โรงเรียนอาถรรพ์สังเวยทุกปี

          เรื่องราวของผู้ไม่ประสงค์ออกนามเป็นเรื่องสมัยยังเด็กของเขา กับตำนานเรื่องเล่าที่โรงเรียนของเขาตั้งอยู่ในจังหวัดสมุทรปราการ โรงเรียนแห่งนี้จะต้องมีคนตายทุกปี ลองมาชมกันครับว่าเขารอดจากการเรียนที่นั่นโดยที่ไม่ต้องสังเวยชีวิตของเขาได้อย่างไร และเรื่องราวสุกหลอนมากๆที่เขาเจอและเขาไม่อาจจะลืม ลองไปติดตามชมกันเลยครับ

          เรื่องนี้เกิดตอนผมยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นอยู่เลยครับ ย้อนกลับไปประมาณ 16-17 ปีที่แล้ว ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดสมุทรปราการครับ ตอนเริ่มเรียนก็ไม่ค่อยมีเรื่องอะไรให้ตื่นเต้นเท่าไหร่ พอเรียนไปได้ 1 อาทิตย์ เจ้าน้อยเพื่อนของผมมันก็มีเรื่องมาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับประวัติของโรงเรียนว่าทุกที รร.แห่งนี้จะต้องมีคนตายทุกปี มันเล่าไปได้สักพักนึงก็พูดถึงเรือนเกษตรด้านหลัง รร.ครับว่าเคยมีนักเรียนไปผูกคอตายที่นั่น แมวเพื่อนสาวผมเนี่ยเลยชวนพวกเราไปที่เรือนเกษตรกัน โดยส่วนตัวผมก็ไม่ค่อยจะอยากไปเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะกลัวนะครับ แต่คิดว่าผีก็อยากจะอยู่ของเขา ถ้าเขาอยากจะติดต่อกับเราเขาก็จะมาหาเราเอง แต่สุดท้ายผมก็จำใจที่จะต้องไปครับ

             เรานัดกันหลังเลิกเรียนไปกันทั้งหมด 6 คน ทางที่จะไปเรือนเกษตรนี้เป็นบ้านพักครูเก่าๆวครับ บรรยากาศเนี่ยสุดแสนจะบรรยาย เงียบมากครับ ไม่มีแม้แต่หมาสักตัวเลย พวกเราเดินมาถึงเรือนเกษตรที่เป็นเป้าหมายของพวกเรา สภาพโดยรวมมีความเก่าแก่ตามอายุของมัน มาหญ้าขึ้นปกคลุมเยอะมากครับ เราต่างพากันเดินสำรวจรอบๆก็ไม่เจออะไรครับ จนเวลาเริ่มเย็นลง ท้องฟ้าก็เริ่มมืด ตัวผมก็เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเราอยู่ ผมก็พยายามหันไปมองแต่ก็ไม่เห็นใครครับ เราก็เลยพากันกลับ ก่อนที่เราจะกลับเนี่ยเพื่อนผมได้ถามลุงชิดที่เป็นภารโรงที่อยู่แถวนั้น "ลุงอยู่ที่นี่มานานแล้ว ได้เคยเจอผีบ้างไหม" ลุงแกก็เล่าให้ฟังครับ ว่าเมื่อประมาณ 6-7 ปีที่แล้วมีครูคนหนึ่งแกผูกคอตายที่บ้านพักครูเนื่องจากแฟนของแกทิ้งแกไปมีแฟนใหม่ แถมตอนที่แกผูกคอตายนั้นแกก็ท้องอ่อนๆอยู่ด้วยครับ แล้วจากนั้นบริเวณนั้นก็ปิดตาย ไม่มีใครกล้าเข้าไปในนั้นอีก ลุงบอกว่าอีกสามวันก็ครบวันตายของครูแล้ว

             พวกผมยืนฟังแกเล่าอยู่สักพักก็เดินออกมา จนเรื่องนี้ผ่านไปจนมาถึงวันครบวันตายของแก ที่โรงเรียนก็มีการจัดทำบุญขึ้นและครูดาก็มาชวนพวกผมนำของไหว้ไปที่บ้านพักครูที่เกิดเหตุครับ ก็ไปกันทั้งหมด 5 คนรวมครูดาด้วย ภายในบ้านหลังนี้สะอาดมากครับเหมือนกับมีคนอยู่เลยผมจึงถามครูดาว่า "มีคนมาทำความสะอาดที่นี่เหรอครับ" แต่ครูดาไม่ตอบ ดูแกจะรับจัดของไหว้เสร็จ ผมเห็นว่าไม่มีอะไรให้ผมทำแล้วจึงเดินออกมาข้างนอกบ้านครับ ผมก็กวาดสายตามองไปรอบๆบ้าน ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอนั่งอยู่ตรงบันไดบ้านครับ เธอยิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ แต่พี่รู้มั้ยครับพอผมยิ้มให้เธอแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืน แล้วจากนั้นเธอก็กระโดดลงมาจากบันไดเลยครับ แต่เธอไม่ได้ตกลงมาเพราะที่คอของเธอมีเชือกผูกอยู่ ผมเห็นเธอดิ้นทุรนทุรายมากครับ ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปบอกครูดา แล้วพากันออกมาดูข้างนอกปรากฏว่าเธอไม่อยู่แล้วครับ

             ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าผมเนี่ยโดนดีเข้าแล้ว จนครูดาจัดของไหว้เสร็จแล้วก็พาพวกผมมาจุดธูปมาไหว้ที่หน้ารูป พี่ครับผมแทบช็อคเลยครับเพราะรูปที่ผมเห็นนั้นเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่ยิ้มให้ผมเมื่อสักครู่นี้ ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเลยครับชวนครูดาออกมา พอหลังจากนั้นเวลาผมทำบุญก็จะนึกถึงเธอคนนั้นทุกครั้งเลยครับ ลืมไปครับหลังจากวันนั้นได้ไม่กี่วันก็มีเหตุรถชนกันที่หน้าโรงเรียนครับ มีคนตาย 2 คน และทุกปีก็จะมีคนตายทุกปีครับ มากบ้างน้อยบ้าง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร