รอยข่วน…

     เรื่องสั้นจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 5347947 กับสไตร์การเล่าเรื่องในแบบของเขาอีกเช่นเคย ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวสยองขวัญไว้ ณ ที่นี้ด้วย

เคยเป็นมั้ย? เราแทบจะไม่รู้สึกเลย แต่รู้ตัวอีกทีก็เห็นมันแล้ว มันจะปรากฏเป็นรอยข่วนเล็กๆตามร่างกาย บ้างก็ใหญ่และมีเลือดออกซิบๆ บ้างก็เล็กจนถ้าไม่สังเกตก็จะไม่เห็น อยู่บนแขนบ้าง บนขาบ้างเป็นส่วนใหญ่ แต่ผมเชื่อว่าบางคนก็เคยเห็นมันตามนิ้วมือ หรือไม่ก็บนใบหน้าตอนส่องกระจก 

จากนั้นคุณก็จะนึก ลองนึกย้อนกลับไปว่าทั้งวันที่ผ่านมา คุณได้ไปทำอะไรมาบ้าง แล้วคุณได้รอยพวกนั้นมายังไง ถ้านึกออกก็โชคดีไป แต่ถ้านึกไม่ออก… นั่นแหละประเด็น ผมมั่นใจเลยว่าคุณจะลืมมันไป ทำเป็นว่าไม่สนใจ เดี๋ยวก็คงหายไปเอง  มันเป็นเรื่องปกติ ใครๆเค้าก็เป็นกันทั้งนั้น คงไปข่วนกับอะไรเข้าจริงๆแหละ ช่างมันเถอะ

ผมก็เคยเป็นครับ แรกๆก็คิดแบบนั้นเลย จนมันเริ่มบ่อยขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ว่าเจอรอยพวกนั้นแทบทุกวัน แต่ไม่รู้สึกเจ็บ แสบ หรือคันเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วผมก็ทำการทดลอง ผมนอนอยู่ในห้องทั้งวันไม่ไปไหน คือขยับตัวให้น้อยที่สุด แต่กระนั้นพอจบวัน รอยมันก็มาให้เห็นเพิ่มอีก ตรงแขนกับขานี่แหละหลักๆ บางทีก็ลามขึ้นลำคอกับใบหน้า และนานๆครั้งก็จะเจออยู่บนลำตัวด้วย

นั่นทำให้ผมรู้เลยว่าผมไม่ได้ละเมอข่วนตัวเอง

ผมเชื่อว่าคนที่อ่านอยู่ตอนนี้ ต้องมีใครซักคนเป็นแบบผมบ้างแหละ อาจไม่หนักเท่าผม แต่ก็พอให้เกิดความสงสัย ว่ามันมาได้ยังไง

มีเรื่องเล่าหลอนๆที่เล่าสืบต่อกันมา ว่ามันเป็นฝีมือของสิ่งเหนือธรรมชาติ แอบมาข่วนเราตอนที่ไม่รู้ตัว เพื่อเป็นการทำสัญลักษณ์ไว้ มาร์คคนๆนั้นเอาไว้เพื่อทำอะไรบางอย่างในภายหลัง เรื่องแบบนี้มีให้อ่านเยอะแยะ ก็คนเค้าเป็นกันทั่วโลก พอหาคำอธิบายไม่ได้ก็เริ่มโทษภูติผีปีศาจต่างๆนานา

กลับมาที่เรื่องของผม คือหลังๆผมก็เริ่มรำคาญ ไปไหนมาไหนคนอื่นก็จะมาถาม แขนไปโดนอะไรมา ขาไปโดนอะไรมา ผมก็ต้องหาอะไรมาตอบเพื่อเค้าจะได้ไม่สงสัย แต่หลายครั้งผมก็ขี้เกียจ เลยตอบไปตรงๆว่า

“ไม่รู้”

มันมาพีคตอนแม่ผมนี่แหละ ผมอยู่กับแม่มาตลอด แม่ก็เห็นว่าผมเป็นอะไร ครั้งนึงเคยเล่าเรื่องปีศาจจอมข่วนอะไรพวกนั้นให้แม่ฟัง แต่แม่ผมไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้ ก็เลยทำให้ผมไม่เชื่อเหมือนกัน แม่ถามผมเสมอว่าไปหาหมอมั้ยถ้าทนไม่ไหว ตอนนั้นผมยังไม่อยากไปเพราะยังทนได้อยู่ คือรอยข่วนมันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นนะครับ เลือดก็ไม่ออก ยาวก็ไม่เกินหนึ่งนิ้ว เพียงแต่มันเยอะเฉยๆ และผมก็ไม่รู้สึกอะไรด้วย

แต่นั่นแค่ช่วงแรกๆ

จนวันนึงมันมาถึงจุดที่หน้าผมมีแต่รอยพวกนั้น แม่ผมเลยตัดสินใจพาไปหาหมอ ผมก็ต้องจำใจไปเพราะทนดูหน้าตัวเองไม่ไหว และยิ่งกว่านั้นคือมันไม่ได้มีแค่ที่หน้า มันเป็นทั้งตัวเลย แม่ก็เลยคิดว่าเป็นโรคผิวหนังอะไรรึเปล่า

พอไปหาหมอ หมอก็ทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผี ผสมกับท่าทีที่กังวลอย่างเห็นได้ชัด แล้วหมอก็รีบรีบเอาผมเข้าเอ็กซเรย์

พอภาพเอ็กซเรย์ออกมา หมอผมหน้าซีดเลยครับ แล้วมือเค้าก็เริ่มสั่น ผมนี่ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม มันจะร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะ หมอวางภาพเอ็กซเรย์ลงต่อหน้าผมกับแม่โดยไม่พูดอะไร แล้วรีบออกไปจากห้อง เหมือนจะไปตามใครซักคนให้มาช่วย

ภาพที่ผมเห็น ผมไม่ขออธิบายเป็นคำพูดนะครับ แต่บอกได้เลยว่าทั้งผมและแม่คงช็อกไม่ต่างกัน ทั้งชีวิตที่ผมอยู่มา ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เจอกับอะไรแบบนี้ มันคืออะไร มาตั้งแต่ตอนไหน แล้วผมจะเป็นยังไงต่อ จะมีใครช่วยผมได้มั้ย 

ผมนึกย้อนถึงเรื่องเล่าเกี่ยวกับปีศาจที่จะมาข่วนเราเพื่อทำสัญลักษณ์ไว้ แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงแค่เรื่องตลกเมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่ ผมอยากเหลือเกิน อยากให้ปีศาจพวกนั้นมีจริง ถ้าเลือกได้ผมจะยอมให้มันข่วน แล้วจะเอาตัวผมไปทำอะไรก็เชิญ ขอแค่ผมไม่ต้องเป็นแบบนี้ก็พอ

ในภาพเอ็กซเรย์นั้น มันทำให้ผมระลึกได้ว่า มีบางอย่างเกี่ยวกับรอยข่วนของผมที่แตกต่างจากรอยข่วนธรรมดาทั่วไป ทุกคนล้วนเคยโดนข่วน แต่นั่นก็เกิดจากบางสิ่งภายนอกร่างกายที่มาขูดกับผิวหนังของเรา

แต่ในกรณีของผม ไอ้ตัวพวกนั้นนับพันตัวที่อยู่ในร่างผม ผมเริ่มรู้สึกถึงมันแล้ว มันกำลังเติบโตอย่างช้าๆ และพอถึงจุดๆนึง เมื่อใกล้โตเต็มที่ มันจึงลงมือข่วนผม

มันข่วนผมจากข้างใน

ข่วนเพื่อที่จะได้แหวกทางออกมา สู่โลกภายนอก

จบ…

---

ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องที่สิบของผม เรื่องนี้ไม่ยาวมากครับ ได้แรงบันดาลใจจากรอยข่วนบนตัวผู้เขียนจริงๆ(แต่อันนี้ผมซุ่มซ่ามเอง) ก็เลยเอามาคิดว่า จะเป็นยังไง ถ้ารอยข่วนมันไม่ได้มาจากข้างนอกเสมอไป หากใครมีข้อคิดเห็นหรือติชมก็คอมเมนต์ได้เลยนะครับ ขอบคุณทุกท่านมากๆที่เข้ามาอ่านกัน สวัสดีครับ

เรื่องจากพันทิป รอยข่วน…

เรื่องโดย สมาชิกหมายเลข 5347947