ฉันอยู่ตรงนี้

     เรื่องราวจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 3341624 สาวสวยจากพัทลุง  นักเล่าจากแดนทักษิณผู้มีสัมผัสสยอง มีเรื่องราวความสยองจากภาคใต้ มากมายโปรดติดตามผลงานและเรื่อง "ฉันอยู่ตรงนี้" ขอขอบคุณเรื่องราวสยองไว ฌ ที่นี้ด้วย

..ข้าพเจ้ามีโอกาสเดินทางไปจังหวัดพังงา เมื่อตอนปี2550 ตอนนั้นข้าพเจ้ากำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น เป็นการเดินทางไปเที่ยวระหว่างปิดเทอมกับที่บ้านของน้าชาย แกไปได้เมียเป็นคนเขาหลัก ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงฟื้นฟูหลังเหตุการณ์สึนามิถล่มได้3ปี การไปครั้งนี้ข้าพเจ้าก็ให้หวั่นๆใจไม่น้อย เพราะเป็นคนที่ได้พบเรื่องเร้นลับอยู่หลายครั้งหลายครา ยิ่งพอจะได้ยินประวัติของเขาหลักด้วยแล้ว ก็ให้ยิ่งหวั่นๆใจไปอีก

"โอ๊ย ตอนนั้นหรอ มันมีมายืนดักโบกรถโดยสาร คนขับรถกำลังจะจอดเนาะ แต่พอมองดีๆ คนอะไร ขาท่อนล่างไปถึงเท้าดันไม่มี เหยียบคันเร่งหนีซีจ๊ะ จะรออะไร"

...อันนี้เป็นแค่ตัวอย่างคำบอกเล่าบางส่วน ซึ่งคนที่เจอผีหลังสึนามินี้ มีต่างๆกันไป แต่รวมๆแล้วต้องเรียกว่าเจอกันเยอะมากทีเดียวเชียวล่ะ ก็มีทั้งผีจริง และผีทึกทักเอาเอง เพื่อจะให้เข้ากับสถานการณ์ หรือได้โม้กับคนอื่นว่าฉันก็เจอมานะ
บ้านของน้าชายเป็นบ้านที่ตั้งอยู่พ้นระยะของคลื่น เลยรอดมาได้ทั้งหมด เพราะวันนั้น ยังไม่มีใครออกจากบ้านไปที่ร้านชายหาด ที่เป็นกิจการของบ้านน้าสะใภ้ ข้าวของในร้านโดนกลืนหายไปในทะเลทั้งหมด น้าสะใภ้ร้องไห้แทบตาย แต่น้าชายก็คอยปลอบใจ ว่ามีชีวิตรอดมาได้ก็บุญแล้ว
พอเริ่มมีการฟื้นฟู น้าชายก็ได้รับการเยียวยาความเสียหาย ก็พอได้เริ่มกิจการใหม่อีกครั้ง แต่ก็ค่อนข้างอยู่ยากในตอนแรกๆ
เพราะไม่มีใครมาเที่ยว นั่งหน้าเหี่ยวเฝ้าร้านร้างๆไปตามๆกัน

ก็ยังดีอยู่บ้าง ที่ได้รับการผ่อนผันค่าเช่าเพียงครึ่งเดียว
ก็เลยพอประคับประคองให้กิจการอยู่รอดช่วงแรกมาได้
ในช่วงที่ข้าพเจ้าไปในตอนนั้น นักท่องเที่ยวก็พอจะมีมาบ้าง
ฉันจึงมีเวลาว่างเดินเล่นอยู่ละแวกชายหาดแถวร้าน
แรกๆก็เดินเขี่ยอะไรเล่นไปเรื่อยแถวๆนั้น
พอนานวันชักเบื่อ ก็เริ่มเดินออกไปไกลมากขึ้น
ตรงที่ข้าพเจ้าอยู่นั้น หากเดินไปอีกด้าน จะเป็นโขดหิน ซึ่งเป็นจุดที่เป็นภูเขาจากอุทยานเขาหลักลำรู่ต่อเนื่องลงมาจรดทะเล
ฉันเลยเดินเตร็ดเตร่ไกลออกไปจากร้านมากขึ้นในแต่ละวัน

ข้าพเจ้าชอบไปนั่งเล่นตรงจุดลับตาที่เป็นโขดหินนั้นมันเงียบสงบดี ทะเลเริ่มฟื้น ตัว แต่เหมือนว่าน้ำทะเลจะยังขุ่น และคนยังกลัวทะเล มีการเล่าลือกันว่า ศพหลายๆศพ ไม่สามารถหาพบได้ และหายไปอย่างปริศนา ก็อาจจะจมอยู่ตามซอกหิน หรือก้นทะเลตรงไหนสักที่ก็ได้ในบริเวณนี้
ในตอนโพล้เพล้ดวงตะวันใกล้ลับขอบฟ้าของวันนั้น ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังพยายามนั่งแงะหอยฝาที่เกาะติดอยู่กับก้อนหินแถวน้ำตื้นๆริมชายฝั่งด้วยความซุกซนตามประสา ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างตั้งใจที่จะเอาให้ได้ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"ตูมมมมมมมมมม"

ข้าพเจ้าชะงัก มองไปตามเสียงที่ดังมา ใครสักคน รูปร่างบ่งบอกว่าเป็นผู้หญิง ใส่เสื้อกล้ามผมบ๊อบเท สีดำกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำทะเล ห่างจากจุดที่ข้าพเจ้าแงะหอยอยู่ประมาณ100 เมตรน่าจะได้ ข้าพเจ้าคิดในใจเอาว่า
ก็ไม่น่าแปลกหรอกนะ ใครๆก็เล่นน้ำทะเล เลยไม่ได้สนใจ ก้มหน้าก้มตาแงะหอยต่อ พอแงะได้ ก็จับหอยเงยหน้า

"อ้าว หายไปตอนไหน ไวจังเลย"

ระยะทางจากจุดนั้นไปถึงฝั่งอีกด้าน ไกลกว่าเดินมาตรงเราเสียอีก เราเองก็เลยงงๆว่าผู้หญิงคนนั้น เดินไปขึ้นฝั่งที่ตรงไหน
แต่ฉันก็แค่สนใจแค่ตรงนั้น ไม่ได้ไปสืบสาวถามหาความหรือบอกใครอื่น
หลายวันต่อมา ข้าพเจ้าเดินไปเตร็ดเตร่แถวตรงจุดนั้นอีกครั้ง
ก็เหมือนเดิม ต้องเดินไปตอนโพล้เพล้ เพราะมันเป็นจุดที่จะได้มองพระอาทิตย์ตกทะเลได้สวยที่สุด ตอนนั้นมีหลานอีกคนร่วมเดินไปด้วย พอไปยืนกำลังมองพระอาทิตย์สีแดงกำลังตกทะเลเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงอีก

"ตูมมมมมมมมมมมมมมม"

ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว เสื้อผ้าชุดเดิม ดำผุดดำว่ายที่จุดเดิมเหมือนวันนั้นเลย ฉันหันไปมองแล้วก็สะกิดหลานให้มองตาม
แต่หลานมองแล้วบอก

"ไหน ให้ดูอะไร "

"ไม่เห็นหรอ มีคนเล่นน้ำตรงนั้น"

"ไม่สนุกเลยนะพี่ น้องไม่เห็นมีอะไรเลย อย่ามาพูดเล่นดิ"

ฉันมัวหันมาเถียงกับหลาน พอหันไปมองอีกที อ้าว หายไปทางไหนอีกแล้ว ฉันเก็บความสงสัยไว้เพียงส่วนตัว แล้วฉันก็ไม่ต่อความยาวสาวความยืดกับหลาน
วันต่อมา พอถึงเวลาโพล้เพล้ ฉันมาตรงจุดนั้นอีกครั้ง ฉันจ้องมองตรงจุดที่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นอย่างตั้งใจ แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และฉันก็มองไปรอบๆจุด เผื่อว่าจะมีใครเดินลงมาเล่นน้ำอีก แต่ไม่เห็นอะไร เลยตัดสินใจจะเดินกลับ
แต่พอหันหลัง เสียงนั้นก็มา

"ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม"

ฉันหันควับทันที นั่นไงมาเล่นน้ำอีกแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปที่ผู้หญิงคนนั้น ก็เดินลุยน้ำลงไปเลย ยิ่งเดินก็ยิ่งลึก ตอนนั้นฉันยิ่งรู้สึกแปลกๆ เพราะยิ่งฉันเดิน น้ำยิ่งลึกขึ้นจนถึงหน้าอกแล้ว แต่ตรงที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังเล่นอยู่ ทำไมเหมือนว่ามันจะอยู่แค่ระดับขาอ่อนของเธอเอง คะเนจากรูปร่างเธอมันก็ไม่ได้สูงขนาดนั้นเลย
ฉันไปถอนความตั้งใจ เพราะอยากไปให้ถึงให้ได้ แต่ก็มีเสียงนึงดังมาจากด้านหลังเสียก่อน

"เห้ยๆ อิน้อง ทำอะไร กลับขึ้นมาเดี๋ยวนี้"

ฉันหันไปเป็นน้าชายเองที่ออกมาตาม ฉันเดินกลับขึ้นมาตัวเปียก น้าชายซักถามว่าฉันจะลงไปทำอะไร
ฉันจึงบอกไปว่า ฉันจะไปเล่นน้ำกับพี่คนนั้น

"ไหนพี่คนไหน"

ฉันหันไปชี้ แต่ก็ ไม่มีอีกแล้ว เธอคนนั้นหายไปในช่วงเวลาที่ฉันหันมาคุยกับน้าชายเพียงแป๊บเดียวได้ยังไง

"มันจะมีใครไปเล่นน้ำตรงนั้นได้ยังไง ตรงนั้นมันเป็นจุดที่น้ำลึกมากๆแล้ว แถมเป็นโขดหินขรุขระใต้น้ำแถมกระแสน้ำก็แรง ไม่มีใครไปเล่นน้ำตรงนั้นได้หรอก ขืนเข้าไปก็โดนกระแสน้ำดึงออกทะเลก็เท่านั้นล่ะ"

ฉันจึงเดินตามน้าชายกลับร้าน เพื่อกลับบ้าน
น้าชายมาพูดกับคนอื่นๆในเรื่องที่ฉันทำ
หลานของฉันก็เข้ามาพูดสมทบ ว่าวันก่อนฉันก็เที่ยวบอกอยู่ว่า เห็นใครเล่นน้ำอยู่ตรงนั้น น้าๆก็ห้ามข้าพเจ้าว่า ห้ามเดินไปทางนั้นอีกนะ มันอันตราย
ฉันก็ไม่ไปตามที่น้าสั่ง แต่ก็ยังป้วนเปี้ยนเฉียดไปแล้วก็จะโดนเรียกกลับเสมอ เพราะเค้าจับตาดูอยู่
จนคืนนึง ฉันหลับแล้วฝันไป ฉันฝันว่า
ฉันนั่งอยู่ที่ร้านของน้าคนเดียว มีผู้หญิงผมสั้น
มองจากเสื้อผ้าที่ใส่ มันใช่ผู้หญิงคนที่ฉันเคยเห็นคนนั้นแน่ๆ
ในฝันเธอบอกฉันว่า

"โชคดีจังที่เธอเห็นพี่ ไม่มีใครเห็นพี่เลย ช่วยพี่ได้มั้ย"

"ช่วยอะไรพี่"

"พี่ทำของตกไว้ตรงนั้น ไปช่วยพี่งมหาหน่อย"

เธอชี้ไปตรงจุดที่ฉันเคยเห็นเธอเล่นน้ำ ในฝันนั้น ฉันยอมเดินตามเพื่อจะไปช่วยเธองมของที่ว่า น่าแปลกที่ในฝัน น้ำ..มันไม่ลึกเหมือนตอนที่ฉันลุยลงไปเลยสักนิด ฉันเดินลุยลงไปแล้วก็ก้มๆเงยๆ เธอคนนั้นบอกฉันว่า ของๆเธอมีลักษณะกลมๆ คลำๆเดี๋ยวก็เจอ ฉันงมๆไปมือก็ไปสัมผัสกับอะไรกลมๆดังที่พี่คนนั้นว่าจริงๆ แต่เหมือนมันจะจมอยู่ในทราย ในฝันฉันก็พยายามดึงสิ่งของกลมๆที่ว่าสุดแรง จนหลุดทรายติดมือขึ้นมา
แต่คุณพระคุณเจ้า ในมือฉันกลับเป็นหัวกะโหลกคน สีขาวขุ่น มีรอยแหว่งๆเต็มไปหมด
ในฝันฉันกรี๊ดลั่น พร้อมๆกับการรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าจนฉันตื่น
เป็นน้าชายที่นั่งข้างๆ และตบหน้าดิฉันจนตื่น น้าชายถามฉันว่า

"เป็นอะไร ละเมอกรี๊ดลั่นบ้านจนคนตื่นหมดแล้ว"

ใจของฉันยังเต้นตูมตาม ฉันเรียบเรียงคำพูดบอกน้าชายไปอย่างตะกุกตะกัก เกี่ยวกับความฝัน
น้าชายฟังแล้วก็นิ่งคิดไปพักนึง
ก่อนที่จะไล่ให้ฉันนอนต่อ
เช้ามาฉันไปที่ร้านตามปกติ แต่เห็นมีนักประดาน้ำ กับกู้ภัยมาเตรียมชุดดำน้ำอยู่ในร้าน ฉันแปลกใจ จึงถามน้าชายว่า เขามาทำอะไรกัน น้าชายไม่ตอบ แต่ถามฉันว่า ฉันจำจุดที่เคยเห็นผู้หญิงคนที่ฉันเคยเล่าให้ฟังได้ใช่ไหม ว่าอยู่ตรงจุดไหน
ฉันจำได้แม่น เพราะเห็นมาหลายครั้ง และในฝันฉันก็เดินเข้าไปตรงจุดนั้นมาแล้ว ฉันไปชี้จุด นักประดาน้ำ พร้อมอุปกรณ์บางอย่าง เขาก็พากันตรงไปที่จุดนั้น โดยมีเชือกเส้นยาว ผูกไว้กับหลายๆคนที่รออยู่บนหาด เขาบอกว่าตรงนั้นมันเป็นแอ่งลึก และมีความผัวผวนของน้ำทะเลสูง จึงต้องผูกเชือกกับนักประดาน้ำไว้

นักประดาน้ำเขาก็ดำน้ำหายไป ฉันมองเห็นไกลๆ พักใหญ่ๆ พวกเขาก็พากันกลับขึ้นมา เขาบอกว่า พบโครงกระดูกอยู่ที่ใต้น้ำนั้น แต่สุดปัญญาที่จะเอาขึ้นมา เพราะมีก้อนหินก้อนใหญ่ๆทับอยู่ จนโผล่ออกมาแค่ปลายนิ้วนิดเดียว จึงต้องปล่อยเอาไว้แบบนั้น พอรู้แบบนั้น ฉันก็ไม่กล้าเดินไปทางจุดนั้นอีกเลย
มีการพาคนมีวิชา มาทำการเชิญดวงวิญญาณออกไป
ก็ไม่รู้ว่าเธอออกไปจากจุดนั้นหรือยัง
แต่ที่แน่ๆ โครงกระดูกร่างของเธอ ยังจมอยู่ตรงนั้นอย่างแน่นอน สวัสดีค่ะ....

เรื่องจากพันทิป ฉันอยู่ตรงนี้
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 3341624