มัน"ซ่อน" อยู่ในร่าง

     มัน"ซ่อน" อยู่ในร่าง เป็นเรื่องจากกระทู้พันทิปประพันธ์โดยสามาชิกพันทิปคุณ Lady Star 919 หรือ กิ่งดาว คนเขียนเก่งมาก นี่แหละนักเขียนตัวจริงมีจิตวิญญาณของนักเขียน ทำให้เขียนได้น่ากลัว ได้อารมณ์ เราจึงขอนุญาตินำบทประพันธ์นี้มาให้ชาวผีสยองหนองกระจายได้เสพสยอง ของศิลปะการประพันธ์ของคุณ  Lady Star 919 หรือ กิ่งดาว กันเลย

มัน"ซ่อน" อยู่ในร่าง

หนูมีเรื่องอยากเล่าให้ฟัง เรื่องของเพื่อนคนหนึ่งที่เข้ามาเล่นกับหนูในคืนที่หนูรู้สึกเดียวดายและหวาดกลัว

เพื่อนคนนี้เริ่มเข้ามาในชีวิตของหนู ตอนที่แม่พาผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน ในวันที่พ่อต้องไปทำงานต่างจังหวัดหลายวัน

คืนนั้นฝนตกฟ้าร้องเสียงดัง หนูนั่งกอดเจ้ามินนี่อยู่บนเตียง อ่อ..เจ้ามินนี่คือตุ๊กตาหมีสีชมพูที่พ่อซื้อมาให้ในวันเกิดครบรอบเจ็ดขวบของหนู ของขวัญที่พ่อซื้อให้เมื่อปีที่แล้ว

ในห้องนอนเปิดโคมไฟบนหัวเตียงไว้เท่านั้น แสงไฟสีเหลืองอ่อนๆทอประกายสว่างไสวทั่วห้อง

เสียงแม่พูดคุยกับผู้ชายคนนั้นดังแผ่วเบาผ่านเข้าประตูที่แง้มไว้ หนูมองไปยังไปประตู อยากเดินลงไปหาแม่จัง เสียงฟ้าร้อง ฟ้าแลบทำหนูกลัวจนตัวสั่น โชคดีมีเจ้ามินนี่อยู่เป็นเพื่อน

หนูมองไปยังประตูที่แม่แง้มไว้ อยู่ๆมันก็ค่อยๆเคลื่อนตัวปิดสนิท หนูตกใจเบิกตากว้าง มองหาสิ่งที่ทำให้ประตูปิด ทันใดนั้นจู่ๆ ภายในห้องอุณหภูมิพลันลดลง ห้องเย็นจนหนูต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว และยังกอดเจ้ามินนี่ไว้แน่น

ละอองไอเย็นลอยออกมาจากรูจมูกยามที่หนูหายใจออก หนูจึงลองเป่าลมออกจากปาก ไอสีขาวพุ่งออกมา อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ หนูหนาวจนตัวสั่น อยากวิ่งออกจากห้องไปหาแม่ที่ชั้นล่าง

แต่เงาดำทะมึนค่อยๆ ก่อตัวขึ้นที่ขอบประตู มันไม่มีรูปร่างแน่นอน เดี๋ยวเป็นรูปวงกลม เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นรูปร่างคล้ายคน สักพักก็เปลี่ยนมาเป็นรูปก้อนวงกลมดำทะมึนอีกครั้ง มันกำลังลอยตัวไปตามผนังห้อง เคลื่อนตัวช้าๆมายังตู้เสื้อผ้า และหายเข้าไปในตู้เสื้อผ้า

หนูมองดูหายใจไม่ทั่วท้อง มันคืออะไรกันแน่ ตู้เสื้อของหนูเริ่มสั่นไหว เสียงดังก๊อกแก๊กๆอยู่ภายในตู้ ฉับพลันประตูตู้เปิดออกแล้วปิดลง เปิดออก แล้วปิดลง เปิดออก แล้วปิดลง เปิดออก แล้วเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ ก็พุ่งทะลักปลิวออกมา

"กรี๊ด!!....แม่คะ!!"

หนูกรีดร้องลั่น เรียกหาแม่ พุ่งตัวมายังประตู แต่ประตูเปิดไม่ออก

"แม่คะ!!"

แม่คงไม่ได้ยินเสียงหนู เพราะหนูได้ยินเสียงเพลงที่แม่ชอบเปิดตอนเต้นรำกับพ่อดังก้องขึ้นมาบนห้อง หนูใช้มือทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อเห็นกองเสื้อผ้ากำลังลอยละลิ่วเหนือพื้นห้อง เสื้อผ้าหลายชิ้นปลิวว่อนเป็นวงกลมก่อนจะค่อยๆ ลอยมารวมกันก่อเกิดเป็นรูปร่างคนที่มีขนาดตัวเท่าหนู

"ไม่ต้องกลัวเรานะ เราไม่ทำร้ายเธอหรอก" น้ำเสียงเล็กแหลมเปล่งออกมาจากคนผ้า หนูเห็นเสื้อผ้าที่เป็นส่วนปากขยับไหวไปมา

"เธอเป็นใคร" หนูถามออกไป แม้ใจจะนึกหวาดกลัว แต่เมื่อสิ่งนี้ไม่ได้จะมาทำร้าย หนูก็ไม่กลัว

"เป็นเพื่อน มาเป็นเพื่อนกันนะ"

เสื้อผ้าที่รวมตัวกันเป็นรูปร่างคน ส่วนแขนเคลื่อนไหวแกว่งไปมา ส่วนเท้าค่อยๆก้าวเดินมาหาหนู

หนูถอยหนีจนหลังชนประตู คนหรือเสื้อผ้า หนูไม่แน่ใจว่าต้องเรียกสิ่งนี้ว่าอะไรดี เธอเดินมาใกล้หนู แล้วยื่นมือที่เป็นแขนเสื้อมาคว้าแขน ดึงหนูมานั่งบนเตียง

"ฉันแค่อยากมีเพื่อน"

"เธอเป็นตัวอะไร" หนูถามออกไป

มนุษย์เสื้อผ้าปีนขึ้นมาบนเตียง แล้วกระโดดโลดเต้นบนที่นอน น้ำหนักเท้าของเธอทำผ้านวมจมลงตามแรงกระโดด

"เป็นตัวอะไรก็ได้ที่อยากจะเป็น..ฮึฮึ"

"เธอมีชื่อไหม"

"ไม่มี" มนุษย์เสื้อผ้าตอบ หยุดกระโดดแล้วนั่งลงจ้องมองหนู เธอไม่มีดวงตา ไม่มีจมูก ไม่มีปากใบหน้าของเธอคือเสื้อนักเรียนสีขาว มองดูแล้วเหมือนคนใส่หน้ากากเลย หนูว่ามันตลกดี

เธอเอียงคอเมียงมองหนูไปมา แล้วเสื้อนักเรียนบริเวณปากก็เริ่มขยับพูดขึ้นอีกครั้ง

"เธอตั้งชื่อให้ฉันหน่อยสิ เอาชื่อคล้ายๆเธอ เธอชื่อน้ำใช่ป่ะ"

"งั้นเธอชื่อฝนนะ รวมกันก็เป็นน้ำฝนไง" หนูตั้งชื่อให้เธอ แล้วเธอก็พยักหน้ารับอย่างพอใจ

ดูเหมือนฝนจะตกแรงขึ้นเรื่อยๆ ฟ้าร้องครืนๆ ฟังน่ากลัวเหลือเกิน แต่หนูมีฝนเป็นเพื่อนแล้วจึงไม่ค่อยรู้สึกกลัวเท่าไหร่ เรานั่งเล่นเป่ายิ้งฉุบกัน จากนั้นก็นอนต่อเพลง หนูแปลกใจมากที่ฝนรู้จักเพลงเยอะไปหมด แล้วก็ช่วยกันต่อจิ๊กซอว์รูปแมวที่หนูทำค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวาน

"เธอจะมีพ่อใหม่แล้วเหรอ" อยู่ๆฝนก็ถามหนูขึ้นมา เป็นคำถามที่ทำหนูตกใจ พ่อใหม่อะไรกัน พ่อก็เป็นพ่อคนเดิมนะสิ

"เธอพูดอะไรของเธอ" หนูถามไปด้วยความงุนงง

"ก็ฉันเห็นแม่เธอกับ ผู้ชายที่อยู่ข้างล่างจู๋จี๋กันเลยนึกว่าเป็นพ่อใหม่เธอ"

"พูดอะไรของเธอ" หนูรู้สึกโกรธกับคำพูดของเธอ

"ไม่เชื่อเธอก็ลงไปดูสิ"

หนูรีบลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตูห้องแล้วรีบวิ่งมาชั้นล่าง ภาพที่หนูเห็นคือแม่กับผู้ชายคนนั้นกำลังเต้นรำกันอยู่ แต่สักพักผู้ชายคนนั้นก็ดึงแม่มากอดแล้วจูบแม่

หนูรีบวิ่งกลับขึ้นห้อง รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็วกว่าปกติ

"เห็นแล้วใช่ไหม อีกหน่อยเขาจะมาแทนพ่อเธอ"

"ไม่ ไม่....ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ กรี๊ดด!!" หนูกรีดร้องอย่าบ้าคลั่ง

"ให้ฉันช่วยไหม กำจัดผู้ชายคนนั้นทิ้งเสีย เขาจะมาแทนพ่อเธอไม่ได้อีก"

ฝนเสนอสิ่งที่หนูต้องการ ใช่แล้ว..หนูต้องการให้ผู้ชายคนนี้ไปอยู่ห่างๆแม่ซะ

"เธอจะทำไง" หนูถามฝน

"ทำได้ทุกอย่างแหละ ถ้าเธอยอมให้ฉันเข้าไปอยู่ในร่างเธอ"

"เธอจะมาอยู่ในร่างฉันได้ไง"

"แค่เธออนุญาต ฉันก็จะเข้าไปได้" ใบหน้าขาวไร้ดวงตาเอียงคอมองหนู หนูอยากให้ผู้ชายคนนี้ออกไปจากบ้าน ไปให้ไกลๆเลย

หนูจึงอนุญาตให้ฝนเข้ามาในร่างหนูได้ ทันทีที่เสื้อผ้าซึ่งเคยเป็นร่างคนร่วงหล่นกองลงพื้น หนูรู้สึกตัวเย็นเยือก เหมือนมีพลังงานบางอย่าง ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย

ริมฝีปากหนูแสยะยิ้ม แววตาขวางอย่างไม่รู้สึกตัว หนูเดินไปห้องนอนพ่อหยิบเอาปืนที่พ่อซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า มันอยู่ในกล่องเหล็กที่มีแม่กุญแจล็อกไว้ แต่หนูแค่บิดแม่กุญแจก็หักออกจากกันแล้ว

ไม่รู้ว่าหนูไปเอาพลังแบบนี้มาจากไหน แม้หนูจะรู้สึกเจ็บมือตอนบิดมัน แต่หนูกลับไม่สามารถต่อต้านการกระทำนี้ได้ หนูเปิดกล่องและหยิบปืนออกมา

เดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ หนูอยากหยุดอยู่แค่ตรงนี้ แต่เท้าของหนูไม่ยอมเชื่อฟัง ฝนต้องอยู่เบื้องหลังแน่ๆ หนูตะโกนก้องในห้องความคิดบอกให้ฝนหยุด

แต่ริมฝีปากหนูแสยะยิ้มแทนคำตอบจากฝน หนูเดินมาที่โต๊กินข้าวเห็นแม่นั่งบนตักผู้ชายคนนั้น ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกันอย่างมีความสุข

"อ้าว..น้ำลูก ยังไม่นอนอีกหรือจ๊ะ" แม่หันมายิ้มแล้วพูดกับหนู แต่รู้สึกว่าใบหน้าหนูจะบึ้งตึงมาก

"เป็นอะไรไปจ๊ะ" แม่ลุกขึ้นทำท่าจะเดินมาหาหนู

"แม่นอกใจพ่อ!" หนูตะโกนลั่น

"โถ่..ลูกแม่..พ่อของลูกตายไปได้สองปีแล้วนะ แม่ไม่ได้นอกใจพ่อเลย มาหาแม่มาลูก"

แม่เดินมาหาหนู ชูมือทำท่าจะเข้ามากอด แต่หนูยกปืนเล็งไปที่ชายคนนั้น แม่จึงหยุดเดินยืนตะลึงมองมา

"น้ำ ลูกไปเอาปืนนี้มาได้ยังไง วางปืนลงลูก วางลง นั่นอาแสน ลูกรู้จักอาแสนนี่นา แม่กับอาแสนจะแต่งงานกัน และลูกก็อนุญาตแล้ว น้ำวางปืนลงเถอะลูก"

หนูเห็นแม่น้ำตาไหลพราก และหนูไม่คิดที่จะยิงอาแสน แต่เป็นฝนต่างหากที่อยากจะยิง



เปรี้ยง!!

ร่างผู้ชายที่ชื่ออาแสนล้มลง แม่กรีดร้อง ร้องไห้ลั่น ส่วนหนูเดินกลับเข้าห้อง ล้มตัวลงนอน มีเสียงหัวเราะของฝนดังแว่วๆอยู่ข้างหู ส่วนหนูสะอื้นไห้อยู่ในความคิด

หนูถูกจับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง...ใช่แล้ว หนูเคยมาครั้งหนึ่งตอนพ่อตาย พ่อถูกรถไฟบดขยี้ต่อหน้าต่อตาหนู จากเหตุการณ์ในวันนั้น ทำให้หนูกลายเป็นเด็กสองบุคลิกเดี๋ยวเศร้าร้องไห้ เดี๋ยวยิ้มดีใจอย่างไร้เหตุผล และชอบสร้างภาพหลอนขึ้นมาหลอกตัวเอง ว่าพ่อยังมีชีวิตอยู่ ได้ยินพวกหมอว่ากันอย่างนั้น

หนูฆ่าแฟนแม่ตายในครั้งนี้ หมอทุกคนคิดว่ามาจากภาพหลอนที่ หนูเข้าใจว่าแม่เป็นชู้กับชายคนอื่น สรุปคือจะบอกว่าหนูจิตไม่ปกติ แต่หนูรู้ว่ามันไม่ใช่ ไม่ใช่หนูที่ทำ แต่เป็นฝนต่างหาก เธออยู่ในนี้ ในตัวหนู เธอคอยกระซิบอยู่ข้างหู บอกให้หนูฆ่าพวกหมอทิ้งซะ ถ้าขืนบังคับให้กินยาอีก

ฝนอยากฆ่าทุกคนที่พยายามจะช่วยให้หนูหายเป็นปกติ เพราะเธอรู้ว่าถ้าหนูหายดีแล้ว เธอจะไม่ได้อยู่กับหนูอีก ส่วนหนูก็ไม่อยากให้ฝนจากไป เพราะเธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่เข้าใจ และรับฟังหนูทุกอย่าง

หนูเล่าเรื่องฝนให้พวกคุณฟังเท่านั้นนะคะ ถ้าหนูไปเล่าให้คุณหมอฟังคงไม่มีใครเชื่อหนูแน่ ว่ามีฝนอยู่ในร่างของหนู

และเราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป.....ฮึฮึ!!



..จบ..