอื่นอีกใช่ไหม" นนท์ก็ตอบกลับมาว่า "อืม ใช่ ก็มีแค่เราสองคนนี่แหละ" พอเคนได้ยินคํานี้ก็ทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที แล้วสักพักเดียวนนท์ก็พูดกับเคนว่า "มา เดี๋ยวจะทำอะไรให้ดู" พอพูดจบนนท์ก็หยิบเศษฟิล์มที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วเอาไฟฉายส่องลงบนแผ่นฟิล์มชิ้นนั้นสะท้อนลงบนผ้าสีขาวเป็นภาพออกมา และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

                ภาพที่สะท้อนออกมานั้นกลับเป็นเงาของชายแก่ ยืนนิ่ง กำลังจ้องมาที่เคนและนนท์ เคนตกใจสุดขีดก็เลยรีบคว้ามือของนนท์ เพื่อดึงออกไปจากสถานการณ์นั้น สัมผัสแรกที่จับมือของนนท์นั้นเย็นเฉียบ ไม่มีอาการตอบสนองอะไรเลย เคนเห็นท่าไม่ดีก็เลยปล่อยมือนนท์ แล้วรีบวิ่งออกมาด้วยอาการสติแตก พยายามร้องเรียกหาคนมาช่วย ประจวบเหมาะกับที่แม่ของนนท์พึ่งจะกลับมาจากจ่ายตลาด เห็นเคนวิ่งหน้าตาตื่นออกมา ก็เลยถามว่า "เกิดอะไรขึ้น แล้วนนท์ล่ะไปไหน" เคนรีบตอบกลับไป "นนท์กับผมโดนผีหลอกที่ห้องเก็บฟิล์มครับ" แม่ของนนท์ก็เลยบอกว่า "แล้วใครให้พวกเธอไปเล่นกันในนั้น" เคนได้แต่ยืนอ้ำๆอึ้งๆไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วแม่ของนนท์ก็รีบวิ่งเข้าไปดูนนท์ในห้อง เคนได้แต่ยืนรอข้างนอกด้วยความกลัว สักพักเดียวแม่ของนนท์ก็เดินออกมาบอกกับเคนว่า "ไม่เป็นไรแล้ว เธอกลับบ้านไปก่อนก็แล้วกัน" เคนก็กลับบ้าน

                ด้วยความที่เป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร พอทานข้าวเสร็จก็เดินไปอาบน้ำที่หลังบ้านตามปกติ บรรยากาศในตอนนั้นเงียบสงัดจนน่าขนลุก มันทำให้เคนย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวเมื่อตอนเย็นทันที เคนก็อาบน้ำไปได้สักพักหนึ่ง หูก็เริ่มได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากด้านหลังของห้องน้ำ เคนจึงค่อยๆเดินไปชะโงกมองผ่านช่องลมของห้องน้ำออกไป ด้วยความมืดจึงมองเห็นไม่ชักนัก เคนเห็นเหมือนมีใครบางคนกำลังก้มหาอะไรบางอย่างอยู่ ยิ่งจ้องมองนานเท่าไหร่ คนคนนั้นก็ยิ่งเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เคนเริ่มชักไม่แน่ใจจึงเผลอหลุดปากทักไปว่า "นั่นใคร ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ ใคร" พอสิ้นเสียงของเคน ชายคนดังกล่าสวก็หยุดนิ่งแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น เคนตกใจทันทีเพราะใบหน้าที่เคนเห็นในตอนนี้เป็นคนคนเดียวกันกับที่เคนเห็นในห้องเก็บฟิล์ม

              ด้วยความตกใจ เคนกระโจนออกมาจากห้องน้ำแบบไม่คิดชีวิต รีบวิ่งตรงเข้าไปหาตากับยายทันทีด้วยอาการสั่นไปทั้งตัว รีบบอกตากับยายว่า "มีใครก็ไม่รู้ยืนอยู่หลังห้องน้ำบ้านเรา" ตาก็เลยไปดูที่ห้องน้ำ ยืนมองอยู่สักพักแล้วก็พูดว่า "อย่ามายุ่งกับหลานกรุ" พอพูดจบก็เดินตรงมาหาเคนแล้วบอกว่า "ไม่มีอะไรแล้ว เอ็งขึ้นไปนอนกับยายก่อน เดี่ยวตาจะอยู่ข้างล่างอีกพักนึง" ตอนนั้นเคนรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อยก็เลยรีบขึ้นไปบนบ้านกับยายเพื่อจะเตรียมตัวเข้านอน เพราะพรุ่งนี้ก็ยังต้องไปโรงเรียนแต่เช้า สิ่งแรกที่ยายให้เคนทำหลังจากขึ้นมาข้างบนก็คือ ให้ปิดหน้าต่างทุกบานให้สนิทแล้วรีบเข้ามุ้งนอนทันที ยายยังบอกอีกว่าให้นอนให้ใกล้ยายมากที่สุด เคนจึงรีบซุกตัวเข้าไปนอนกับยายแล้วกอด
ยายเอาไว้แน่น แล้วยายก็กระซิบเบาๆว่า "ถ้าเห็นอะไรห้ามส่งเสียงเด็ดขาด" แล้วเคนก็นอนไปได้สักพัก ตาของเคนก็เดินขึ้นมาพอดี ตาเดินตรงเข้ามาที่มุ้งแล้วพูดว่า "วันนี้ตาขอนอนกับเอ็งวันนึงนะ" เป็นวันแรกที่ตาเข้ามานอนกับเคน

               แล้วเวลาก็ผ่านไปพักเดียวเคนก็เคลิ้มหลับไป ตึก ตึก ตึก เสียงใครกัน  เคนค่อยๆลืมตาขึ้นมอง เพราะได้ยินเสียงเหมือนมีคนกำลังเดินขึ้นมาตรงบันไดทางขึ้นบ้าน แล้วสิ่งที่เคนได้เห็นก็คือ มันคือท่อนบนของชายแก่คนนั้น ค่อยๆโผล่ขึ้นมา แววตาแดงก่ำ เหลือบไปมาเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่างอยู่ ค่อยๆเดินตรงเข้ามาทางเคน ด้วยความตกใจเคนพยายามดิ้นสุดแรงแล้วก็ร้องเรียกตากับยาย แต่ว่าร่างกายนั้นกลับขยับไม่ได้ เหมือนกับว่ายิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ร่างกายมันก็ยิ่งชาขึ้นเรื่อยๆ เคนเริ่มจะหมดแรงลงทุกที ร่างของชายแก่คนนั้นก็ยิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเคนก็ต้องตกใจขึ้นอีกครั้งเมื่อมีเสียงปริศนาดังขึ้น เฮ้ย!! พอสิ้นเสียงนั้นก็ปรากฎชายร่างดำสูงใหญ่ ยืนอยู่ตรงประตูห้องของตากำลังชี้หน้า
ชายแก่คนนั้น ไม่ขยับไปไหน ครู่เดียวเท่านั้นร่างของชายแก่ก็ค่อยๆจางหายไป แล้วเคนก็เผลอหลับ รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว

               พอตื่นขึ้นมาก็รีบลงไปข้างล่าง เห็นตากำลังนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะ พอตาเห็น คำแรกที่ตาพูดขึ้นก็คือ "เมื่อวานเอ็งไปเล่นที่ไหนมา แล้วได้ไปเอาอะไรของใครเขามารึเปล่า เจ้าของเขาเดินมาตามหาถึงที่เลยนะ" เคนได้ยินแบบนั้นก็เลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เรื่องที่ไปเล่นในห้องเก็บฟิล์มกับนนท์มา พูดจบตาก็ไปหยิบรองเท้าคู่ที่เคนใส่เมื่อวานมาให้ดู มีเศษศอะไรบางอย่างติดมากับรองเท้า ตาจึงบอกว่าน่าจะเป็นเศษซากอาหารหรือเครื่องเซ่นอะไรบางอย่างที่วางอยู่กับพื้น แล้วเคนดันไปเหยียบเข้ามันก็เลยติดมากับรองเท้าของเคน วิญญาณหรือะไรบางอย่างในห้องนั้นคงไม่พอใจ จึงตามมาเอาคืน แล้วก็ไม่มีใครรู้ประวัติของห้องเก็บฟิล์มห้องนั้นว่าเคยมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เนื่องจากต่อมาไม่นานลุงเหน่งแกก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์