เล่นไม่ดู สู้เรื่องเลวร้าย

      เรื่องราวของการเกิดเรื่องร้ายๆ กับการเล่นไม่รู้จักที่ทาง และนั้นก็นำไปสู่เรื่องราวหลอนๆได้จากกระทู้พันทิปสมาชิกหมายเลข 1837515 เล่าถึงประสบการณ์สุดหลอนที่เกิดขึ้นจริงจนจำไปจนวันตาย ลองไปชมเรื่องราวหลอนๆของเธอกันเลยครับ

     สวัสดีค่ะทุกๆๆคน เราเพิ่งจะสมัคร Pantip ผ่านเราก็ขอมาเล่าประสบการณ์ น้องชายเราให้ฟังค่ะ หลังจากได้อ่านกระทู้ของหลายๆๆคนเละ อยากจะแชร์ประสบการณ์บ้างอะ เพื่อเตือนสติเด็กวัยรุ่น กำลังซ่าค่ะ

   เข้าเรื่องเลยนะค่ะ เมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว ครอบครัวของเรา และ ครอบครัวของน้อง(สมมุติ ชื่อ บอย) เราได้ย้าย เข้ามาอยู่ บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งบรรยากาศรอบๆๆ บ้าน มีแต่บ่อกุ้ง รอบรอบค่ะ ด้านหลังบ้าน จะเป็นป่าขนาดใหญ่ อีกฝั่ง หนึ่งของป่าจะเป็นบ้านคนที่ติดกะถนนใหญ่ หลังจากที่เรามาเห็นบ้านหลังนี้ เราก็ตัดสินใจเช่าอยู่ค่ะ เพราะเราไปหาที่อื่นแล้วไม่มี ที่ไหนว่างเลย เราตกลงเช่า กัน ลักษณะบ้าน เป็น บ้านหลังยาวๆๆ คล้ายๆๆ เล่าไก่อะค่ะ(ถึงภาพตามด้วยนะค่ะ)แต่ผิดตรงที่บ้านนี้จะก่อปูนข้างๆๆบ้าน ปิดมิดชิด แล้วบ้าน 1หลัง แบ่งออกเป็น 2 ห้องใหญ่ ตามความยาวบ้านค่ะ ซีกซ้ายเรากะครอบครัวเราอาศัยอยู่ค่ะ จะมีห้องน้ำในตัว ส่วนกลางบ้านจะเป็นห้องโล่งๆๆ เราต้องหาอะไรมากันห้องเอาเองค่ะ ส่วนครอบครัวของบอย จะอยู่ซีกทางขวามือค่ะ ซึ่งห้องของบอย ด้านหน้าเข้า ปลูกห้องเล็กๆ ไว้หนึ่งห้อง ขนาดเท่ากะ ห้องน้ำเราค่ะ แต่จะอยู่ด้านหน้า ตอนแรกเราก็นึกว่าห้องน้ำ เราเลยเดินเข้าไปดูค่ะ ปรากฏว่า เป็น ห้องของจอมปลวกขนาดใหญ่ สูงเท่าตัวคน สูงประมาณ 200 ซม ได้เลยค่ะ พอเราเห็นแบบนั้น พวกเราก็เลย เอารูป เอาเทียนมากราบไว้ เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีค่ะ  ส่วนห้องน้ำของบอย จะอยู่ด้านนอกตัวบ้านออกไปทางด้านหลังค่ะ หลังจากที่พวกเรา สำรวจบ้านกันเรียบร้อย เราก็จัดแจงเครื่องใช้ต่างๆๆให้ว่างตามตำแหน่งที่สวยงาม กว่าเราจะจัดเสร็จก็ปา เข้าไป 6 โมงเย็นเละค่ะ แม่เรากะน้าเรา (แม่ของบอย) ก็อาสาไปซื้อกับข้าวมาทำอาหารมื้อค่ำกินกันค่ะ แม่กะน้าก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปค่ะ ระหว่างทางจะมีแต่ บ่อกุ้งกะ นาข้าวค่ะ พอขับมาถึงปากซอยบ้านระยะทาง 2 กิโลเมตรได้ค่ะ ปากซอยบ้านของเราจะมี ศาลไม้เล็กๆๆอยู่ 2 ศาลค่ะ ตอนนั้นเรายังไม่แน่ใจว่าใช้ศาลตายาย หรือปาวค่ะ แต่ที่แน่ๆๆ เห็นมีแต่น้ำแดงเละ ของเล่นแบบทหารเยอะไปหมดเลยค่ะ พอเลี่ยวขวาไปประมาณ 1 กิโลเมตร ก็จะถึงถนนใหญ่เละค่ะ แต่มันเป็นทางอ้อมๆๆ ค่ะและข้างทางไม่มีบ้านคนเลยค่ะ พอเวลาค่ำๆๆ มันจะดูหน้ากลัว เพราะไม่มีไฟ หลังจากที่แม่กะน้าไปซื้อของ เราและคนที่เหลือก็ช่วยกันทำความสะอาดบริเวณรอบๆๆบ้านค่ะ เรากะบอยก็เดินไปด้านหลังบ้าน  ด้านหลังบ้านจะเป็น ดินปาว กว้างประมาณ 60 ตารางเมตรได้ค่ะ และถัดไปคือป่า ทางด้านขวาจะเป็นบ่อกุ้งค่ะ บ่อกุ้งที่นี้เค้าจะมีศาลไม้เล็กๆๆด้วยนะค่ะ มันคือความเชื่อกว่าถ้ามีคนมาดูแล ผลผลิตจะงดงามค่ะ

เรา : บอยชอบที่นี้ไหม พี่ว่าสวยดีนะ  ที่กว่าดี แต่มันก็ดูวังเวง นะตอนกลางคืนเนี่ย
บอย : ไม่ค่อยชอบเท่าไรอะ เหมือนมีคนมองตลอดเวลา
เรา : เฮ้ย !!! คิดมากไปปะ คงไม่มีไรหลอกมั่ง ปะๆๆ เข้าบ้านกัน

แต่ในใจเราก็คิดแบบเดียวกะน้องเลยค่ะ เพราะ รู้ ซึงแปลกๆๆ ยิ่งมืดยิ่งวังเวงค่ะ

   หลังจากที่แม่กะน้า กลับเข้ามาเราก็ช่วยกันทำกับข้ามตามปกติค่ะ หลังทานกลับข้าวเสร็จ ก็ต่างคนต่างเข้านอนค่ะ ซีกบ้าน พ่อกะแม่เรานอนด้วยกันค่ะ เราจะนอนติดกะปูนห้องน้ำเลยค่ะ จะใช้ตู้กัน แทนผนังค่ะ หลังจากกานนอนคืนแรกผ่านได้ด้วยดีค่ะ

     หลังจากที่พวกเรา อาศัยบ้านหลังนี้ ผ่านมา 6 เดือน เหตุกาณ์ แปลกๆๆเริ่ม เกิขึ้นเละค่ะ เราเป็นคนเกิด วันศุกร์ เราจะมีเซ้น เรื่องผีๆๆ สางๆๆ อยู่แล้วนะค่ะ คือวันโกน วันหนึ่ง เราได้ฝันเห็น ชาย ตัวใหญ่ ร่างกายกำยำ ประมาณ 6-7 คน ยิ่งพวกเค้าเดินมาใกล้เราเท่าไรเรายิ่งเห็น ชัด พวกเค้า ใส่ชุดทหาร กัน รองเท้า หัวเหล็ก เดินมาพร้อมกัน เราได้ยินเสียงรองเท้าเหล็ก กระทบพื้นดังหร้อมกันเลยค่ะ  ยิ่งใกล้ยิ่งดัง ดังเหมือนเราไม่ได้ฝันเลยค่ะ เราเห็นพวกเค้ากำลังจะเดินผ่านหน้าเราไปทางบ้านของบอยค่ะ ไปตรงห้องของจอมปลวกอะค่ะ พอพวกเค้าไปถึง เค้าก็แสดงความเคราพ หน้าห้องนั้นค่ะ แล้วมีชาย 1 คน เดินข้างไปในห้องนั้นเพียงคนเดียวค่ะ ดูท่าทางนะจะเป็นหัวหน้าค่ะ ผ่านไปแปปหนึ่ง เค้าก็เดินออกมา แล้วพากันเดินออกจากบ้านเราไปทางบ้านซอยบ้านเรา พอเดินไปได้ระยะหนึ่ง คนทที่เป็นหัวหน้า หันกลับมามองที่เราค่ะ แล้วยิ้มให้ แต่ยิ้มนั้น มันดูหน้ากลัวมากๆๆเลยค่ะ ยิ้มตนปากจะถึงหูเลยค่ะ หลังจากเห็นแบบนั้น เราก็สะดุด ตื่นจากฝันเลยค่ะ เรามองไปรอบๆๆตัวเราค่ะ มีแต่ความมืด และเสียง จิงหรีด ร้องค่ะ แต่ณ ตอนนั้น ตัวเรามีแต่เหงื่อ ท่วมตัวไปหมดเลยค่ะ  เรานั่งนิ่งซักพักหนึ่ง ค่ะ เราคิดว่าเราคงฝันไป คงไม่มีไรมั่ง เราเลยนอนต่อค่ะ พอเช้า เราเลยเล่าเรื่องที่ฝันให้แม่ฟัง แม่เรา เลยไปถามบ้านตรงข้าม (ซอยนี้มีบ้านอยู่ 2 หลัง บ้านเรากะบ้านน้าสวย ฝั่งตรงข้ามค่ะ และบ่อกุ้ง นาข้าวทั้งหมดก็ของเค้าค่ะ แต่เค้าไม่ใช้เจ้าของบ้านเรานะค่ะ) ที่เค้ากำลังนั่งทำตะไคร้กันอยู่

แม่ : สวัสดีค่ะ คือ พี่มีไรจะสอบถามหน่อยค่ะ
น้าสวย : ค่ะ มีไรค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่หราค่ะ เราชื่อ สวย นะค่ะ(น้าสวยจะอายุน้อยว่า แม่ 10 ปีค่ะ)
แม่ : ที่นี้มีศาลที่เป็นเกี่ยวกะทหารไหมค่ะ
น้าสวย : อ๋อ มีค่ะ พี่มีอะไรหรือปาวค่ะฃ
แม่ : คือ เมื่อคืนนี้ลูกสาวพี่ เค้าฝันเห็นทหารเดินมาจากปากทาง เดินเข้ามาในบ้านเราอะค่ะ เราไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไรหรือปาว
น้าสวย : อ๋อ  มันเป็นเรื่องปกติค่ะ พี่ คนที่เคยมาเช่า เค้าก็ฝันเห็นกันบ่อยๆๆค่ะ พี่เห็น ตรงปากทางเข้าซอยบ้านเราไหมค่ะ ที่จะมีศาลไม้เล็กๆๆ 2 ศาลอะค่ะ
แม่ : อ๋อ เห็นค่ะ
น้าสวย : นั้นเละค่ะ ศาลนั้นคือศาลทหาร ที่เค้าจะค่อย อารักขาจอมปลวกค่ะ เค้าจะไม่ทำร้ายใครค่ะ เค้าจะค่อยมาตรวจดูความเรียบร้อยทุกคืน วันโกน วันพระค่ะ
แม่ : อ๋อ ขอบคุณนะค่ะ
หลังจากที่เราฟังบทการ สนทนาของแม่กะน้าสวย เราก็เริ่มใจไม่ได้ เราเป็นโรคกลัวผีเอามากๆๆเลยค่ะ แต่เรามองหน้า แม่เราแล้ว หน้าเค้านิ่งมากๆๆเลยค่ะ เราเลยอดใจถามแม่ไม่ได้ค่ะ
เรา : แม่ๆๆ เราย้ายออกกันไหม
แม่ : จะย้ายทำไม่ที่นี้อะดีอยู่ แล้ว บรรยากาศก็ดี
เรา : แต่หนูกลัวอะแม่
แม่ : เค้าไม่มาทำอะไรเราหลอก เค้าแค่มาดูความเรียบร้อย ดีซะอีกโจรจะได้ไม่มาปล้นเราไง แล้วแม่ก็หัวเราะ
แค่เราซิค่ะ ขำไม่ออก จริงๆๆ
   แล้วเรากะแม่ ก็เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้น้าชม (น้องแม่ค่ะ)
น้าชม : เออ ฉันก็ฝัน ฝันเหมือนหลานเลย
แม่ : แกก็ระวัง อย่าไปทำอะไรให้เค้าโกรธละ
ระหว่างที่แม่กะน้าเรา กำลังสนทนากัน เราก็หันไปมองบอย ที่กำลัง เล่น ยิ่ง หนังกติ๊กอยู่ ซึ่งที่เล่น มันดันมาเล่นอยู่ข้างห้องจอมปลวกค่ะ บอย อายุ ประมาณ 16-17 ปีค่ะ เค้าป่วยเป็นโรถ ธารัสซิเมียค่ะ หน้าตาเค้าจะดูแปลกๆๆ ไม่เหมือนคนปกติค่ะ เราเห็นแบบนั้น เราก็เดินตามมันไปค่ะระหว่างทางเราตะโกนถามมันค่ะ
เรา : เฮ้ย ไอ้บอย เล่นห่าไรเนี่ย ไม่มีที่เล่นไง เดี่ยวก็ยิ่งไปโดน จอมปลวกหลอก
บอย : แหม่ ไม่โดนหลอกน่า จะยิ่งนกมันอะ จะประลองความแม่นดู
เพอเราเดินมาหยุดตรงหน้าห้อง จอมปลวก เห็นทั้งโต๊ะ ทั้งไม้ถูกพื้น ว่างพิงในห้องค่ะ ดูรกไปหมด จากเดิม ไม่มีไรเลยนอกจาก เก้าอี้ ตัวเดียวค่ะ ที่ใช้ว่าเครื่องเซ่น ไหว้อะค่ะ
เรา : ไอ้... บอยใคร  เอาไม่ถูกพื้นมาว่างไว้ในห้องเนี่ย โต๊ะอีกใครเอามาว่างไว้ หะ!!!
บอย : แม่อะ เมื่อวานเห็นแม่เอาไปว่างข้างไหนอยู่
หลังจากที่เราเห็นแบบนั้นเรารีบเดินกลับไปหาแม่กะน้าเลยค่ะ เพราะห้อง แบบนี้ เค้าจะไม่ให้ เอาของต่ำมาว่างไว้ในห้องแบบนี้ แต่น้าเราดันเอามาใส่ไว้หมด ใส่ไว้ยังกะของเก็บของ
เรา : น้าชม น้าเอาของพวกนั้น เอาไปไว้ในห้องของจอมปลวก เค้าทำไม่ มันไม่ดีนะ เดี่ยวเค้าก็โกรธหลอก นั้นมันของต่ำทั้งนั้นเลยนะ
น้าชม : ก็มันไม่มีที่ไว้นิ แล้วจะให้เอาไปไว้ไหนละ
แม่ : อีห่า นิ วอนหาเรื่องแล้วไม่ละ ไม่เอาออกมาเลยนะ ข้างบ้านเองก็มี ก็วางไว้ซิ นั้นมันไม่ใช่ที่ของเองนะ เดี่ยวๆๆๆ เจอดีกันได้หลอก
น้าชมแก่เริ่ม รำคาญเรากะแม่เลยตอบปัดๆๆ ว่า เออๆๆ เดี่ยวเอาออกเองเละ
หลังจากผ่านวันไหนมาได้ ประมาณ 1 อาทิตย์ ก็มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น แต่ที่เกิด มันเกิดกะบอยค่ะ

     คืนหนึ่งที่ทุกคนกำลังหลับอยู่ ประมาณ ตี 3 ได้บอยเกิดติ่นขึ้นมา เพระามันปวดเยี่ยว บอยมันก็เดินออกไปเข้าห้องน้ำ ข้างนอกบ้านซึ่งบอยก็ไม่ลืมที่จะหยิบไฟฉาย ติดมือไปด้วย ระหว่างที่บอย กำลัง ธุระ ส่วนตัวใกล้จะเสร็จ บอยได้ยิน เสียงผู้ชาย คุยกันหลายคน บอยได้ยินถนัดเลย พวกเค้าพูดว่า
ไหนมันอยู่ไหน พวกเข้าไปดูในบ้านซิ มันต้องอยู่ในนั้นแน่ๆๆ รีบไปจัดการมันไป พอบอยได้ยินเสียง บอยก็ค่อยๆๆ เดินออกจากห้องน้ำมาแอบดูอยู่ข้างประตู บอยมันเห็น  มีทหาร ประมาณ 7 คน กำลังยินคุยกันตรงประตู ข้างบ้าน ที่มีไฟส่องอยู่ 1 ดวง มันเห็นชัดเลย เละมันก็เห็นทหาร จำนวน 4 คน เข้าไปในบ้าน ในความคิดบอยตอนนั้น บอยคิดว่า พวกเค้าได้ฆ่า แม่ตัวเองตายแล้วเลยคิดที่จะหาทางหนี บอยกำลังจะหันเพื่อที่จะวิ่ง มันก็ได้ยิน ทหารคนหนึ่งพูดว่า เฮ้ย !! มันอยู่นั้นไง ฆ่ามันให้ตาย เอาหัวมันมา คุกเข่ากะพื้นดินให้ได้ พอบอยได้ยินมันออกตัว วิ่งเลยค่ะ มันวิ่งได้ทางด้านหลังบ้าน และวิ่งข้ามคูเล็กๆๆ ข้างบ้านไปหยุดที่ตรงศาลข้างบ่อกุ้ง บอยมันเจอผู้ชายสูงอายุ ใส่ชุดสีขาว หัวโพกผ้า ขาวม้า ค่ะ ชายคนนั้น เค้าถามบอย ว่า เฮ้อ เองจะไปไหนวะ  บอยมันตอบว่า หนูจะไปหา ป้าหนู ที่อยู่ฝั่งถนนใหญ่ ฝั่งนู้นอะตา  ตา ตา ช่วยหนูด้วย มีคนมาฆ่าแม่หนู มันกำลังจะมาฆ่าหนู ตา ช่วยหนูด้วย บอยมันพูดไปร้องไห้ ไปค่ะ บอยกำลังตกใจกลัวเป็นอย่างมาก

     ชายคนนั้น เค้าเลยชี้ไปทางที่ป่า ไปๆๆ วิ่งผ่านป่านี้ไป เค้าจะทำไรไม่ได้หลอก รีบวิ่งไปเร็วๆๆ พอบอยได้ยินคำนี้ มันออกตัววิ่งอีกครั้ง บอยมันวิ่งลงคูน้ำข้ามเข้าไปในป่า วิ่งไประมาณ ได้ครึ่งทางมันก็ต้องหยุดวิ่ง เพราะ สิ่งที่อยู่ตรงหน้า งูเหลือม ขนาดใหญ่มาก งูกำลังเลื่อยผ่านมาทางบอย บอยยืนนิ่งไปขยับขเยื้อนไปไหน งูเหลื่อมตัวนั้นก็เหมือนจะไม่เห็นบอยเลยค่ะ เพราะมันเลื่อยไปโดนไปแวะมาหาบอยเลยค่ะ (สงสัยอาจจะเป็นเพราะ ชายคนนั้นช่วยบังตาให้มันค่ะ) พองูเหลื่อมเลื่อยผ่านไป บอยก็ออกวิ่ง บอยวิ่งผ่านบ้านคน ไปโดนที่หมาไม่เห่า เลยซะนิดเดียว หมาพวกนั้นเอาแต่นอน ทั้งๆๆที่บอยมันวิ่งผ่านมา เสียงก็หน้าจะดังพอควร แต่หมาพวกนั้นกลับไม่สนใจอะไรเลย พอบอยวิ่งมาถึงถนนใหญ่ บอยก็วิ่งข้ามถนนมายยังบ้านป้าอีกคนค่ะ บอยรีบไปเคาะประตูบ้านป้าเลยค่ะ

บอย : ก๊อกๆๆๆๆ แบบดังๆๆ ป้า ชเอม เปิดประตูมให้หนูหน่อย ช่วยหนูด้วย
บอยมันพูดแบบนี้อยู่นานมากค่ะ กว่าป้าเค้าจะมาเปิดให้ ป้าเค้าได้ยินตั้งแต่ตั้งแรกที่บอย เคาะ เละค่ะ แต่เค้าก็กลัวเลยยังไม่กล้าเปิด จนแน่ใจแล้ว เลยเปิดรับหลานเข้ามาในบ้าน สภาพ บอยตอนนั้น ทั้งตัวมีแค่ขี้ดิน หัวมีแต่ใบไม้ รองเท้าไม่ใส่ สายตา แบบ กลัวๆๆ มองซ้านที ขวาที
ป้าชเอม ตกใจเลยถามหลาน ด้วยอาการเป็นห่วงปนกลัวๆๆด้วยค่ะ
ป้าชเอม : เฮ้ย บอยเองไปทำไรมาอะ ดึกดื่น ปานนี้ ทำไม่ออกมาวิ่งข้างนอกอย่างนี้ละ และแม่เอง กะพวกป้าๆๆ อยู่ไหนกันหมด
บอย : แม่ แม่ แม่โดน ฆ่าตายแล้ว มีผู้ชาย เข้ามาฆ่าตายทั้งบ้าน เลย เค้ากำลังจะมาฆ่าหนู หนูเลยหนีมา ฮือๆๆๆอมยิ้ม08อมยิ้ม08อมยิ้ม08
หลังจากที่มันเล่าให้ป้าฟัง สภาพบอยเหมือนคนบ้าเลยค่ะ ตอนแรกป้ากะจะโทรแจ้งตำรวจเละค่ะ แต่ยังชั่งใจอยู่

  ขณะที่บอยอยู่บ้านป้าชเอม ทางบ้านเรา เราตื่นขึ้นมา แต่เหมือนขยับตัวไม่ได้เลยค่ะ มีแต่ตาเท่านั้นที่ขยับได้ อยู่แบบนี้นานมาก ซักพักเราก็ได้ยิน เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้นค่ะ ป้าชเอมเป็นคนโทรเข้ามาค่ะ เราเลยรุดจะการโดนอ่ำค่ะ แม่เราก็รับโทรศัทพ์ค่ะ โดยที่เราก็นอนนิ่ง ค่อยฟังอยู่
แม่ : ฮัลโหด เป็นไรปาว โทรมาซะดึกเลย
ป้าชเอม : ดูซิ ว่าคนที่บ้านอยู่กันครบไหม มีใครเป็นไรไหม (ป้าชเอมแก่ยังไม่กล้าพูดออกมาค่ะ)
แม่ : ก็ครบนะ บ้านนู้น ก็นอนหลับสบาย กันครบนิ ทำไม่หรา
ป้าชเอม : ครบห่าไรของ (ป้าชเอมเป็นพี่สาวคนโตค่ะ) ไอ้บอยมันวิ่งหน้าตาตื่นมาบ้านกูเนี่ย มันบอกแม่มันโดนฆ่าแล้ว มีคนมาฆ่าแม่มัน ดูดีๆๆซิ
พอแม่ได้ยินสิ่งที่ป้าชเอมบอก แม่รีบเปิดไฟทั้งบ้าน เรียกพ่อ เรียกเรา ให้ช่วยกันไปดู เรา 3 คนก็ออกมายืนหน้าประตู ซีกบ้านบอย เคาะประตูแบบดังๆๆ หลายรอบค่ะ แต่ไม่มีใคร ขานรับ ผ่านไป 5 นาที จึงได้ยินเสียง น้าชม น้าชมถามว่ามีไรกันเอะอะ อยู่ไหน แม่เราเลยถามไปว่า ไอ้บอยอยู่ไหน อยู่กะไหมหะ น้าชมตอบกลับมาว่า อยู่ พวกเราเลยหันมามองหน้ากันเลยค่ะ แม่เราเลยย้ำอีกที ว่าอยู่ไหม น้าชมแก่เลยมาเปิดไฟทั้งบ้าน เละแล้วก้ไม่เจอตัวบอยเลย น้าชมรีบมาเปิดปะตู เฮ้ย!! ไอ้บอยมันหายไปไหนอะเจ๊ เจ๊มันไปไหน แล้วเจ๊รู้ได้ไงว่ามันไม่อยู่บ้านอะเจ๊ พี่ชเอม เค้าโทรมาบอก ว่าไอ้อบอยอยู่กะเค้าเนี่ย มันไปบอกเค้าว่า โดนฆ่าตายไปแล้ว เราเห็นน้าชมพูนิ่งไปพัก แก่ก็พูดขึ้นมาว่า ฉันอะ เห็นบอย มันลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ฉันก็เห็นมันเข้ามาแล้วนะ แตาหลังจากที่มันเข้ามา ฉันนอนขยับตัวไม่ได้เลยอะซิ สาเหตุที่น้าชม นอนขยับตัวไม่ได้เพราะ น้าชมโดน เหมือนเรา คือโดน ผีทหาร อ่ำ ค่ะ ไม่สามารถ ขยับได้เลย หลังจากนั้นพวกเราก็เลยตัดสินใจไปนอนค้างกันที่บ้าน ป้าชเอมค่ะ

     พอบอยเห็นหน้าแม่มันเท่าไรเละ มันปล่อยโฮ ออกมาเลยค่ะ มันพยายามเล่าเหตุการณ์ที่มันเจอมาให้กับทุกคนในบ้าน ฟังค่ะ ทุกคนเชื่อนะค่ะ แต่พวกเราก็ยังไม่รู้สาเหตุว่าทำไม่เค้าถึงมาตามล่า บอย พอเช้า เราก็จะ พาบอยกลับไปบ้าน มันไม่ยอมกลับค่ะ มัน เลยขอร้องแม่มันให้พาไปนอน บ้านญาติ ที่อยู่ห่างจากบ้าน ป้าชเอมไป 10 กิโลค่ะ น้าชมก็อนุญาติค่ะ คือสงสารลูก สภาพตอนนิมันเหมือนไม่ใช้คนดีเลยคะ่ เหมือนคนบ้า เสียสติ
หลังจากที่เราทุกคนไปส่งบอยที่บ้านญาติเสร็จแล้ว พวกเราก็กลับมาที่บ้านหลังเดิมค่ะ น้าชม เพิ่งมาบอกเราตอนหลังค่ะ ว่า เค้าเจอเรื่องแปลกๆๆ ตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่เละค่ะ คือเค้าจะได้ยินเสียง คนเดิน บนหลังคาห้องน้ำ ซึ่งหลังคาห้องน้ำเป็นสังกะสีคะ บางครั้งก็เสียงคนปาอะไรมาบนหลังคา บ้างก็เสียงใครเอาอะไรมาขูด ข้างๆๆบ้านค่ะ

     หลังจากที่เรามาบ้าน เรากะแม่ก็ปรึกษากันว่า เราจะรู้ได้ไง ว่าบอยไปทำอะไรเค้ามา เค้าถึงต้องมาตามเอาชีวิตมันขนาดนี้ เพราะ เราถามบอย มันก็ยังไม่ยอมเล่า บอกแต่ว่า ไม่รู้ๆๆ ตกเย็นวันนั้น เรากะแม่ ก็พากันไปหา พ่อปู่ฤาษี ที่เรากะแม่นับถืออยู่ค่ะ (พ่อปู่ ร่างเป็นผู้หญิงนะค่ะ แต่เวลาเข้าทรง เสียงจะเปลี่ยนเป็นผู้ชายเราไปกันแค่ 2 คนนะค่ะ พอเรา 2 คนเข้าไปหาพ่อปู่ พ่อปู่ แก่ทักมาเลยค่ะทั้งๆๆที่ไม่ได้พูดหรือเล่าอะไรเลยซักอย่างเดียว

พ่อปู่ : เค้าเอาหนักเลยนะ
แม่ : พ่อ รู้แล้วใช้ไหมค่ะ คือฉันอยากรู้ ว่า เค้ามาทำร้ายหลานฉันทำไม่
พ่อปู่ : ไอ้หน้าบู้ดๆๆ หักๆๆ มันไปทำไรเค้าวะ มีทหารมีเยอะแยะเลย เค้ามาทำไรกันวะ
(คือ ไอ้หน้าบู้ดๆๆ หักๆๆ ก็คือน้องเราเอง เพราะเค้าเป็น ธารัสซเมีย ทรงหน้าจะไม่เหมือนคนปกติ แต่ที่สำคัญเราไม่เคยบอกท่านเลยว่าน้องเราป่วย ท่านทักมาเองเลยค่ะ)
แม่ : ฉัน ก็ไม่รู้เหมือนกัน ค่ะ รู้แต่ว่าตอนนี้ หลานฉัน มันนอนไม่ค่อยหลับ กินข้าวไม่ค่อยได้ ได้แต่ จิตตก กลัวนู้น กลัวนี้ ตลอดเวลาเลยค่ะ
พ่อปู่ : เออ เดี่ยวกูส่งเด็กไปดูให้
แล้วท่านก็นั่งนับนิ้ว ไปนับนิ้วมา
พ่อปู่ : กูรู้เละ ยิ้มนั้น มันไปยิงโดนหัวเค้า หลายรอบแล้ว เค้าเคยมาเตื่อนแล้วแต่ไม่ฟัง แล้วไอ้ ของต่ำๆๆ เอาไปไว้ทำไม่ในห้องเค้า เค้าโกรธมากเลยนะ
จำที่เล่าช้างต้นให้ฟังได้ไหมค่ะ ที่น้าชมเอา ไม่ถูกพื้น และโต๊ะ เก้าอี้ เอาเข้าไปไว้ในห้อง และที่บอยมันยิงนังกติ๊กเล่น นั้นเละค่ะ มันยิง โดน หัวจอมปลวกค่ะ คือยิงโดนด้านบนสุดของจอมปลวกค่ะ
แม่ : แล้วจะให้ทำไงค่ะ มีวีธีจะช่วยหลานฉันได้ไหมค่ะ พ่อ
พ่อ : ถ้าทางจะยาก เค้าจะเอาถึงขนาด เอาหัวมาคุกที่พื้นเลยหรา แรงไปนะเนีย เดี่ยวๆๆๆ เดี่ยวกูคุยให้
แล้ว พ่อปู่ เค้าก็นั่งนิ่งๆๆอีกใหญ่มากค่ะ
พ่อปู่ : เฮ้อ เค้ายอมเละ เค้าให้พวกเองไปขอขมาเค้าที่จอมปลวก เละเอาของไปวางที่ศาลไม้ หน้าปากซอยบ้านเองด้วยนะ ทหารเค้าไม่ยอม แต่ องค์ จอมปลวกเค้ายอมแล้ว แล้วเองต้องให้ไอ้หน้าหัก มันบวชซัก 1 เดือนนะ มันถึงจะดีขึ้น (จอมปลวกที่สูง มักจะมีองค์มีสิงสถิตค่ะ)

     แล้วพ่อปู่เค้า ก็บอกสิ่งของที่เราต้องเอามาขอขมาค่ะ หลังจากนั้นเราก็ไปทำพิธีขอขมาค่ะ หลังจากทำเสร็จ น้าชม กะบอยก็ย้ายออกจากบ้านหลังนั้นเลยค่ะ น้าชมเค้าเข้าไปขอ จอมปลวกค่ะ ว่า ถ้าไม่อยากให้อยู่ ขอให้ได้บ้านภายในวันนี้ สรุปคือน้า ชมได้บ้านในหมู่บ้าน เดี่ยว กะญาติเลยค่ะ แล้วอาการของบอยก็ดีขึ้น มาหลังจากบวชผ่านไป 1 เดือนค่ะ หลังจากเหตุการณ์นั้น เค้าก็ย้ายออกเหมือน น้าชมเลยค่ะ เพราะเราก็ไม่สามารถอยู่ได้เหมือนกันค่ะ เราได้ใกล้ๆๆ กะน้าชมเลยค่ะ
แต่เหตุการณ์ยังไม่จบนะค่ะ เรื่องร้ายๆๆ ยังไม่ผ่านไปค่ะ หลังจาก 2 ปีถัดมาบอย ก็ไเ้เจอเรื่องร้ายอีกค่ะ

     หลังจากผ่านเหตุการณ์ร้ายๆๆ ครั้งนั้นมา เรานึกว่ามันจะจบแค่นั้น แต่ไม่ค่ะ บอยได้เจอเหตุการณ์ที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตของบอย ที่มันทำให้ชีวิตของบอยเปลี่ยนแปลงไปตลอดเลยค่ะ

     หลังจาก นั้น 2 ปี มีคืนหนึ่ง บอยได้ขอน้าชมออกไปเล่นเกมส์ในตัวตลาด ซึ่งห่างจากบ้านประมาณ 10 กิโลได้ค่ะ บอยได้เล่นเกมส์จนมืดค่ำ  น้าชมเห็นว่ามันดึกแล้วจึงได้โทรไปตามบอยกลับบ้าน ขณะนั้นเป็นเวลา 5 ทุ่ม ใกล้จะเที่ยงคืนเละค่ะ บอยรับปากว่าจะกลับบ้านค่ะ แต่น้าชม รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเท่าไร น้าชมได้ขับรถมอเตอร์ไซค์มาที่บ้านเรา เพื่อมาหาเพื่อนคุย จะได้ไม่คิด มาก  หลังจากนั้น บอยก็ได้ขับรถมอเตอร์ไซค์ของบอย ขับกลับบ้านค่ะ แต่ระหว่างทางที่บอย กลับบ้าน บอยโชคร้ายค่ะ บอยเจอรถมอเตอร์ไซค์ขี่ย้อนศรมาชน ประสานงากลับรถของบอยค่ะ ชนกันจน มอไซค์ของบอย ย่นเข้าหากัน เหลือแค่ครึ่งหนึ่งของขนาด มอไซค์ปกติเลยค่ะ อาการของทั้ง 2 คน ลุงคนขับรถย้อนศร อาการไม่เป็นไรมากค่ะ แค่ถลอกนิดหน่อย ลุงแก่ มีอาการเมาสุราค่ะ แก่กำลังจะกลับบ้าน แก่ได้เปลี่ยนเลน จะข้ามมาอีกฝัง โดยที่มองไม่เห็นรถของบอยที่กำลังขับมาทำให้ ประสานงากันค่ะ แต่ส่วน อาการของบอย บอยอาการสาหัสมากค้ะ หัวกะโหลกแตก กล้ามปากแตก ปอดชีก (ทุกคนถึงภาพออกไหมค่ะ จากเด็กที่เป็น ธารัสซิเมีย) แล้วมาเจอแบบนี้ อาการของบอย ยิ่งหนักเข้าไปอีกค่ะ หนักจน รถโรงพยาบาลนึกว่า เสียชีวิตแล้วค่ะ เค้าไม่ยอม เอาบอยไปส่งโรงพยาบาลค่ะ เพราะบอยนอนนิ่งเหมือนไม่หายใจเละค่ะ แต่ อยู่ดีๆๆ ก็มีคนเดินมาใกล้กะที่บอยนอนอยู่ เค้าสังเกตุเห็นว่า บอยยังหายใจอยู่ เค้ารีบแจ้งให้เจ้าหน้าที่พากันเอาตัวบอย ส่งโรงพยาบาลค่ะ หลังจากนั้นทางโรงพยาบาลก็โทรแจ้งมาทางน้าชมค่ะ น้าชมได้รับโทรศัพท์เสร็จ ถึงกลับเป็นลมทั้งยืยเลยค่ะ เรากะแม่รีบเข้าไปพยุงน้าชม แล้วรีบขีบรถตามไปที่โรงพยาบาลเลยค่ะ เราขับมาจนถึงที่เกิดเหต เราเห็นสภาพรถ เราคิดเพื่อใจไว้แล้วว่าน้องคงไม่รอดแน่ๆๆ พอเราไปถึงโรงพยาบาล เค้ายังไม่ให้เจอบอยนะค่ะ เค้สรอให้แม่ ไปเซ็น อนุญาติ การผ่าตัด สมองค่ะ บอยต้องเปิดกระโหลกซีก ขวาออกค่ะ เพราะมันได้รับความกระทบกระเทือน อย่างมาก พวกเรา มี แม่เรา ตัวเรา และน้าชม นั่งรอการผ่าตัด จน เช้า เลยค่ะ เราเห็นน้าชม เราสงสานน้าแก่มาก คนเป็นแม่ เหมือนเห็นสภาพลูกแบบนั้น แก่ทำใจไม่ได้ค่ะ แก่น้องไห้ จนไม่มีน้ำตาเลยค่ะ เวลาการผ่าตัดครั้งนี้มันยาวนานมากสำหรับ น้าชมเลยค่ะ พอหมอออกมาจากห้องผ่าตัด ก็ปาเข้าไป 6 โมงเช้าค่ะ สรุป คือ บอย ผ่าตัดสมอง เย็บปอด ต่อกระดูกข้อมือ และ นิ้วเท้าด้วยค่ะ เพราะตรวจแล้วมีการหัก เราเห็นน้อง เราสงสารมากค่ะ ทั้งเครื่องช่วยหายใจ ทั้งสายให้เลือด(ธารัสซิเมียเลือดจะน้อยมาก ต้องให้เลือดอยู่แล้วทุกเดือน)เราเห็น เราต้องแอบไปร้องไห้ นอกห้องเลยค่ะ เราทนไม่ได้กะสภาพน้องตอนนั้น บอยนอนอยู่แบบไม่มีสติมา 3 เดือน บอยต้องเจาะคอ เพื่อช่วยในการหายใจอีกทางด้วยค่ะ หลังจากเจาะคอ บอยก็เริ่มมีสติขึ้นมาค่ะ แต่ กลับกลายเป็นคนละคนเลยค่ะ บอยจะเก้าร้าวขึ้น เอาแต่ใจมากขึ้น พูดไม่ชัด ติดอ่าง ตาเร ไป 1 ข้าง คอที่เจาะ น้าชมให้กินไข่จนเนื้อเต็ม หายใจทางจมูก แต่ก็หายใจแบบไม่ค่อยปกติเท่าไร หายใจแบบติดๆๆ ขัดๆๆ ค่ะ แต่น้าชม เค้ารับลูกได้ ถึงจะเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้ เค้าบอกขอแค่ให้ได้ลูกกลับมา หลังจากออกจากโรงพยาบาลมา บอยก็กลับมาอยู่บ้าน วันหนึ่งเราเลยไปนั่งคุยกะบอย

เรา : บอยเองหลับไปนานมาก เองรู้ตัวไหม
บอย : หนูรู้สึกตัวอยู่ แต่ขยับไม่ได้ ตอนหนูนอนอะ มีคนมาร้อมเตียง มองหนูทุกวันเลย
เรา : เองตา ฝาด  ปาว (คือแบบเรารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าบิยต้องเห็น เพราะคยที่เฉียดความตายมั่งจะเห็นพวกนี้อยู่ แล้วยิ่งอยู่ที่โรงบาลด้วย ยิ่งเยอะเลย
บอย : ไม่ได้ตาฝาด นะ หนูเห็นจริงๆๆ อย่างเตียงตรงข้ามที่เค้ากำลังจะตาย หนูก็เห็น ผู้ชายตัวใหญ่ๆๆ นุ่ง จุงกระเบนสีแดง เดินมารากตัวแก่ไปเลย เค้ายังหันมามองหนูเลย
เรา นั่งฟังขนลุกทั้งตัวเลยค่ะ
เรา : แล้วเห็นใครอีกไหม !!
บอย : เห็น ๆๆ หนูเห็น ทหารพวกนั้นมายืน ร้อมเตียงหนู เหมือนกัน เค้าชี้หน้าหนู แล้วบอกว่า "ใกล้ถึงเวลาของแล้ว เตรียมตัวให้ดีเถอะ" เค้าบอกแบบนี้มันหมายความว่าไงอะพี่
เรา : คงไม่มีไรหลอกมั่ง เองคง เบอๆๆ ยามั่ง(แต่ในใจเราคิดตรงข้ามกะที่บอกน้องเลยค่ะ แต่ไม่อยากใก้น้องกลัว)
บอย : แต่ไม่เป็นไร หนูไปทำบุญมาเละคงไม่มีไรหลอกมั่งเนอั
เรา : เออๆๆ ไม่มีไรหลอก เองกพยายามอย่าดื้อกับแม่เองให้มากนะ เค้าเหนื่อยจะเว้ย
บอยมันนิ่งไม่ตอบค่ะ อย่างที่บอกอะค้ะ มันเปลี่ยนเป็นคนละคน มันดื้อมาก เอาแต่ใจมาก แค่เป็นเฉพาะกับแม่มนเท่านั้นค่ะ  น้าชม แก่ ท้ออยู่จนมาเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆๆ ว่า เค่าไม่รู้ไปทำไรมาถึงต้องมาลำบากกาย ลำบากใจแบบนี้ เรากะแม่ ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เราเลยชวนแม่ไปหาพ่อปู่ คนเดิมค่ะ

หลังจากนั้น เรากะแม่ตัดสินใจไปหาพ่อปู่ เลยค่ะ ไปกันแค่ 2 คนกะแม่ เราไม่กล้า เาน้าชมมาด้วย กลัวแก้รับไม่ไว้
พ่อปู่ : เป็นไงบ้างละ มากันอีกและพวกเอง
แม่ : ฉันอยากจะให้ดูหลานฉันให้หน่อยค่ะ ว่ามันหมดเรื่องหมดราวยังค่ะ
พ่อปู่นั่งนิ่งอีก ตามเคย แก่จะนั่งนับนิ้วไปนับนิ้วมา ทำถ้าเหมือนคุยอะไรกะใครซักอย่าง
พ่อปู่ : กูว่า มันแย่แน่ๆๆ เลย ถึงเวลาแล้วซินะ
แม่ : เวลาอะไรค่ะ
เราก็พยายาม เข้าไปนั่งใกล้ๆๆแม่ค่ะ เพื่อที่จะให้ได้ยิน เวลาเค้าคุยกันค่ะ
พ่อปู่ : จำครั้งที่แล้ว ที่มาหากูได้ไหม ข้าก็นึกว่าเค้าจะให้อภัย แต่เค้าไม่ให้ เค้ารอเวลาที่จะเอามันไปอยู่ด้วย ตอนนี้ นิสัยมันดื้อ กับแม่มันใช้ไหม มันทำให้แม่มันหนักใจใช้ไหม
แม่ : ใช้ค่ะ ตั่งแต่ออกจากโรงบาล เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยค้ะ
พ่อปู่ : นั้นเป็นผลมาจาก ที่แม่มัน เอาของไปไว้ในห้องเค้า ทำให้เค้าลำบากใจ  มันก็เหมือน แม่มันตอนนี้ไง แต่สำหรับลูกมัน ทำไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์ แบบนี่ เพราะ มันไปทำร้ายลูกๆๆ จอมปลวกของท่าน เอาไม้มาตีบ้าง เอาน้ำมาสาดบ้าง ที่หนักที่สุด มันเอารถจักรยานมาปั่น เหยียบไปเหยียบมารอบจอมปลวก
ที่พ่อปู่ พูดมาทั้งหมด มันตรงกะที่บอยเล่าให้เราฟังเลยค่ะ เรายังด่า มันอยู่เลยค่ะ ไส่คิดว่ามันจะส่งผิดกะ ชีวิตคนเราได้แบบนี้เลยค่ะ แม่เราจึงถามต่อ
แม่ : แล้วมีทางแก้ไขไม่ค่ะจากหนักเป็น เบาได้ไหมค่ะ
พ่อปู่ : เฮ้อ !! ไม่มีทางหลอก มีแต่ค่อยช่วยดูแลมันไปให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ก็พอ
แม่ : หมายความว่า มันไม่มีสิทธิ รอดหรือค่ะ
เราได้ยินแค่นี้ น้ำตาไหลออกมาเลยค่ะ เราเคยพยายามเตือนมันแล้วว่าอย่าไป้เล่นแบบนั้น แต่มันไม่เคยเชื่อ เราเลยค่ะ เด็กวัยรุ่นส่วนมาก ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุค่ะ หบังจากนั้น เรากะแม่ก็กลับมาบ้านค่ะ แต่ไม่เล่าเรื่องที่พ่อปู่ให้ใครฟังเลยค่ เก็บไว้แบบนี้มาตลอด เราจะค่อยพาบอยไปทำบุญ บ่อยๆๆ เพื่อช่วยลดความ อาฆาต ลงมา แต่มันก็ถึง้วลาที่ต้องชดใช้กรรมแล้วค่ะ

มาถึงบทสรุปของบอยเละนะค่ะ
   หลังจากที่เราไปดูพ่อปู่มาได้แค่ 1 เดือน บอยเริ่มมีอาการป่วย เจ็บปอด ปวดท้อง จนต้องเข้าโรงบาลค่ะ บอยนอนโรงบาล อยู่ 1 อาทิตย์ ข้างในของบอย เริ่ทหยุดทำงานไปที่ละชิ้น หายใจเริ่มอ่อนแรงลง วันนั้นก็มาถึงค่ะ น้าชมโทรเรียกเรากะแม่ให้มาดูน้องเป๋นครั้งสุดท้ายค่ะ เพราะบอยใกล้จะหมดลมหายใจไปทุกที เรารีบขับรถไปโรงบาลเลยค่ะ แต่เราไปไม่ทันค่ะ บอยสิ้นใจไปก่อน น้าชมเล่าทั้งน้ำตาว่า บอยมัน เฮือก อยู่ 3 เฮือกแล้วมันก็นิ่งไปค่ะ รอบตัวบอย มีแต่น้ำดำๆๆออกมาจากตัว ไหลเปอะที่นอนเต็มไปหมด้ลยค่ะ (เค้าเรียกว่า ทาสไฟเปิดค่ะ) เราเห็นบอยนอนอยู่ แบบนั้น เรานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้าเลยค้ะ จนเราต้อวออกมานั่งนอกห้องค่ะ เราพยายามทำใจให้ได้แล้วเดินเข้าไปใหม่ เราไปจับที่ตัวบอย เราบอกน้องว่า บอยพี่มารับกลับบ้านเละนะ กลับบ้านกะพี่นะ บอยไปสะบายเละนะไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้นนะ เดี่ยวพี่กะป้า ช่วยกันดูแม่เองให้เอง ตอนนั้น ป้าชเอมก็มาด้วย ทุกคนต่างพากันร้องไห้เสียงดังไปทั่วห้องเลยค่ะ แม่เราเป็นคนเดินไปปิดตา ของบอยค่ะ เพราะบอยตายตาไม่หลับ หลังจากนั้นเราก็จัดแจงเรื่องศพบอย เรียบร้อยค่ะ แต่เรารู้สึกว่า ที่หัวไหล่ซ้ายของเราหนักมาก หนักจนเดินตรงๆๆไม่ได้เลยค่ะ ในใจเราคิดว่า บอยมันคงเกาะเรากลับบ้านด้วยค่ะ เพราะน้าชมแก่เรียกบอยตลอดทางเลย เรานั่งรถจนมาถึงบ้านบอย เรารู้สึก เบาทันที่เลยค่ะ เหมือนว่า บอย ลง ไปแล้ว เราก็หันไปมองน้าชม แต่สิ่งที่เราเห็น คือ บอย ยืนอยู่ ข้างรถเราค่ะ สีหน้าขาวซีด ร้องไห้ตลอดเวลา มองมาทางเรา เหมือนกำลังขอความช่วยเหลือเรา เรารีบหันกลับมาแล้ว แบบมุดหน้าลงไปใต้เบาะนั่งเลยค่ะ แม่ถามว่าเป๋นไร หรือปาว เราบอกแต่ว่าให้แม่รีบๆๆขับกลับบ้าน แม่เราก็รู้สึกได้รีบ ออกตัวอย่างไว้ค่ะ คืนแรกผ่านไป ช่วงบ่ายๆๆ เรากะแม่เราก็ไม่รับศพน้องกลับมาค่ะ แต่น้าชมไม่ได้ไปเพราะ เพลียกาย เลยจัดงานอยู่ที่วัดแทนค่ะ เราเอาศพน้องกลับมา ยังไม่เกินอะไรขึ่น จนมาถึงวัดจัดเตรียมรดน้ำศพ เรานั่งอยู่บนโต๊ะ ตรงข้ามศพบอย ความรู้เราคือ เราอยากร้องไห้มาก เราพยายามอดกลั้นไม่ให้ร้อง จนกลั้นไมไว้ ปล่อยโฮ ออกมาเลย ร้องไห้แบบหนักมาก เรารู้สึกตัวนะแต่บังคับตัวเองไท่ได้ เราได้ร้องไห้ไปเรียกหาแม่ไป แม่เราก็เดินมาหาเราค่ะ แต่เราดันแม่เราออกไป แต่ก็ยังคงเรียกหาแม่ยู่ จนแม่เราเริ่มรู้ และว่าไม่ใข้เรา เลยเรียกน้าชมมา พอน้าชมเข้ามาใกล้ เรากอดน้าชมแบบแน่นมาก ปากเราพูดว่า แม่ทำไมไม่ไปรับหนู หนูกลัว หนูออกม่ไม้ได้ มันมืดมาก เค้าไม่ให้หนูออกมา นี้หนูหนีเค้ามาหาแม่ ฮือๆๆๆ แม่ช่วยหนูด้วย

     พอได้ยินแบบนี้ น้าชมรีบกลับไปโรงบาล ไปจุดธูปบอก พระหน้าห้องดับจิต แล้วเรียกบอยกลับบ้าน หลังจากเรียกกลับมาเราก็หายค่ะ สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ขาไม่มีแรง มือเย็นไปหมดเลยค่ะ หลังจากนั้นงานศพก็ดำเนินต่อไปจนใกล้ถึงวันเผา บอยมาเข้าฝันเราค่ะ บอยมาบอกว่า เค้าทรมารมากค้ะ ต้องไปอยู่กะทหาร ยังไปเกิดไม่ได้ ยังไม่หมดวิบากกรรม ต้องอยู่แบบนีอีกนาน จนกว่าเค้าจะปล่อยให้ไปเกิด แล้วบอยก็เอาแต่นั่งร้องไห้ พอเข้ามาเราเลยไปใส่บาตร ทำบุญส่งให้บอยค่ะ จนวัดเผา ขณะที่ไฟกำลังไหมโรงศพ เรา เห็นบอยยืนโบกมือ ลาเราค้ะ เราก็ว่าเราตาฟาด หรือ ปาว เราพยายามขยี้ตาหลายรอบเลยค่ะ แต่ก็ยังเห็นอยู่ที่เดิม เราเลยขยับไปใกล่แม่เรา ถามแม่ว่าเห็นไรไหม แก่บอกไมเห็นค่ะ สรุป ที่เราเห็นคนเดียว สื่อสารกะบอยได้เพราะ เราสนิทกันมาก ผูกพัน กันมาก แล้วเราก็มีเซ็นอ่อนๆๆด้วยค่ะ พอเสร็จจากงานเผาศพ เราก็พยายามทำบุญให้บอย เสมอค่ะ จนถึงทุกวันนี้ เพื่อที่เค้าจะได้ พ้นกรรมเร็วๆๆ ค่ะ