เรื่องสั้น: สุนัขข้างบ้าน
สุนัขข้างบ้าน
“เออ แล้วไอ้ดำมันเป็นไงบ้างวะ”
“ยังไม่ดีขึ้นเลยว่ะ เนี่ยแผลเก่ายังไม่หายเลย วันนี้ได้มาใหม่อีกละ”
“อ้าว ไหนว่าหาอะไรมากันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ แต่สงสัยมันอยากออกมาก ก็เลยตะกุยพังไปหมดเลย”
“แล้วรอยข่วนที่ประตูล่ะ”
“เหมือนเดิม”
“จริงดิ”
“เออ คงหยุดมันไม่ได้แล้วว่ะ”
“คือ อยากบอกว่าถ้าไม่ไหวจริงๆก็พักเถอะว่ะ ย้ายหนีปล่อยมันอดตายไปในนั้นเลย จะได้ไม่ต้องลำบาก”
“จริง นี่ก็ขี้เกียจมาป้อนข้าวป้อนน้ำมันละ เปลือง อยากปล่อยตายไปเหมือนกัน”
วันนี้เป็นวันที่สี่แล้วครับที่ผมแอบฟังสองคนนี้คุยกัน เพื่อนข้างบ้านผมเค้าชื่อตั้ม อยู่บ้านคนเดียวกับหมาตัวนึงชื่อไอ้ดำ ผมเคยเล่นกับไอ้ดำตั้งแต่มันยังเล็กๆอยู่เลย ตอนนั้นมันเป็นลูกสุนัขที่น่ารักมากๆ เราเล่นด้วยกันทุกเสาร์อาทิตย์ แต่ช่วงหลังๆมานี้ผมไม่ค่อยได้เห็นมันแล้ว พอถามตั้มก็บอกว่ามันไม่สบายก็เลยให้นอนอยู่ในห้อง แรกๆผมก็เชื่อว่ามันไม่สบายจริงๆ
จนวันนึงผมทำสวนอยู่หน้าบ้าน อยู่ดีๆก็หันไปเห็นตั้มเดินถือมีดออกมาจากบ้านในสภาพโชกเลือดและตัวสั่นเทา พอมองผ่านรั้วดีๆผมก็รู้ว่านั่นไม่ใช่เลือดของตั้ม แต่น่าจะเป็นของอะไรซักอย่างในบ้านหลังนั้นมากกว่า
และไม่ใช่แค่นั้นนะครับ ตอนดึกๆผมจะได้ยินเสียงไอ้ดำร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ในบ้านหลังนั้น เป็นแบบนี้แทบทุกคืนจนผมเริ่มสงสัยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
สี่วันที่แล้วผมรู้มาว่าตั้มจะชอบออกไปนัดคุยกับเพื่อนอีกคนชื่อพีทที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย วันนั้นผมได้รู้ว่าสองคนนั้นจะคุยกันเกี่ยวกับเรื่องทั่วๆไป แล้วซักพักก็จะพูดถึงอาการของไอ้ดำ วันต่อมาผมก็เลยตามไปแอบฟังแบบจริงๆจังๆด้วยความสงสัย เลยได้ข้อมูลมาว่า
ตั้มจงใจขังไอ้ดำไว้ในห้องๆหนึ่งภายในบ้านหลังนั้นด้วยเหตุผลบางอย่าง โดยไม่ยอมให้ออกมาข้างนอก แล้วจะคอยให้อาหารวันละมื้อสองมื้อ บางวันตั้มจะพูดถึงรอยข่วนที่ประตูห้องและบาดแผลบนตัวของไอ้ดำ ซึ่งผมคาดว่าน่าจะมาจากการที่มันต้องการจะออกจากห้องนั้นมาก สิ่งที่ผมไม่เข้าใจจริงๆก็คือทำไมต้องขังมันไว้ในนั้นตลอดเวลา คือตั้มเพิ่งจะเอามันมาเลี้ยงได้ไม่ถึงปีเอง ตัวมันก็ไม่น่าจะใหญ่จนทำร้ายใครได้ แถมแผลที่เป็นอยู่ก็ไม่มีใครพาไปหาสัตวแพทย์ ซึ่งทำให้ผมสงสัยอย่างมาก
ผมเป็นคนรักสุนัขซะด้วยนี่สิครับ
ยิ่งวันนี้ผมแอบได้ยินมาว่าเจ้าของสุนัขเริ่มเหนื่อยกับการที่ต้องมาคอยดูแลมัน เลยคิดจะปล่อยให้มันอดตายในห้องนั้น ทำให้ผมยิ่งรับไม่ได้
ผมแอบฟังต่อ
“แล้วรอยข่วนนี่ยังไงกันแน่วะ ชักอยากไปเห็นแล้วสิ”
“อย่าเลย เดี๋ยวจิตตกเปล่าๆ ที่บอกได้แน่ๆคือตื่นมาทุกเช้า ก็เจอรอยพวกนี้มากขึ้นๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ก็เออสิ เนี่ยเมื่อเช้าเพิ่งเห็นเศษเล็บติดอยู่ ยังไม่ได้เอาออกเลย”
“เห้ยยย แล้วคิดว่ามันจะพังประตูได้มั้ย”
“นั่นสิ ถ้าทำได้ก็ดี จะได้จบๆ”
“แต่ขออย่างนึงได้ป่ะ อย่าให้มันออกมานะเว้ย ภาพไม่สวยแน่”
“ได้ๆ ถ้าจะปล่อยตาย ให้อดตายอยู่ในนั้นดีกว่า”
คือได้ฟังแบบนี้แล้วผมพูดไม่ออกเลยครับ ใจนึงก็อยากรู้ ใจนึงก็สงสาร แต่ผมก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้มาก คืนนี้ผมก็เลยตั้งตารอให้ตั้มออกไปกินเหล้ากับเพื่อนตอนประมาณเที่ยงคืน พอตั้มออกไป ผมก็ปีนรั้วข้ามไปบ้านของตั้ม ด้วยความหวังว่าจะได้รู้ความจริงทั้งหมดและจะได้หาทางช่วยไอ้ดำให้พ้นจากสภาพการเป็นอยู่แบบนี้
พอเดินมาถึงหน้าบ้าน ผมก็หยิบเอากุญแจบ้านที่ตั้มซ่อนไว้ใต้พรม แล้วเปิดประตูเข้าไป
ตลอดเวลาผมได้ยินเสียงไอ้ดำร้องครวญครางอยู่ ผมเลยใช้เสียงนั้นนำทางผมไป ผมเดินเข้าไปในตัวบ้านลึกขึ้น ลึกขึ้น และลึกขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดที่เป็นโถงทางเดินแคบๆ ผมหาสวิตช์ไฟไม่เจอก็เลยเปิดไฟฉายจากมือถือแล้วเดินเข้าไปตามเสียง ที่ทำให้ผมคาดว่าไอ้ดำน่าจะอยู่ห้องสุดท้าย ตรงสุดทางเดิน
ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่เสียงไอ้ดำก็ยิ่งดังขึ้นและฟังดูหวาดกลัวมากขึ้น ด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างมืดทำให้ผมมองเห็นอะไรไม่ค่อยได้มาก แต่แล้วทันทีที่ผมมาถึงหน้าประตูห้องที่คิดว่าไอ้ดำถูกขังอยู่ข้างใน ผมก็ส่องไฟไปที่ประตู
แล้วแสงไฟก็ได้เผยให้เห็นภาพที่ทำผมช็อกจนทำอะไรไม่ถูก
ผมนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่ชายสองคนนั้นคุยกัน แล้วก็เรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ใหม่ทั้งหมด ซึ่งมันทำให้ผมปะติดปะต่อเรื่องราวทุกอย่างได้ชัดเจนมากขึ้น ตอนนี้ผมรู้แล้ว หลักฐานทั้งหมดอยู่ตรงหน้าผมเลย ไม่นะไอ้ดำ ไอ้ดำผู้น่าสงสาร ผมอยากช่วยมันเหลือเกิน แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
ตรงหน้าประตูนั้นมีรอยข่วนอยู่ แต่ไม่ใช่ของสุนัข ไม่ใช่แน่ๆ เศษเล็บชิ้นนั้น แค่เศษเล็บนั่น มันใหญ่เกือบเท่านิ้วมือคน และที่สำคัญ ไม่ว่าอะไรจะเป็นเจ้าของรอยข่วนที่ผมเห็น มันต้องการแค่อย่างเดียวเท่านั้น คือการพังประตูเข้าไปในห้อง
แล้วทันใดนั้นเอง ผมก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่ง บางสิ่งที่ไม่ใช่ทั้งคนทั้งสุนัข บางสิ่งที่มีขนาดสูงใหญ่กว่ามากๆ มันกำลังยืนอยู่ข้างๆผม รอให้ผมหันไปมอง
ไอ้สิ่งนั้นพ่นลมหายใจออกมา ตามด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่มีวันลืม
“ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ย ไอ้ดำมันก็แค่ไม่สบาย”
จบ…
---
ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องที่สิบสามของผม ขอบคุณมากๆนะครับที่เข้ามาอ่านกัน คิดเห็นติชมอย่างไรสามารถคอมเมนต์ได้เลยนะครับ สวัสดีครับ
เรื่องจากพันทิป เรื่องสั้น: สุนัขข้างบ้าน
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 5347947
ขอขอบคุณเรื่องราวสยองและขออนุญาตนำมาเผยแพร่ ณ ที่นี้ด้วย
Post a Comment