เจอดีทีสี่ห้าแบบ

          เรื่องราวของผู้ไม่ประสงค์ออกนาม เรื่องราวของเข้ากับผีวิญญาณมากหลายในคืนหลอนในโรมแห่งหนึ่งจังหวัดสงขลา คืนหลอกหลอนที่เขาไม่มีทางลืม เขาพบกับสิ่งซ่อนเร้นที่ไม่สามารถอธิบายได้และเขาเองก็คงไม่ได้อะไรจากคำตอบ ว่ากันว่าเป็นการทักทายแขกผู้มาพักที่โรงแรมแห่งนี้ก็ว่าได้

          เรื่องทั้งหมดก็มีอยู่ว่า ผมและเพื่อนๆจะไปศึกษาดูงานที่ประเทศสิงคโปร์ โดยต้องเดินทางขึ้นเครื่องบินไปลงที่จังหวัดสงขลาก่อนจะเดินทางโดยรถทัวร์ไปยังจุดหมาย ก็ได้มีเหตุจำเป็นต้องพักในโรงแรมของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งต้องนอนค้าง 1 คืนก่อนที่จะออกเดินทางต่อไปในวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ผมและทุกคนเดินทางถึงมหาวิทยาลัยที่พักในตอนเย็น ผมและเพื่อนๆก็พากันไปกินข้าวข้างล่างตามปกติ พอตกกลางคืนก็ขึ้นห้องตัวใครตัวมัน หลังจากนอนดูโทรทัศน์ไประยะหนึ่งก็มีเสียงโทรศัพท์ของห้องดังขึ้น พอผมรับสายก็ไม่มีใครตอบกลับมาผมจึงวางหูโทรศัพท์ลง พักเดียวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นใหม่ สายที่ 2 ก็แล้วสายที่ 3 ก็แล้ว ทุกอย่างเงียบ ไม่มีคนพูดตอบกลับมา ในตอนนั้นผมก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอนอ่านหนังสือรอถ่ายทอดฟุตบอลต่อไป

                ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ไม่ได้ดังขึ้นมาอีกเลย ผมเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง น่าจะมีคนโทรศัพท์ผิดห้องจริงๆนั่นแหละ แต่แล้วเหตุการณ์ก็กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะว่าอยู่ดีๆก็มีเสียงเหมือนกับมีเล็บยาวๆ คมๆ หรือว่าวัตถุอะไรสักอย่างที่แหลมคมมากรีดกำแพงด้านนอกไล่ไปมาแล้วก็มาหยุดที่หน้าห้องของผมเอง ตอนนั้นผมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปดู แล้วก็เหลือบตามองที่ใต้ประตูนั้นพอมีช่องว่างเล็กๆให้แสงไฟสามารถมองออกไปได้ว่ามีใครอยู่หน้าประตูหรือไม่ ผมพยายามเพ่งจ้องมองออกไป ปรากฏว่าไม่มี ไม่มีใครอยู่หน้าประตูทั้งนั้น ตอนนั้นผมก็เริ่มที่จะเสียสติเล็กๆเริ่มบ่นพึมพำกับตัวเองเพื่อไม่ให้ห้องมันเงียบ ประมาณว่า "ผีเป็นอะไรกับประตูมากไหมเนี่ย เอะอะอะไรก็ประตู ไม่เคาะประตู ก็กรีดประตู" พูดออกไปเพื่อนำความกล้าข่มความกลัวของตัวเอง

                หลังจากนั้นก็นอนรอดูฟุตบอลต่อไป ซึ่งก็เหมือนกับว่าเหตุการณ์ต่างๆนั้นดูจะคลี่คลายไปในทางที่ดี ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรที่ชวนให้น่าตกใจตามมาอย่างที่ใจนั้นหวั่นๆ แต่ว่าผมก็ตัดสินใจเปิดไฟรอบห้องเพื่อจะนอน ตอนนั้นผมนอนไปกำลังจะเคลิ้มๆ รู้สึกว่ามีเสียงเด็กผู้ชายกำลังร้องเพลงเสียงแหบๆอยู่ พอลองตั้งใจฟัง เป็นเพลงที่ฟังไม่รู้เรื่อง ภาษาไทยก็ไม่ใช่ ภาษาคนภาคใต้ก็ไม่น่าจะใช่ ภาษาอังกฤษก็ไม่ใช่ คือมันเป็นเสียงแบบสูง กลาง ต่ำ เป็นจังหวะๆ ในตอนแรกนั้นก็คิดในใจว่าอาจจะเป็นเด็กจากห้องข้างๆ แต่นึกไปนึกมาทุกคนที่มาด้วยกันก็นอนห้องติดๆกันหมดไม่มีเด็กเล็กมาสักคน ในตอนนั้นผมเริ่มคิดในใจแล้วว่าตัวเองกำลังน่าจะโดนอะไรเข้าสักอย่าง ก็เลยนอนคลุมโปง แบบว่าเอาผ้าปิดหน้า แต่มีช่องพอให้หายใจได้อยู่บ้าง

               ผมก็นอนไปได้สักระยะหนึ่ง เวลาผ่านไปประมาณซักตี 2 อยู่ๆก็ต้องตกใจตื่น เนื่องจากฝนตก ก็เลยคิดว่าลุกไปเอารองเท้าที่วางไว้นอกระเบียงก่อนจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนฝนสาดเปียกหมดทั้งรองเท้า ในขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงนั้น พอถลกผ้าห่มออกจากตัวเท่านั้นแหละ "โอ้ววว" ผมเห็นเด็กผู้หญิง เด็กผู้หญิงเล็กๆอายุประมาณ 5-6 ขวบ เธอกำลังนั่งอยู่ตรงระหว่างขา แต่ว่าขาของผมนั้นไม่รู้สึกถึงแรงกดทับเลย ในระหว่างที่ผมกำลังตกใจสุดขีดอยู่นั้น เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นก็พูดขึ้นมาให้ผมฟังว่า "พี่ไม่ต้องกลัวหนู หนูมารอแม่อยู่ อยู่ที่ห้องนี้มานานมากแล้ว หนูไม่ทำอะไรพี่หรอก" แค่นั้นเองผมก็แทบบ้า ดิ้นอยู่บนเตียงไม่ยอมหยุด เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆหายไป

                เวลาผ่านไปถึงตอนเช้า ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอีกทีประมาณสักตี 4 ซึ่งตอนนั้นไม่มีอารมณ์จะนอนต่ออีกแล้ว รีบเก็บข้าวเก็บของลงไปรออยู่ด้านล่าง แล้วก็ไปแอบถามกับพี่พนักงานว่าเมื่อคืนมีใครโทรศัพท์ไปที่ห้องของผมไหม คำตอบที่ได้ก็คือไม่มี ผมจึงถามต่ออีกว่าช่วงตอนกลางคืนมีคนเดินผ่านหน้าห้องที่ผมนอนอยู่บ้างไหม คำตอบจากกล้องวงจรปิดก็ไร้วี่แวว ไม่ได้มีใครเดินผ่านสักคน ผมก็เลยนั่งรอเพื่อนๆที่ชั้นล่างตั้งแต่ช่วงเวลาตี 5 ถึง 9 โมงเช้า ในใจก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนตลอดเวลา จนกระทั่งเพื่อนๆนั้นทยอยเดินลงมาแล้วก็เดินออกไปจากโรงแรม ระหว่างเข้าที่นั่งบนรถทัวนั้นผมก็มองขึ้นไปที่ห้องพักของผมอีกครั้งหนึ่ง ก็ปรากฏว่าเด็กผู้หญิงคนเมื่อคืน เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอายุประมาณ 5-6 ขวบ เธอกำลังยืนอยู่บนระเบียงห้องนั้น พร้อมกับกำลังโบกไม้โบกมือให้กับผม

                ประสบการณ์ลี้ลับที่ผมได้พบเจอในครั้งนี้ ทำเอาผมนั่งนิ่งไปในที เสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาในห้องนั้น เสียงกรีดกำแพงไปหยุดที่หน้าห้อง ใครเป็นคนโทรขึ้นมา ใครมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้อง รวมไปถึงเสียงใครกำลังร้องเพลง ทั้งๆที่เป็นเสียงผู้ชายแต่ว่าน้องที่เจอนั้นเป็นเด็กผู้หญิง สิ่งเหล่านี้คืออะไรกันแน่ แต่ว่าผมก็ยังแอบดีใจเล็กๆเพราะผีน้องผู้หญิงที่เจอนั้นดูแล้วเธอไม่ได้โหดร้ายมากนัก บางทีก็แอบสงสารเธอมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ถึงต้องมารอแม่อยู่ในห้องเล็กๆคนเดียวแบบนี้