หอพักแฝดกับประสบการณ์ผีๆ

      เรื่องราวของนิสิตนักศึกษาที่ต้องย้ายเข้ามาอยู่เมืองกรุง ด้วยเหตุจำเป็นหลายประการที่ต้องมีที่พักอาศัยและส่วนมากแล้วก็หนี้ไม่พ้นหอพัก ที่ถึงแม้เลือกหอพักอย่างดิบดีแล้วก็ยังหนี้ไม่พ้นเรื่องหลอนๆประจำหอพักขอหยิบยกเรื่องราวจากกระทู้พันทิป "ประสบการณ์หลอนหอพักแฝด ย่านบางแสน" ที่เธอไม่ยอมที่จะย้ายออกเนื่องจากเหตุผลบางประการ ติดตามประสบการณ์หลอนนี้กันเลย

     “ความเชื่อส่วนบุคคล” หากใครไม่เชื่อหรือยังไงไม่ว่ากันค่ะ อ่านเอาสนุกๆก็ได้ ไม่ซีเรียสเน้อออ
    เราเป็นนิสิตมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแถวบางแสนค่ะ จริงๆเป็นคนต่างจังหวัด ที่เข้ามาเรียนเพราะบ้านน้าอยู่แถวชลบุรี เราพักอยู่หอพักแห่งหนึ่งแถวๆมอ เป็นตึกแฝด 8 ชั้น วันแรกที่พ่อกับแม่พาเราย้ายมาหอ(บอกก่อนนะคะ เราหาหอผ่านทางอินเตอร์เน็ตค่ะ ยังไม่เคยเห็นหอมาก่อน เห็นครั้งแรกก็ตอนจ่ายค่ามัดจำแล้วพี่คนดูแลหอมาไปดูห้องเลย) เราไปจ่ายค่ามัดจำที่อีกตึกค่ะ ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากตึกแฝดไปประมาณ100เมตร ตอนแรกเราก็รู้สึกโอเคนึกว่าจะได้อยู่ตึกที่มาต่ายค่ามัดจำ แต่พี่คนดูแลหอบอกว่าไม่ใช่ แต่เป็นอีกตึกที่ตั้งอยู่ถัดไปอีก เราพักชั้น 2 ค่ะ ห้องที่เราพักอยู่ตรงกับประตูลิฟท์แบบพอดีเป๊ะๆ ความรู้สึกแรกที่เปิดห้องไปเหมือนในหนังผีเลยค่ะ5555 ลมอะไรไม่รู้พัดผ่านหน้าไป (ในใจตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรนะคะ คิดแค่ว่าห้องใหม่ๆ กำลังเห่ออยู่5555) พอพี่คนดูแลหอแนะนำอะไรเสร็จเขาก็กลับไป เราก็เดินไปถามแม่เลยค่ะว่ารู้สึกอะไรไหม (แม่เรามีเซ้นต์ ) เราไม่รู้ว่าเพราะแม่ไม่อยากให้คิดมากหรืออะไร แม่บอกเราว่ารู้สึกเฉยๆ เราก็โอเค ถ้าแม่เฉยๆแปลว่าไม่มีอะไร หลังจากที่ไหว้ศาลตรงหน้าหอเสร็จเราก็มาจัดของ จุดเริ่มต้นมันอยู่ตรงคืนแรกนี่แหล่ะค่ะ ด้วยความที่เดินทางไกลแล้วพ่อขี้เกียจขับรถไปนอนบ้านน้าพ่อกับแม่เราก็เลยนอนพักที่หอเราก่อน ในตอนที่เราหลับเราฝันว่า หอเรากลายเป็นตึกร้าง มีผีเต็มไปหมด เรากลัวมากวิ่งหนีเท่าไหร่ก็วนกลับมาที่เดิม อยู่ก็มีเสียงหัวเราะขึ้นมา เรามองไปตามเสียงหัวเราะ เห็นผู้หญิงผิวขาว ผมยาวมาก ปล่อยผมให้ลากพื้น นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่มันโยกได้ค่ะ ใส่ชุดสีชมพู หน้าตาสวย ข้างๆเป็นผู้หญิงยืนอยู่ตัวขาวซีด หน้าตาน่ากลัวมองมาที่เรา ผญ.คนที่ใส่เสื้อสีชมพูชี้นิ้วมาที่เราแล้วบอกให้เราเดินไปนับตุ๊กตาที่อยู่ติดกับทางเข้าหอ(เรายืนอยู่ตรงกลางหอ)ด้วยความกลัวเน๊อะเราก็ไปนับ นับครั้งแรกได้6 ตัว แล้วผญ.คนนั้นก็บอกให้เรานับอีก พอนับอีกทีได้4 แล้วเขาก็หัวเราะ หัวเราะแบบสะใจมาก พอเช้ามาเราเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกเราว่าเขามาให้หวยรึป่าว แต่แม่ไม่ซื้อค่ะ ตกตอนเย็นมา หวยออกตัวนั้นจริงๆ (ย้ายเข้าหอวันที่15หวยออกวันที่16) แม่เรานี่ร้องกรี๊ดเลยค่ะ (เสียดายที่ไม่ซื้อ555 )
     
      พอถึงวันที่มหาลัยเปิดเทอมแม่เราก็ต้องกลับ ใจนี่หายแว๊บไม่อยากให้แม่กลับ กลัว5555    คืนแรกที่เราต้องอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่คุ้นเคยก็มาถึง ช่วงแรกๆเราก็นอนปกติ ไม่มีอะไรไม่ฝันอะไรแต่หลังๆ เหมือนจะหลับไปแล้ว แต่อยู่ๆก็หายใจไม่ออก ขยับตัวไม่ได้(สเต็ปเดิม5555)  ความรู้สึกเหมือนโดนผีอำ สายตาเรามองไปที่ปลายเตียงไม่เจออะไรค่ะ แต่มันดันมีที่ข้างเตียง เป็นผู้หญิงตัวดำเห็นหน้าแค่ครึ่งนึง มากระซิบข้างๆหูเราว่า “ขอบุญหน่อย ทำบุญให้หน่อย” (ห้องเราไม่มีพระ) เมื่อได้ยินแบบนั้น น้ำตาเราไหลออกมาเลยค่ะ ท่อง พุทธโธ ธรรมโม สังโฆ อยู่หลายรอบกว่าจะไป

  พอเช้าวันถัดมาเราก็รีบไปทำบุญที่วัดแสนสุขให้เลยถัดทีค่ะ ทั้งถวายสังฆทาน ทั้งใส่บาตรตอนเช้าที่หนองมน พอทำบุญเสร็จโล่งใจมากค่ะ คิดว่าคงไม่เจออะไรแล้ว แต่ผิดคาด พอตกกลางคืนเป็นเหมือนเดิมค่ะ อาการผีอำมาอีกแล้ว แต่คราวนี้ไม่ได้มาตัวเดียวเหมือนคืนก่อน มานั่งมายืนเต็มห้องเราไปหมด เราพยายามขยับตัวแต่ก็ขยับไม่ได้ ท่องนโม สวดมนต์ก็แล้วก็ยังไม่มีผลอะไร แล้วอยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายตะโกนมาใส่หูเราว่า “ทำบุญให้กู ถ้าไม่ทำ กูจะเอาไปอยู่ด้วย” ด้วยความที่กลัวบวกกับความสงสัยว่าใครเป็นคนพูด เราก็เลยเหลือบสายตาไปมอง เป็นผู้ชายร่างท่วม ไม่เห็นหน้าค่ะ แต่รู้สึกได้ว่าน่ากลัวมากจริงๆ ในใจตอนนั้นคิดถึงหน้าพ่อกับแม่ทันทีค่ะ ท่องไว้ในใจตลอดในเมื่อสวดมนต์แล้วไม่ช่วย ก็ขอให้บุญของพ่อกับแม่คุ้มครองลูกด้วยเถอะ หลุดค่ะ ! สดุ้งตื่นขึ้นมาเลย พอคิดย้อนถึงความฝัน เลยเกิดความสงสัยว่า ทำไมมาขอเราต้องมาขู่ ถ้าขอก็ขอดีๆสิ นี่เล่นมาขู่ว่าจะเอาไปอยู่ด้วย โนสนโนแคร์ค่ะตอนนั้น ถ้าคุณขู่ เราไม่ทำค่ะ! 5555555 (ท้าทายสุดๆ5555) เราก็ไม่ทำให้เขาจริงๆนะคะ จนวันถัดมาเราโดนรถชนค่ะ รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่โรงบาลแล้ว พี่ที่เห็นเหตุการณ์เล่าให้ฟังว่า เราโดนชนแล้วกลิ้งไปกลางถนน ซึ่งมีรถยนต์ขับตามหลังมา(เราขับมอไซค์) ถ้าพี่เขาไม่วิ่งไปดึงเราเข้ามาข้างถนน รถยนต์คันนั้นคงเหยียบหัวเราไปแล้ว ต้องขอบคุณพี่เขาจริงๆ ตอนนั้นคิดว่าเป็นเพราะเราไปท้าทายเขารึป่าวที่ไม่ยอมไปทำบุญให้เขา อีกใจนึงก็คิดว่าอาจจะบังเอิญก็ได้ แต่ยังไงก็แล้วแต่เชื่อไว้ก่อนค่ะ เมื่อพ่อกับแม่เรารู้ พ่อเรารีบมาหาเราทันทีค่ะแล้วหลังจากออกมาจากโรงบาลพ่อเราก็รีบพาไปทำบุญ แล้วไปเช่าพระมาไว้ที่ห้องเรา เรื่องเหมือนจะจบใช่มั้ยคะ ? แต่ไม่จบค่ะ จากที่โดนผีอำทุกวัน กลายมาเป็นอำทุกวันพระ  (บางคนคงสงสัยว่าทำไมไม่ย้ายออกไป คำเดียวสั้นๆเลยค่ะ เสียดายค่าประกัน) เราต้องทำบุญทุกๆวันพระ ซื้อพวงมาลัยมาไหว้พระที่ห้อง เพื่อที่จะไม่โดนอำ บางทีเรากลัวเราโดนอำมากจนเราไม่นอน ช่วงแรกๆทรมาณมากค่ะ ไม่อยากกลับห้อง อยากไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้อง หลังๆ เขาเริ่มมาไม่ถี่ มาบางแค่ช่วงที่ไม่ได้ทำบุญ แต่ก็ไม่ใช่ว่ามีแต่ข้อเสียนะคะ ข้อดีเขาก็มี เช่นมาให้หวย พ่อเราซื้อตามนี่ถูกติดต่อกันหลายงวดเลย มาเตือนเวลาที่จะเกิดอันตรายกับเรา มีครั้งหนึ่งเราจอดรถติดไฟแดง พอไฟเขียวเราก็กำลังจะขับรถไป แต่เราได้ยินเสียงเรียกชื่อเรา เราเลยหันหลังกลับไปมอง แต่ก็ไม่มีใครที่รู้จัก รถมอไซค์คันข้างหลังเราเลยขี่แซงเราไปก่อน ปรากฏว่ารถมอไซค์คันนั้นโดนชนค่ะ ถ้าเกิดเราไม่ได้ยินเสียง คนที่โดนชนก็คงเป็นเรา ต้องขอบคุฯเขาจริงๆ

      มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราฝันว่าเป็นเด็กแฝดตัวติดกัน 3 คน มายืนคุยกับเรา( ครั้งนี้ฝันค่ะ ไม่ได้โดนอำ) พอคุยไปสักพัก เด็ก 3 คน นั้นก็ถามเราว่า "พี่อยู่ที่นี่หรอ หนูก็อยู่ที่นี่ อยู่มานานแล้ว แม่ไม่มาหาพวกหนูสักที" ในฝันตอนนั้น เด็กยืนอยู่ใต้ต้นโพธิ์ค่ะ เป็นต้นโพธิ์ที่ใหญ่มาก ใต้ต้นโพธิ์มีศาลเก่าเต็มไปหมด มีทั้งตุ๊กตาที่เขาใช้ไหว้ศาล ทั้งน้ำแดงน้ำเขียว ความรู้สึกในฝันเหมือนจะไม่ปลอดภัยแล้วค่ะ เราเลยเดินหนี เด็ก 3 คนก็เดินตาม เราเลยเปลี่ยนเป็นวิ่งแทน เด็ก 3 คนก็ยังวิ่งตามเรามาค่ะ แต่ที่พืเศษกว่านั้นคือ เขาบอกเราว่า "ขอบุญหน่อยๆ" แล้วแขน ขา เด็กแฝด 3 ก็เริ่มหลุดออก หน้าก็เริ่มเปลี่ยนจากหน้าตาน่ารักกลายเป็นน่ากลัวแทน เราวิ่งหนีทั้งร้องไห้ พยายามสวดมนต์ แผ่เมตตา ทั้งแผ่ผิดแผ่ถูก เขาก็ยังวิ่งตาม เราเลยนึกถึงหน้าพ่อกับแม่ค่ะ ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ทั้งตัวเราเต็มไปด้วยเหงื่อ ตัวนี่ชุ้มเลยค่ะ ทั้งๆที่เปิดแอร์นอน เราเล่าให้เพื่อนฟัง จนไม่มีเพื่อนคนไหนกล้ามาหอเราเลย เราทนอยู่มา 1 ปี เต็มๆค่ะ พอวันที่ต้องย้ายหอ ขนของออกจากหอ พอเข้าไปคุยกับคนดูแลหอ เพื่อที่จะเอาค่ามัดจำคืน(วันที่รอคอยก็มาถึง) คนดูแลหอทำหน้ายิ้มๆแล้วถามเราว่า "ครบสัญญาแล้วหรอ ทนอยู่มาได้ยังไงตั้งนาน" เราได้ฟังก็สงสัยเลยถามกลับว่าทำไม คนดูแลหอก็ตอบเราแค่ " ป่าวๆ ถ้าเป็นพี่ พี่ออกไปตั้งนานแล้ว อยู่ไม่ไหว" ได้ยินแค่นั้น เราก็เก้ตเลยค่ะ 5555555 สรุปได้เงินประกันครบ ออกมาแบบแฮปปี้ ทุกวันนี้ย้ายมาอยู่หอใหม่ ก็ปกติดีค่ะ ไม่เจออะไร แฮปปี้มากก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ อาจจะไม่สนุกมาก ไม่น่ากลัวมาก แต่เป้นประสบการณ์ที่เราเจอมาจริงๆไม่ปรุงแต่ง ผิดพลาดตรง