เรื่องสั้น: ผ้าคลุม

เมื่อครั้งยังเด็ก ผมเคยมีเพื่อนในจินตนาการอยู่คนนึง เขาชื่อเบ็นนี่ เราทั้งคู่ชอบออกไปผจญภัยด้วยกัน ในโลกแห่งจินตนาการของเรา ทุกอย่างมันดูมหัศจรรย์ไปหมด ผมวาดรูปพวกนั้นเก็บไว้ รูปของเราทั้งสอง แล้วแม่ก็ชอบเอาพวกมันไปแปะบนตู้เย็น แม่บอกว่าภูมิใจในตัวผมมาก และยังหวังลึกๆว่าอยากให้เบ็นนี่วาดรูปได้เหมือนกับผมบ้าง

แต่หลังจากนั้นไม่นาน จิตใจที่ค่อยๆโตเป็นผู้ใหญ่ของผมก็เริ่มปฏิเสธการมีอยู่ของเพื่อนในจินตนาการ และเมื่อถึงคราวแตกหัก ในโลกใบนั้นผมกับเบ็นนี่เริ่มทะเลาะกัน แล้วเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่แม้แต่จะหวนมาให้ผมนึกถึงอีกเลย

ผมหยุดวาดรูปเบ็นนี่ แล้วเปลี่ยนไปวาดรูปแม่น้ำ ลำคลอง ทะเล ภาพของแหล่งน้ำต่างๆที่มีผู้คนพากันแหวกว่ายอยู่อย่างสนุกสนาน พ่อผมเรียกช่วงนี้ว่า “ระยะสีน้ำเงิน” แสดงถึงการก้าวผ่านพ้นช่วงวัยของเด็กคนนึง แม่ผมยังคงเอารูปที่ผมวาดไปแปะบนตู้เย็นเหมือนเดิม แต่แม่ไม่เคยมีความสุขเหมือนเมื่อก่อน ไม่เลย เพราะรูปที่เคยกลั่นมาจากจินตนาการพวกนั้น รูปที่ผมเคยวาด รูปผมกับเบ็นนี่ มันเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา มันคือความบริสุทธิ์สำหรับแม่ผม

หรือผมจะโตเป็นผู้ใหญ่เร็วเกินไป?

แต่ลองมองอีกมุมนึง พ่อกับแม่ก็ค่อยๆโตขึ้นไปพร้อมกับผมเหมือนกัน

ในวันที่พ่อผมเสีย พ่อสำลักเศษมะเขือเทศที่บังเอิญไปติดในหลอดลม แม่รีบเรียกรถพยาบาล แต่สำหรับชายวัยกลางคนผู้นั้น ทุกอย่างดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว พ่อจากไปโดยไม่ร่ำลา ต่อหน้าต่อตาผมและแม่

ในช่วงวัยชรา แม่ผมลืมเหตุการณ์ทุกอย่างที่เคยเกิดกับพ่อ หมอเรียกภาวะนี้ว่า “ความจำเสื่อมทางจิตเภท” หรือที่เจาะจงลงไปอีกก็คือ “โรคความทรงจำกดทับ” ซึ่งเกิดขึ้นหลังเผชิญกับเหตุการณ์เลวร้าย สมองของผู้ป่วยจะปฏิเสธความทรงจำนั้นโดยการลืมมันไปโดยสิ้นเชิง และบางครั้งอาจมีการเติมแต่งบางส่วนของความทรงจำนั้นเข้าไป เพื่อเป็นการอุดช่องโหว่ที่เกิดขึ้น

หมออธิบายว่ามันเหมือนกับเอา “ผ้าคลุม” มาคลุมทับไว้ และไม่ไปยุ่งกับมันอีกเลย นอกจากจะโดนบางอย่างมากระตุ้น

ลองมาคิดดูดีๆ ผมก็รู้สึกดีใจนะที่แม่จำอะไรตอนนั้นไม่ได้เลย การได้ดูสามีอันเป็นที่รักต้องทุกข์ทรมานก่อนจะจากไปต่อหน้าต่อตาแบบนั้น เป็นสิ่งที่ผมไม่มีวันจินตนาการถึงได้

หลายปีผ่านพ้นไป วันเวลาและอายุได้ดันสังขารของแม่ออกไปเป็นไม้ใกล้ฝั่ง ในวันที่สมองของแม่ผมเริ่มเสื่อมถ่อยลงทุกวันๆราวกับจะยอมแพ้ต่อโชคชะตา ผมตัดสินใจไปหาแม่เป็นครั้งสุดท้าย เพื่อพูดในสิ่งที่ลูกคนนึงควรพูดกับแม่ของตน ผมอยากให้แม่รู้ว่าแม่มีความหมายกับผมขนาดไหน เราทั้งคู่คุยกันอยู่นาน ผมเล่าถึงเรื่องราวในอดีต สิ่งต่างๆที่แม่อาจลืมไปแล้ว ความทรงจำดีๆพวกนั้น แม่ฟังแล้วก็ยิ้มไปหัวเราะไป ราวกับว่าแม่อยากอยู่กับผมต่อ ราวกับว่าแม่ไม่อยากจากผมไปอีกแล้ว

แต่ผมจำได้ว่าตอนนั้นแม่ส่ายหัวเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแม่ก็ไปอยู่กับเบ็นนี่แล้ว”

ผมขมวดคิ้วด้วยความสับสน “เบ็นนี่?”

“อย่าเศร้าไปเลยลูก เค้าคงไม่อยากเห็นลูกร้องไห้ตอนนี้”

“แต่แม่... เบ็นนี่ไม่มีจริงไม่ใช่เหรอ?” ผมค่อยๆพูดกับแม่อย่างนุ่มนวล

ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าสีหน้าของแม่เริ่มดูสับสน “ไม่… ไม่ๆๆลูก แม่รู้จักเบ็นนี่ แม่รู้จักลูกแม่ดี”

“ลูกแม่… ห้ะ!?”

ตอนนั้นเราไปที่สวนสาธารณะกัน มันมีคลองอยู่

ผมตัวแข็งทื่อด้วยความช็อก ตาเหลือกโตเท่าลูกกอล์ฟ ผมได้ยินเสียงทุกอย่างชัดขึ้นๆเรื่อยๆ เสียงเครื่องช่วยหายใจของแม่ เสียงที่หยอดน้ำเกลือ เสียงเข็มนาฬิกาเดิน และแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวผมเอง

ผมกับเบ็นนี่วิ่งแข่งกัน พนันว่าใครจะไปถึงตรงกลางสะพานก่อน

แม่ผมส่ายหัวเบาๆอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เต็มไปด้วยความสงสาร มือทั้งสองข้างของแม่เอื้อมมากุมแขนผม ในตอนนั้นเอง ผมรู้สึกได้ว่านิ้วมือของแม่ได้เกี่ยวอยู่กับผ้าคลุม สายตาของแม่จ้องมาที่ผม ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายของท่าน ที่ต้องการจะดึงเส้นด้ายออกจากผ้าคลุมนั้น ทีละเส้น ทีละเส้น จนกว่าจะไม่เหลืออะไร

เบนนี่ชนะ เขาเยาะเย้ยผม ผมบันดาลโทสะ

น้ำเสียงอันแหบแห้งของแม่ดังก้องออกมาจากลำคอ หยดน้ำตาเริ่มก่อตัวแล้วไหลลงบนใบหน้าที่เหี่ยวย่น หากแต่นั่นไม่ใช่น้ำตาที่หลั่งเพื่อตัวเอง แต่เป็นผมต่างหาก หยดน้ำตาแห่งความรักและความเวทนาของผู้เป็นแม่ที่มีต่อลูกชาย “ลูกแม่... จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”

ผมผลักเบ็นนี่ตกสะพาน ลาก่อนนะพี่ชาย

ผ้าคลุมได้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

ศพของเบ็นนี่ยังคงนอนอยู่ก้นคลอง ที่ไหนสักแห่งที่กระแสน้ำจะพาไป ที่ที่ไม่มีใครหาเจอ

และทุกอย่าง เป็นความผิดของผม แต่เพียงผู้เดียว

จบ…
---

เป็นเรื่องสั้นอีกเรื่องที่ผมอ่านเจอใน reddit ครับ ผมชอบเรื่องนี้มากๆๆ อ่านแล้วทำให้นีกถึงญาติที่ป่วยเป็นโรคคล้ายๆกัน คิดถึงแม่ด้วย ก็เลยตัดสินใจมาแปลให้อ่านกันครับ หวังว่าทุกท่านจะชอบเหมือนผมนะครับ สุดท้ายนี้ของให้ทุกท่านใช้เวลากับคนในครอบครัวในช่วงปีใหม่นี้เยอะๆนะครับ ขอบคุณจริงๆที่เข้ามาอ่านกัน สวัสดีครับ

ที่มา: https://www.reddit.com/r/shortscarystories/comments/bpawbq/the_veil/

เรื่องจากพันทิป  เรื่องสั้น: ผ้าคลุม
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 5347947
ขอขอบคุณเรื่องราวสยองและขออนุญาตนำมาเผยแพร่ ณ ที่นี้ด้วย