อย่ารับสาย

      ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นย้อนไปช่วงปี 2011-2012 ที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของผมชื่อคุณแป้ง เราสนิทกันมากตั้งแต่เด็กเราอาศัยอยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่เราเรียนคนล่ะโรงเรียน ครอบครัวของแป้งข่อนข้างมีฐานะแป้งจึงได้เรียนโรงเรียนเอกชน แป้งยังมีเพื่อนสนิทอีกคนชื่อว่าแนน ทั้งคู่สนิทกันมากแทบจะตัวติดกันตลอด สองคนนี้รักกันมากเลยทีเดียว พอเรียนจบ ม.3 กลุ่มของแป้งที่โรงเรียนเค้ามีทริปที่จะไปเที่ยวกัน เพราะแต่ละคนต่างก็จะแยกย้ายกันไปเรียนในสิ่งที่ตัวเองถนัด บางคนก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอก บางคนก็ไปเรียนสายอาชีพ

      พวกเขาก็เลยคิดกันว่าจะไปเที่ยวไหนกันดีเพื่อเป็นการอำลา มายเป็นเพื่อนในกลุ่มของแป้งก็เสนอมาว่าให้ไปที่หัวหินเพราะพ่อของมายเขามีบ้านพักตากอากาศที่นั่น ส่วนเรื่องการเดินทาง อาหาร มายเขาอาสาเป็นคนดูแลเอง พอทุกคนตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยก็นัดวันที่จะเดินทางกันครับ เขาตกลงกันว่าจะไปประมาณ 4 วัน 3 คืน พอถึงวันที่จะเดินทางเพื่อนของเขาทุกคนก็ไปเจอกันที่บ้านของมาย ก็นั่งรถตู้ของบ้านมายไปกลุ่มเพื่อนของแป้งที่ไปกันก็มีประมาณ 8 คนมีทั้งหญิงและชาย มาถึงที่หมายทุกคนต่างก็นำข้าวของไปเก็บในห้องแล้วก็ออกไปเดินเที่ยวในชายทะเล

             ผ่านไป 2 วันทุกคนก็ได้เล่นน้ำได้กินอาหารทะเลกันอย่างสนุกสนานครับ เช้าวันที่ 3 แม่ของแป้งโทรมาบอกว่าพ่อของแป้งไม่สบายอยู่โรงพยาบาลให้แป้งกลับไปหาพ่อ เดี๋ยวแม่ของแป้งจะมารับ แป้งเป็นลูกคนเดียวครับ พ่อของแป้งมีโรคประจำตัวและพอโรคประจำตัวของพ่อแป้งกำเริบเลยต้องเข้าโรงพยาบาล หมอบอกว่าอย่าให้คนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจเดี๋ยวโรคที่เป็นจะยิ่งหนัก พ่อของแป้งอยากเจอแป้ง อยากให้แป้งไปเฝ้าไข้ตามประสาคนที่มีลูกคนเดียวครับ แม่ของแป้งไม่อยากให้พ่อเป็นหนักเลยต้องพาแป้งกลับกรุงเทพไปเฝ้าพ่อ แป้งเข้าใจและบอกเพื่อนๆ แต่แนนไม่อยากให้แป้งกลับแนนเลยขอกลับด้วย แต่แป้งบอกว่าให้แนนอยู่กับเพื่อนๆไป ไม่ต้องเป็นห่วง

              พอเย็นวันนั้นแม่ของแป้งก็มาพาแป้งกลับกรุงเทพ แป้งก็ไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล เวลาประมาณ 4 ทุ่มกว่าแนนก็โทรมาหาแป้ง คุยกันจนถึงประมาณเที่ยงคืนกว่า แนนพูดแต่ว่าหายใจไม่ค่อยออก รู้สึกอึดอัด แล้วก็บอกว่าแป้งไม่น่ากลับเลย เพื่อนที่นี่ไม่มีใครรักและห่วงแนนเลยสักคน แป่งก็บอกกับแนนไปว่า "แนนคิดไปเองหรือเปล่า เพื่อนก็รักแนนทุกคนแหละ" ก่อนที่แนนจะวางสายนั้นก็บอกว่า "แนนรักแป้งมาก เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป" แป้งก็งงนิดๆแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากคงเป็นเพราะแนนไม่มีแป้งอยู่ด้วยเลยพูดอะไรแบบนี้

              พอเช้าของอีกวันเป็นวันที่เป็นเพื่อนของแป้งจะกลับจากทะเล แป้งก็กลับบ้านและให้แม่มาเฝ้าพ่อแทน พอถึงบ้านแป้งก็ไปนอนพักหลังจากที่ไม่ค่อยได้นอนจากเมื่อคืน แป้งกะว่าพอเย็นจะไปรอรับเพื่อนที่บ้านของมาย แป้งกำลังจะเข้านอนมีโทรศัพท์มา แป้งก็ไปดูว่าใครโทรมาคิดว่าน่าจะเป็นแนน พอรับสายแนนก็โทรมาจริงๆครับ แป้งก็เลยถามแนนว่า "เป็นยังไงเที่ยวสนุกไหม เดี๋ยวเย็นๆแป้งจะไปรอที่บ้านมายนะ" แนนเงียบ ไม่พูดอะไร แป้งก็ถามแนนว่า "เป็นอะไร" แนนก็พูดขึ้นว่า "แป้ง ถ้ามีใครโทรมาหาไม่ต้องรับสายนะ ห้ามรับเด็ดขาด" แป้งก็ถามด้วยอาการงงว่า "ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่าแนน"แนนก็บอกแต่ว่า "ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ ถ้าแป้งยังรักแนนอยู่ ห้ามรับสายใครเด็ดขาด" แล้วสายก็ตัดไป

              แป้งก็งงและกำลังจะโทรกลับไปหานแนนแต่มายโทรมาซะก่อน แป้งกำลังจะรับสายแต่พอนึกถึงคำพูดของแนนแป้งก็สองจิตสองใจจะรับดีหรือไม่รับดี แต่แล้วแป้งก็รับโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับแนน พอแป้งรับมายก็พูดว่า "แป้งฟังมายให้ดีนะ" แป้งก็ถามว่ามีอะไร มายก็พูดว่า "เมื่อคืนแนนจมน้ำตาย ตอนนี้ศพถูกย้ายมาที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพ" แป้งพอได้ฟังมายพูดแบบนี้ก็เข้าใจที่แนนบอกว่าไม่ให้รับโทรศัพท์คงเป็นเพราะรู้ว่าเพื่อนจะโทรมาแกล้งบอกว่าตัวเองจมน้ำตาย แป้งก็พูดไปว่า "มาย มายมีปัญหาอะไรกับแนนถึงต้องแกล้งกันแรงขนาดนี้"

              มายบอกว่า "มายไม่ได้แกล้ง แต่แนนจมน้ำตายจริงๆ เมื่อคืนเพื่อนไปสังสรรค์กันที่ริมหาดตอนหกโมงเย็น จนถึงเวลา 2 ทุ่มก็สังเกตว่าแนนไม่ได้อยู่ในกลุ่ม ทุกคนก็สงสัยว่าแนนไปไหน ก็ตอนเวลาทุ่มกว่าๆยังเห็นเล่นน้ำอยู่เลย ทุกคนก็ลงทะเลไปช่วยกันหาแต่ก็ไม่เจอ พ่อของมายเลยให้หน่วยกู้ชีพไปช่วยกันหา งมจนพบศพในอยู่ในทะเล"

              แป้งก็บอกว่า "เป็นไปไม่ได้ เพราะแป้งเพิ่งจะวางสายจากแนนไปเมื่อกี้นี้เอง แล้วมายก็โทรมา" มายเงียบ ไม่พูดอะไรแล้ว มายก็บอกว่าเย็นนี้ไปหามายที่บ้าน มายจะพาไปหาแนนที่โรงพยาบาล พอมายมาถึงเพื่อนๆทุกคนก็ไปหาแนนที่โรงพยาบาล มาถึงห้องเก็บศพแป้งกับช๊อคเลยครับ ได้เห็นศพแนน นอนนิ่งอยู่ มือของแนนกำสร้อยที่แป้งซื้อให้ตอนวันเกิด แป้งเสียใจมากร้องไห้จนหมดสติ แต่เรื่องมันยังไม่จบเพียงแค่นั้น

              หลังจากงานศพของแนนสิ้นสุดลง แป้งเข้ามาในห้องของตัวเองเอาแต่ร้องไห้ หยิบรูปที่เคยถ่ายคู่กับแนนมาดู สักพักมีคนโทรมาหาแป้งหยิบโทรศัพท์มาดูถึงกับช็อคเลยครับ หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อว่าแนน แป้งตกใจมาก แต่อีกใจก็คิดว่าอาจจะเป็นแม่ของแนนโทรมาหาก็ได้เลยตัดสินใจรับโทรศัพท์ครับ พอแป้งรับโทรศัพท์ก็มีเสียงของแนนพูดมาด้วยความโมโหว่า "แนนบอกแป้งแล้วว่าอย่ารับโทรศัพท์!! แล้วแป้งรับทำไม!! แนนถามว่าแป้งรับทำไม!!" ทันทีที่แนนพูดจบประโยคนี้แป้งถึงกับปาโทรศัพท์ทิ้งเลยครับ แล้วกรี๊ดจนกลายเป็นคนเสียสติ สติไม่อยู่กับร่องกับรอยไปเลย

              ลืมบอกไปครับ ผมย้ายบ้านมาตอน ม.2 เลยพึ่งจะมารู้เรื่องนี้ ตอนที่กลับไปหมู่บ้านนั้นผมก็จะแวะไปหาแป้งนี่ล่ะครับ หลังจากผ่านเหตุการณ์มาได้ 2-3 ปี แป้งเขาก็หายเป็นปกติแล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง ครั้งแรกผมขนหัวลุกเลยครับ เพื่อนตายตอน 2 ทุ่มแต่กลับมาโทรหาตอน 4 ทุ่มน่ากลัวดีครับ แป้งบอกกับผมว่าที่แนนบอกว่ารู้สึกอึดอัด หายใจไม่ค่อยออก คงเป็นเพราะแนนบอกถึงอาการตอนที่ตัวเองจมน้ำตายและที่แนนบอกว่าไม่มีเพื่อนรักและห่วงแนนคงเป็นเพราะตอนที่แนนจมน้ำนั้นไม่มีเพื่อนคนไหนเห็นและเข้าไปช่วยเลย อาจเป็นเพราะเพื่อนๆคงกำลังสนุกกับการสังสรรค์ เลยไม่ได้สังเกตเห็นว่าแนนจมน้ำ