เมื่อครั้งเป็นเด็กวัด

     ประมาณสิบเจ็ดปีก่อน คุณรันได้ไปอาศัยอยู่ที่วัดตั้งแต่อายุเพียงแปดขวบจึงไม่ค่อยกลัวผี เพราะไม่ประสีประสามากนัก   เรื่องราวทั้งหมด เกิดขึ้นแถวๆย่านรามคำแหง

    จนคุณรันอายุประมาณสิบสี่ปี วันนั้นเป็นวันพระใหญ่ ตอนเช้า พระจะขึ้นศาลา แล้วจะมีญาติโยมมาทำบุญ แล้วพระลูกวัดก็เกิดมีเรื่องกันเองสองคน ชื่อคุณหน่อยกับคุณขวัญ จนเวลาสิบโมง เจ้าอาวาสก็ลงจากศาลามาจับสึกทั้งคู่ แล้วก็ให้กลับบ้าน

    จนตอนเย็น คุณรันก็เข้าไปอาบน้ำ เตรียมตัวจะไปดูหนังกลางแปลง ที่มาจัดฉายในวัด  ในขณะที่กำลงอาบน้ำอยู่ คุณรันก็ได้ยินเสียงคุณหน่อย พระที่ถูกจับสึก มาชวนหลวงพี่หลวงน้าที่วัด ไปดูหนังกลางแปลงกัน

    พอคุณรันอาบน้ำเสร็จ ก็ได้ไปขอเงินหลวงพี่ ไปซื้อขนม แล้วจะไปดูหนัง หลวงพี่ก็บอกกับคุณรันว่า "รัน อย่าไปอยู่ใกล้มันนะ ไอ้หน่อยอ่ะ เดี๋ยวไอ้ขวัญ ที่เป็นคู่กรณีกันอ่ะ เค้าอาจจะมีเรื่องกัน เดี๋ยวจะโดนลูกหลง"

    คุณรันก็รับปากกับหลวงพี่ แล้วก็ได้ยินเสียงคุณหน่อย มาตะโกนเรียกหลวงพี่อยู่ที่หน้ากุฏิว่า "หลวงพี่ๆ ไปดูหนังกัน" หลวงพี่ก็ตะโกนลงไปว่า "เออ เอ็งไปดูเหอะ ข้าไม่ค่อยสบายหวะ" คุณหน่อยจึงเดินออกไป

    หลวงพี่หันกลับมากำชับคุณรันอีกว่า "อย่าไปอยู่รวมกันมัน จำไว้นะ" คุณรันก็บอกว่า "เดี๋ยวไปนั่งดูบนหลังแท้งค์น้ำ" คุณรันกับกลุ่มในวัดอีกเจ็ดแปบคน ก็ไปนั่งดูหนังกันบนแท้งค์น้ำ

    หนังฉายประมาณสองทุ่ม ตอนนั้นประมาณทุ่มกว่าๆ ก็นั่งเล่นกันรอหนังฉาย สักพัก คนที่นั่งรอดูหนังอยู่กลางลาน ทั้งพระทั้งโยม ต่างวิ่งฮือกันไปทางด้านข้างของจอหนัง ฝั่งที่มีศาลา

    คุณรันก็เลยคุยกับเพื่อนว่า "เอาแล้ว มีเรื่องแน่นอน ตีกันแล้ว" คุณรันกับเพื่อนจึงรีบวิ่งลงจากแท้งค์น้ำไปดู ก็เห็นรถมูลนิธิ เอาศพของคุณหน่อย มาไว้ที่ศาลา ทั้งพระทั้งโยม ต่างยืนมุงดูกันเต็มศาลา ญาติของคุณหน่อยบอกว่า คุณหน่อยผูกคอตายที่บ้าน ตอนบ่ายสอง

    เพราะว่าตอนที่คุณหน่อยโดนจับสึกแล้วกลับบ้าน ก็โดนญาติที่บ้านทั้งบ่นทั้งด่า ก็เลยน้อยใจ จนผูกคอตา ทุกคนต่างจับกลุ่มคุยกัน เพราะว่าตอนเย็น คุณหน่อยยังเดินไปชวนหลวงพี่หลวงน้าที่วัด ให้มาดูหนังด้วยกันอยู่เลย

    แล้วคนที่ฉายหนังก็พูดขึ้นมาว่า "เนี่ย ก็ตอนเย็น ไอ้หน่อยมันยังเดินมาถามอยู่เลย ว่ากินข้าวกินปลาหรือยัง" หลังจากนั้นก็เอาศพไปตั้งสวดที่วัด พอคืนต่อมา หลวงพี่ที่วัด ก็ได้ยินเสียงคุณหน่อย มายืนเรียกอยู่ที่หน้ากุฏิทุกคืน

    มีพระลูกวัดบางรูป เคยชะเง้อหน้าออกไปมองที่หน้ากุฏิ ก็เห็นคุณหน่อย ยืนกอดอกตัวสั่น อยู่ที่หน้ากุฏิ แล้วเหมือนจะพยายามเดินเข้ามา แต่ก็เข้าไม่ได้

    คนขายของเก่าอยู่ที่หน้าวัด ก็เข้ามาเล่าให้พลวงพี่กับพระในวัดฟังว่า เห็นคุณหน่อย เดินไปเดินมาอยู่ในวัด แล้วยืนร้องไห้อยู่หน้ากุฏิทุกคืน คุณรันเองก็รู้สึกว่า คุณหน่อยอยู่ที่หน้ากุฏิตลอดเวลา ถึงแม้จะมองไม่เห็นก็ตาม

    คนที่บ้านของคุณหน่อย ก็เคยมาปรึกษากับหลวงพี่ว่า ได้ยินเสียงข้าวของเครื่องใช้ ในห้องนอนของคุณหน่อย เลื่อนไปมา พอเปิดประตูเข้าไปดู ก็ไม่เจออะไร ของทุกอย่างก็ยังอยู่เป็นปกติ เป็นแบบนี้ทุกคืน จนทำให้คนที่บ้านกลัวกันมาก

    หลังจากนั้น อีกสองปีถัดมา คุณขวัญ คู่อริของคุณหน่อย ก็ผูกคอตาย โดยที่ไม่มีสาเหตุ และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด