ตึกพิเศษ

     สุดหลอนไปกับคุณบอย ในครั้งที่เขาต้องไปเยี่ยมยายที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น  เมื่อสองปีที่ผ่านมาและนั้นคือจุดเริ่มต้นของความสยอง   ช่วงเวลากลางคืน แล้วตอนกลางวัน คุณน้าจะมาเฝ้าแทน

    วันแรก ทางโรงพยาบาลได้ย้ายคุณยายมาที่ห้องพักพิเศษ เป็นห้องสำหรับผู้ป่วยที่อาการไม่หนัก ตึกที่คุณบอยไปเฝ้า มีทั้งหมดสิบสามชั้น และเป็นตึกที่อยู่ห่างจากตึกอื่นๆที่สุด จะไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน

    ชั้นหนึ่งถึงชั้นสาม จะมีผู้ป่วยพักเต็มหมดทุกห้อง ส่วนคุณยายได้พักที่ชั้นสี่ ห้องสี่หนึ่งสาม ชั้นนี้จะมีห้องที่มีผู้ป่วยพักอยู่ประมาณสามห้อง คุณบอยมาถึงที่โรงพยาบาลประมาณหนึ่งทุ่ม

    คุณบอยแปลกใจอยู่ห้องหนึ่ง ตรงประตูไม่มีชื่อผู้ป่วย หรือชื่อของหมอที่ดูแล แต่ในห้องจะเปิดไฟไว้ตลอด เหมือนมีผู้ป่วยพักอยู่ เลขห้องสี่หนึ่งศูนย์ แล้วช่วงเวลาประมาณเที่ยงคืน คุณบอยไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ม้านั่งหน้าห้อง

    หางตาก็เห็นเหมือนมีคนเดินอยู่แถวๆหน้าลิฟท์ แต่ก็ไม่ได้สนใจ สักพักก็เหลือบไปเห็นอีก ลักษณะเหมือนคนใส่ชุดสีขาว ลอยผ่านหน้าลิฟท์ คุณบอยอึ้งอยู่พักนึง แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรมาก

    จึงเข้าห้องไปเฝ้าคุณยายต่อ แล้วนอนหลับในห้อง รุ่งเช้า คุณบอยเดินลงบันได ก็เห็นคุณป้าพนักงานกำลังถูพื้นอยู่ พอคุณป้าหันมาเห็นคุณบอย คุณป้าก็ถามว่า

คุณป้า : หนุ่ม เป็นญาติผู้ป่วยชั้นไหนเหรอ
คุณบอย : ชั้นสี่ครับ
    คุณป้าก็ทำท่าทางลุกลี้ลุกลน แล้วก็ถามต่อว่า
คุณป้า : ป้าถามอะไรหน่อย หนุ่มกลัวผีมั้ย
คุณบอย : ผมก็ไม่รู้ว่าผมกลัวมั้ย เพราะไม่เคยเจอแบบจะๆสักที
คุณป้า : แล้วหนุ่มเฝ้าอยู่คนเดียวหรอ
คุณบอย : ตอนกลางคืนผมเฝ้าอยู่คนเดียวครับ ตอนเช้าน้าก็มาเปลี่ยน

    คุณบอยก็เดินออกมา แล้วได้ยินเสียงคุณป้าพูดตามหลังมาว่า "เชื่อเถอะ ผีมีจริง" คุณบอยก็งง คิดว่าทำไมคุณป้าคนนี้พูดอะไรแปลกๆ มีอะไรทำไมถึงไม่พูดตรงๆ

    เย็นวันต่อมา คุณบอยก็ได้มาเฝ้าคุณยายอีก ระหว่างที่คุยบอยเดินเข้าไปในตึก ก็รู้สึกว่าวันนี้มันวงเวง เงียบมาก ไม่มีคน ไม่มีเสียงอะไรเลย ที่มาเฝ้าวันแรก ก็รู้สึกว่าที่นี่เงียบมาก แต่วันนี้กลับเงียบกว่า จนผิดปกติ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของตัวเอง

    ช่วงเวลาประมาณห้าทุ่ม คุณบอยรู้สึกหิว ก็เลยลงลิฟท์มาหาอะไรทาน เสร็จแล้วก็กลับขึ้นตึก ตอนขึ้น คุณบอยกดลิฟท์ชั้นสี่ แต่ลิฟท์กลับไปเปิดที่ชั้นสอง มีพยาบาลหญิงยืมก้มหน้าอยู่หน้าลิฟท์

    พยาบาลหญิงก็เดินเข้ามาในลิฟท์ แต่ก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา คุณบอยก็ถามว่า "ชั้นไหนครับ" แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา คุณบอยก็ยืนรอจนลิฟท์ขึ้นไปถึงชั้นสี่

    พอลิฟท์เปิด คุณบอยกำลังจะเดินออก พยาบาลหญิงก็เดินแซงออกไปก่อน คุณบอยจึงเดินตามออกมา ไฟทางเดินชั้นสี่ค่อนข้างมืด คุณบอยจึงไม่อยากไปเดินใกล้พยาบาลหญิงมาก เพราะเดี๋ยวจะทำให้พยาบาลหญิงกลัว

    คุณบอยจึงเดินช้าๆตามหลัง ให้พยาบาลเดินนำไปก่อน แล้วพยาบาลก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องสี่ศูนย์หนึ่ง เป็นห้องที่ไม่มีชื่อผู้ป่วย และชื่อหมอผู้ดูแล แล้วพยาบาลก็หันหน้ากลับมามองคุณบอย

    คุณบอยตกใจมาก เพราะบนใบหน้าของพยาบาลคนนั้นมีแต่เลือด แล้วพยาบาลก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง คุณบอยยืนตัวแข็งอยู่พักนึง แล้วรวบรวมสติ คิดว่าสิ่งที่เห็นเมื่อกี้ มันคืออะไร หรือจะเป็นแค่เงาของอะไรสักอย่าง จึงเห็นเป็นสีดำๆ

    และได้ยินเสียงคนคุยกันออกมาจากในห้องสี่ศูนย์หนึ่ง คุณบอยจึงเดินเข้าไปในห้องพักของคุณยาย สักพักก็ออกมานั่งอ่านหนังสือที่ม้านั่งหน้าห้อง แต่รู้สึกตาลายแล้วเมาหัว ก็เลยเผลอหลับตรงม้านั่งหน้าห้อง

    คุณบอยได้ยินเสียงเหมือนถาดกับพวกเครื่องมือแพทย์ ตกในห้องสี่ศูนย์หนึ่ง จนสะดุ้งตื่น คุณบอยจึงเดินไปที่หน้าห้อง เพราะกลัวว่าคนไข้อาจจะเผลอปัดหรือทำของตก แล้วไม่มีคนดูแล

    คุณบอยกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงในห้องผู้ว่า "อะไร มีอะไร" คุณบอยจึงชะงัก แล้วพูดว่า "โทษนะครับ ข้างในมีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ ผมได้ยินเสียงดังมาจากในห้องครับ"

    แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา คุณบอยจึงเดินกลับมานั่งที่เดิม แล้วเอาหนังสือมาเปิดอ่าน ไฟทางเดินสลัวๆ แต่ยังพออ่านรู้เรื่อง หางตาก็เห็นเหมือนประตูห้องสี่ศูนย์หนึ่งเปิดออก แล้วก็ปิด

    แล้วได้ยินเสียงคนร้องไห้ออกมาจากในห้อง คุณบอยก็คิดอยู่ในใจว่า ผู้ป่วยห้องนี้เป็นอะไรหรือเปล่า จึงเดินไปที่หน้าห้อง แล้วไฟในห้องก็ดับลงทันที คุณบอยจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป

    ปรากฏว่า เห็นผู้หญิงใส่ชุดพยาบาล ยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าด้านซ้ายปกติ แต่ใบหน้าด้านขวามีแต่เลือด คุณบอยยืนตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก สักพักก็รีบปิดประตู แล้วรีบวิ่งเข้าห้องพักของคุณยาย

    คืนนั้นคุณบอยนอนไม่หลับทั้งคืน ตกใจมาก เอาแต่นั่งตัวสั่น เพราะระแวงว่าในห้องนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเหมือนได้ยินเสียงคนร้องไห้ ดังอยู่ตามทางเดินหน้าห้อง และเสียงคนเดินไปมาอยู่แถวๆหน้าประตู

    จนตอนเช้า พอคุณน้ามาเปลี่ยนเฝ้า คุณบอยก็รีบเดินลงจากตึกไปทำงาน

    แล้วตอนที่กำลังทำงานอยู่ คุณน้าโทรมาบอกว่า คุณยายจะออกจากโรงพยาบาลเที่ยงวันนี้แล้ว คุณบอยจึงบอกว่า ให้รอก่อน เดี๋ยวจะไปหา พอคุณบอยไปถึงโรงพยาบาล คุณบอยรีบเดินไปถามพยาบาลที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์

คุณบอย : พี่ครับ ไม่ทราบว่า ห้องสี่ศูนย์หนึ่ง ชั้นสี่ มีอะไรหรือป่าวคับ
พยาบาล : แล้วคุณเจออะไรเหรอคะ
คุณบอย : ผมไม่รู้ว่าผมเจออะไร แต่ผมอยากได้คำตอบก่อน ว่ามันมีอะไรหรือเปล่า
พยาบาล : คุณหมายถึงเรื่องอะไรคะ
คุณบอย : ผมเจอเรื่องไม่ชอบมาพากล

    คุณบอยคุยกับพยาบาลอยู่ประมาณห้านาที แต่พยาบาลก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรกระจ่างขึ้นมาเลย คุณบอยก็เลยเดินไปถามคุณลุงผู้ชายที่ถูพื้นอยู่ใกล้ๆตรงนั้น คุณลุงก็ทำหน้าตกใจ แล้วถามกลับว่าไปเจออะไรมา คุณบอยจึงเล่าให้คุณลุงฟังว่าไปเจออะไรมาในห้องนั้น

    แล้วคุณบอยก็ขอให้คุณลุงช่วยเล่าให้ฟังด้วย ว่าในห้องนั้นมันมีอะไร คุณลุงจึงเล่าให้ฟังว่า เมื่อห้าเดือนที่แล้ว มีพยาบาลเวรคนนึง ที่ประจำอยู่ชั้นสี่ ได้ผูกคอตายในห้องนั้น เพราะมีปัญหากับแฟน

    คุณลุงเล่าให้ฟังต่อว่า มีคนไข้ที่อยู่ชั้นสี่หลายคน เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน คนไข้บางคนอาการดีๆ พอไปเจอเข้าก็ช็อค จนต้องเข้าห้องฉุกเฉิน และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด