รูมเมทของแม่

     เรื่องราวสยองจากแม่สู่ลูก ประสบการณ์ที่คุณแม่ได้ถ่ายทอดสู่ลูกสมาชิกพันทิปหมายเลข 1001408 เล่าเรื่องย้อนไปหลายสิบปีในครั้งที่คุณแม่เป็นนักศึกษาว่าด้วยเรื่องของ "รูมเมทของแม่" ขอขอบคุณเรื่องราวสยองและขออนุญาตนำมาเผยแพร่ ณ ที่นี้ด้วย

เรื่องนี้อาจจะย้อนไปหลายสิบปีพอสมควร
เพราะเป็นเรื่องของคุณแม่ผมเองครับ
สมัยเมื่อคุณแม่ยังเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ

แม่เล่าให้ฟังว่า
ตอนนั้นได้พยายามหาห้องเช่าที่ไม่ไกลจากมหาลัย และราคาต้องไม่แพงเกินไปนัก
หาไปหามา เลยไปถูกใจกับห้องเช่าแห่งหนึ่ง ซึ่งภายนอกดูเหมือนบ้านธรรมดาๆ แต่ข้างในเจ้าของบ้านได้เปิดห้องไว้ให้เช่า มีทั้งหมดประมาณสี่ห้าห้องได้ บ้านหลังนี้จะรับเฉพาะผู้หญิงเท่านั้น ถูกใจเกือบจะในทันที ด้วยความที่เป็นห้องพักหญิงล้วน บรรยากาศที่อบอุ่นเหมือนบ้าน แม่เลยเลือกที่จะเช่าที่นี่ร่วมกับเพื่อนอีกคนแต่เรียนกันคนละคณะ เพื่อเป็นการประหยัดค่าเช่าห้องไปในตัว

แม่เลือกห้องที่อยู่ชั้นสองติดบันไดทางขึ้น พอเปิดประตูเข้าไป ในห้องมีสองเตียงตั้งชิดฝาผนังคนละฝั่ง มีโต๊ะอ่านหนังสือให้อยู่ปลายเตียงคนละตัว
หลังจากย้ายเข้าไปพัก ทุกอย่างดำเนินไปเป็นปกติเรียบร้อยดี ไม่มีปัญหาอะไรเลย จะเสียอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่เป็นห้องน้ำรวมที่มีอยู่แค่สองห้อง และดันอยู่ด้านล่างอีก ซึ่งจะชุลมุนกันเป็นพิเศษก็เฉพาะตอนเช้ากับตอนเย็น แต่ก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากมายนัก ถ้าตื่นสายอาจต้องรอนานหน่อยเท่านั้นเอง

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่แม่กำลังอ่านหนังสือบนโซฟาอยู่ด้านล่างเพลินๆ เห็นว่าเพื่อนร่วมห้องอาบน้ำเสร็จแล้ว มือถือขันน้ำนุ่งกระโจมอก กำลังเดินขึ้นบันได
เลยคิดว่าตามขึ้นไปเลยดีกว่า จะได้ไปเอาผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในห้องลงมาผึ่ง
เก็บหนังสือแล้วเดินตามขึ้นไปติดๆ พอถึงกลางบันได แต่เพื่อนกำลังเปิดประตูจะเข้าห้องแล้ว เลยเอ่ยทักเพื่อนไปว่า

"อ้าวเธอ อาบเสร็จแล้วเหรอ"

เพื่อนไม่ตอบแต่เปิดประตูมุ้งลวดเข้าไปในห้องเลย
แล้วก็ปิดทันทีแบบไม่รอ

แกร็บ...

เสียงแม่เหล็กประตูมุ้งลวดกระทบกัน พอดีกับจังหวะที่แม่มาถึงหน้าประตูพอดี
ผ้าม่านที่ติดกับประตูมุ้งลวดยังสะบัดอยู่เลย
สงสัยว่าเพื่อนคงงอนอะไรเราสักอย่างมั้ง
แม่เปิดประตูตามเข้าไปทันทีพร้อมกับพูดว่า

"นี่เธอ....เฮ้ยยยย!"

ห้องโล่งๆ เตียงสองเตียงกับเสื้อผ้าวางพาดอยู่ ไม่มีเพื่อนหรือใครอยู่เลย หรือว่าเพื่อนแกล้ง ลองชะโงกดูใต้เตียงก็ไม่เห็นมีอะไร
รู้สึกกลัวๆว่าชักไม่เข้าท่าเสียแล้ว เลยเปิดประตูออกห้องมา พอดีกับเพื่อนคนนั้นนุ่งกระโจมอก ถือขันน้ำเดินขึ้นบันไดมาพอดี เพื่อนทักแม่ว่า

"อ้าวเธอ ขึ้นมาเมื่อไหร่ อ่านหนังสืออยู่ไม่ใช่เหรอ"

"เฮ้ยยย!"

แม่อุทานด้วยความตกใจเป็นรอบที่สอง แล้วที่เราเดินตามเข้าห้องไปเมื่อกี๊นี่มันอะไรกัน งงกับเหตุการณ์แบบจับต้นชนปลายไม่ถูก เหมือนดูหนังที่ฉายวนอีกรอบ งงมาก

"เธอ เธอ นี่เธอ เป็นไรไป"

เพื่อนแม่ถามเพราะเห็นนิ่งไปแบบผิดสังเกต

"เข้ามาในห้องก่อนสิ มีอะไรเล่าให้ฟัง"

แม่ตอบหน้าตาตื่น แต่เพื่อนแม่ดูแล้วก็น่าจะตื่นเต้นพอกัน เพราะต้องมีอะไรแน่ๆ ถึงพูดแบบนี้
เข้าห้องปิดประตู เล่าให้เพื่อนฟังทุกรายละเอียดของเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปหยกๆ

"โหยยยย น่ากลัวว่ะแก ว่าแต่ลองไปถามคุณป้าเจ้าของบ้านดูมั้ย เผื่อว่าบ้านหลังนี้จะมีอะไรที่แกยังไม่ได้บอกเรา"

"นั่นสิ คิดเหมือนกันเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองถามดูละกัน"

คืนนั้นแม่นอนไม่ค่อยจะหลับเพราะจิตใจมันหลอนกับเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
พอรุ่งเช้า จึงไปเล่าเรื่องนี้ให้ป้าเจ้าของบ้านฟัง ใจคิดว่าต้องมีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับบ้านหลังนี้แน่ๆ

"คิดมากไปน่าหนู ไม่มีอะไรหรอก บ้านหลังนี้ป้าสร้างกับมือ ไม่ได้ซื้อต่อใครมา แล้วก็ไม่มีประวัติใครมาเสียชีวิตด้วย สบายใจเถอะ"

ป้าสบายใจแต่แม่อึดอัดใจมาก เรื่องนี้รู้กันแค่สามคน คือแม่กับเพื่อน และป้าเจ้าของบ้านอีกคน แรกๆคิดจะย้ายออกแต่หอที่ใกล้และถูกหายาก เลยตัดสินใจอยู่ต่อ
แม่ว่าผ่านไปหลายวันหลายเดือน กลับไม่มีเหตุการณ์อะไรทำนองนี้เกิดขึ้นอีกเลย จนกระทั่งเรียนจบ

ฟังแม่เล่าก็อดแปลกใจตามไม่ได้
แม่ว่าที่เดินขึ้นบันไดนำหน้านี่เหมือนเพื่อนทุกอย่าง ดูยังไงก็คน หนำซ้ำยังปิดประตูผ้าม่านปลิวใส่หน้าอีก
นึกย้อนไปยังแปลกใจและสงสัยไม่หายเลย คนชัดๆ ชัดขนาดเห็นผมเปียกๆ หยดน้ำตามแขนตามขาเหมือนคนอาบน้ำใหม่ๆเต็มเลยนะ

ไม่แน่ว่า
ผู้คนมากมาย ที่เราเห็นเดินกันพลุกพล่าน
ตามป้ายรถเมย์ ศูนย์การค้า ทางเท้า หรือที่อื่นๆ
หนึ่งในนั้น
อาจเป็นผู้ที่ซึ่ง ครั้งหนึ่ง เคยมีชีวิตอยู่
ก็....เป็น....ได้.....

เรื่องจากพันทิป รูมเมทของแม่
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 1001408