เปรต ซิฟิก ริม

      เรื่องราวจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 3341624 สาวสวยจากพัทลุง  นักเล่าจากแดนทักษิณผู้มีสัมผัสสยอง มีเรื่องราวความสยองจากภาคใต้ มากมายโปรดติดตามผลงานและเรื่อง "เปรต ซิฟิก ริม" ขอขอบคุณเรื่องราวสยองไว ฌ ที่นี้ด้วย

เราเป็นคนสทิงปุระ หรือที่มีชื่อในปัจจุบันว่า อ.สทิงพระ
เป็น อำเภอที่มีทุ่งนา และต้นตาลเยอะมากๆ
ถ้าคนเคยผ่านไปย่านชนบทของบ้านเรา ต้องนึกภาพออก
ถ้าพูดถึงต้นตาลเยอะๆ ส่วนใหญ่มักนึกถึงเมืองเพชร
แต่น้ำตาลและสาวๆเมืองสทิงก็เด็ดไม่แพ้เมืองใด
เด็ดยอดกระถินกินน่ะอย่าคิดเยอะ

เราเคยเรียนอยู่วิทยาลัยการอาชีพสมเด็จเจ้าพะโคะ ข้างวัดพะโคะ เรามีเพื่อนโก๊ะๆ ชอบกินส้มตำใส่อายิโนะโม๊ะโต๊ะเป็นช้อนๆ บ้านมันอยู่ออกไปทางทิศตะวันตก ในโซนนั้นจะเป็นทุ่งนากว้างไกล และมีต้นตาลเยอะมากๆ ทิวทัศน์แลดูดีในตอนกลางวัน แต่พอตกกลางคืนบรรยากาศไม่น่าผ่านไปเลย

มีอยู่คืนหนึ่ง เพื่อนคนนี้โทรมาหาเรา มันบอกว่า มันไปรับจ้างเต้นโคโยตี้มา แต่เกิดปัญหาเพราะรถคนที่มาส่ง..เสีย จอดอยู่ข้างทางหลวง ไม่ไกลบ้านเรา ตอนนี้มันแต่งตัวโป๊อยู่ มันกลัวเพราะทางมันมืด ไม่รู้จะเอาช่างจากไหน

เราก็เลยบอกพ่อ พ่อก็รู้จักเพื่อนคนนั้น เพราะพ่อเป็นเกลอกับพ่อมัน พ่อก็บอกให้ไปส่งเพื่อนแล้วกัน เพราะคุ้นทางกันอยู่แล้ว เราก็ขับไปคนเดียว ไม่ถึง5นาทีก็เจอ เราก็เสนอว่า นอนบ้านเราไม๊ มันบอกว่าไม่อยากรบกวนมาก ขอให้เราไปส่งบ้านมันก็พอ เราก็เอ้า ไปๆ

ตอนนั้นก็ขับไป3คน ผ่านทางวัดพะโค๊ะ ลัดเข้าไปในทุ่งนา เห็นเงาต้นตาลอยู่ลิบๆ มันจะมีจุดนึง ที่มีต้นตาลขนาบ2ข้างทาง พอดีพี่ผู้หญิงที่มาด้วยปวดฉี่ทนไม่ไหวแล้ว เลยจอดมืดๆข้างทาง เราก็นั่งคุยกับเพื่อนแล้วชี้ต้นตาล ช่วงนั้นหนังเรื่อง แปซิฟิก ริม เราพึ่งดูมา เราก็ชี้ต้นตาลไปแล้วบอกเพื่อนว่า

"มืง นั่นไง ตาลไคจู"

เพื่อนมันก็ได้ดูหนังเรื่องนี้มาเหมือนกัน มันก็เล่นด้วย มันชี้ไปที่เงาต้นตาลอีกต้นที่มีตันไทรขึ้นแซงติดอยู่ด้วยแล้วบอกว่า

"นั่น ไทร เยเกอร์"

แล้วเราก็นั่งหัวเราะกันคิกๆๆๆๆ ในจิตนาการอันบรรเจิด
พอพี่คนนั้นฉี่เสร็จ เดินขึ้นมาบนไหล่ถนน แกก็บอกว่า นั่งฉี่อยู่ตะกี้ ไม่รู้ทำไม แกเห็นว่าต้นตาลทำไมขยับได้
เราก็ว่าไหนๆ แกก็ชี้ เราก็เลยเพ่งตามอง
เห้ย มีต้นตาลขยับได้จริงๆ แต่ว่าต้นตาลน่ะมีหัวกลมๆด้วย มันไม่ใช่ยอดตาล เราก็กับเพื่อนกรี๊ดดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆ
โดดดึ๋งๆๆๆขึ้นรถได้ก็บิดหนี แล้วกรี๊ดดตลอดทาง เพื่อนมันก็ทุบหลังเราตุ๊บๆๆบอกขับไวๆๆๆ หมดไมล์ไปเลย จนถึงบ้านเพื่อนเลย

คืนนั้นเราก็ไม่กล้ากลับบ้าน โทรบอกพ่อว่าขอนอนบ้านเพื่อน
พอเช้าเพื่อนเราก็เล่าให้พ่อมันฟัง พ่อมันก็หัวเราะบอก อ๋อ ตรงนั้นหรอ เปรตตาหลุนละมั้ง ตรงนั้นมันที่ตาหลุน แกเคยมีชีวิตอยู่เมื่อราวๆ40ปีก่อนน่ะ ก่อกรรมทำเวรกับพ่อแม่ไว้เยอะ ตายไปก็เลยกลายเป็นเปรตเฝ้าที่ อยู่แถวบ้านเก่านั่นแล่ะ สมัยก่อนตรงนั้นมีบ้านแกอยู่ แต่พังหมดแล้ว ไม่มีใครกล้าไปอยู่ มีโอกาสก็สำแดงตนออกมาให้คนเห็น จนคนในหมู่บ้านมองเป็นเรื่องปกติ

เพื่อนเราก็หันมาคุยกับเราบอก นั่นไงมืง ไคจูไม๊ล่ะ
เราก็ เออ  เปรตซิฟิก-ริมชัดๆเลย ไม่ต้องไปดูในโรง
ดูข้างดงตาลนั่นแล่ะนะ ทุกวันนี้เราไม่กล้าไปทางนั้นตอนกางคืน หรือ หันไปมองตรงนั้นเวลาผ่านเลย กลัวอ่ะ

เรื่องจากพันทิป เปรต_ซิฟิก_ริม
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 3341624