ซิมผี

          เรื่องราวของวิญญาณสือสารกับคนด้วยเทคโนโลยีของคุณคิง น่าสนใจมากครับว่าเหตุใดจึงเกิดเรื่องราวแบบนี้ได้ เรื่องราวเกิดขึ้นเมื่อเด็กวันคนหนึ่งชื่อแต้ม เจ้าแต้มเป็นเด็กต่างอำเภอ อายุไม่ถึงสิบขวบ คุณพ่อคุณแม่ได้มาฝากให้เรียนและอยู่ที่วัดแห่ง เรื่องราวจะเป็นอย่างไรนั้น ลองไปติดตามชมกันเลยครับ

         เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่วัดแห่งหนึ่ง ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เมื่อประมาณเจ็ดปีที่ผ่านมา เป็นช่วงที่คุณคิงกำลังบวชอยู่ และได้ออกเดินธุดงค์กับอาจารย์ไปเรื่อยๆ จนมาถึงที่วัดแห่งนี้ ซึ่งเมื่อก่อนก็เคยธุดงค์มายังวัดนี้แล้วครั้งนึง

    ก็เจอกับเด็กวัดที่ชื่อเจ้าแต้ม ปกติแล้วเจ้าแต้มจะไปๆมาๆกับวัดแห่งนี้ แต่คราวนี้จะอยู่ที่นี่เลย เจ้าแต้มเป็นเด็กต่างอำเภอ อายุไม่ถึงสิบขวบ คุณพ่อคุณแม่ได้มาฝาให้เรียนและอยู่ที่วัดแห่งนี้

    เจ้าแต้มจะสนิทกับหลวงพี่รูปหนึ่ง เวลามีอะไรหลวงพี่รูปนี้ก็สามารถเรียกได้ตลอดเวลา วันนึงท่านรู้สึกว่าเรียกหาเจ้าแต้มเท่าไหร่ ก็หาไม่เจอ ก็เลยซื้อโทรศัพท์ให้เจ้าแต้มไว้ใช้

    เจ้าแต้มก็ได้เข้ามาถามกับคุณคิงว่า "หลวงพี่ ผมเห็นหลวงพี่ไม่ค่อยใช้โทรศัพท์ ผมขอซิมได้มั้ย" คุณคิงก็ตอบว่า "อ๋อไม่ได้หรอก เพราะว่าบางครั้งก็มีธุระทางบ้านเหมือนกัน เดี๋ยวหลวงพี่พาไปซื้อ"

    คุณคิงก็พาเจ้าแต้มไปหาซื้อซิม แล้วเอามาใส่โทรศัพท์ เจ้าแต้มก็ใช้ไปประมาณสองถึงสามวัน ก็เริ่มมาถามคุณคิงว่า "หลวงพี่ มีคนโทรมาถามหาคนชื่อนก คนนี้เค้าตายไปแล้วหรือยังไงหลวงพี่"

    คุณคิงก็ตอบว่า "มันเป็นปกติเจ้าแต้ม บางเบอร์ถ้าไม่มีคนใช้ เค้าจะวนเอากลับมาใช้ใหม่ อาจจะไปตรงเบอร์ใครก็ได้" เจ้าแต้มก็พูดต่อว่า "ไม่มีอะไรแน่นะ แต้มกลัวผี" คุณคิงก็บอกว่า "ไม่มีอะไรหรอก"

    มีอยู่วันนึง เจ้าแต้มก็ฝากเอามือถือมาให้คุณคิงชาร์จแบตให้ คุณคิงก็เอามาชาร์จไว้ในห้อง จนผ่านมาสองวัน เจ้าแต้มก็ยังไม่มาเอาโทรศัพท์ แต่ในระหว่างนั้น โทรศัพท์ก็มีเสียงเหมือนมีข้อความเข้ามา ประมาณชั่วโมงละครั้ง จนคุณคิงรู้สึกว่าข้อความมันคงจะเต็มแล้วแน่

    พอเจอหน้าเจ้าแต้ม คุณคิงก็ถามว่า "แต้ม พักนี้เป็นไร ไม่เห็นขึ้นไปเอาโทรศัพท์เลย เดี๋ยวหลวงพี่ท่านเรียกหาก็ไม่เจอหรอก" เจ้าแต้มยืนคิดอยู่พักนึง เหมือนกับจนมุมต่อความคิดอะไรสักอย่าง แล้วก็พูดออกมาว่า

เจ้าแต้ม : หลวงพี่ ถ้าแต้มบอกอะไร หลวงพี่อย่าบอกใครนะ
คุณคิง : มีอะไร มันลับขนาดนั้นเลยเหรอ
เจ้าแต้ม : แต้มกลัวผี
คุณคิง : อ่าว กลัวผีทำไมต้องไม่ให้บอกใครอ่ะ
เจ้าแต้ม : เพราะพวกหลวงพี่เค้าไม่ชอบให้แต้มกลัวเกี่ยวกับเรื่องนี้
คุณคิง : แล้วมันเกี่ยวอะไรกับโทรศัพท์
เจ้าแต้ม : (หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิด)
คุณคิง : เออ โทรศัพท์มันดังตลอดเลยแต้ม ลองดูดิมันเป็นข้อความอะไร
เจ้าแต้ม : เนี่ยแหละ ที่แต้มกำลังจะบอกหลวงพี่

    เจ้าแต้มก็ยื่นข้อความเหล่านั้นให้คุณคิงดู ในข้อความเขียนว่า "เปิดหน่อย , อ่านหน่อย , ดูหน่อย , เปิดหน่อย , อ่านหน่อยได้มั้ย" เป็นสิบๆข้อความ คุณคิงเห็นแบบนั้นก็ขนลุกทันที รู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง

    พอนึกถึงตอนที่ตัวเองกำลังนอนอยู่กับโทรศัพท์เครื่องนี้ ที่ใครก็ไม่รู้ส่งข้อความแปลกๆแบบนี้เข้ามาทั้งวันทั้งคืน ก็รู้สึกบิดมวนท้องจนต้องงอตัวลงเล็กน้อย คุณคิงก็ถามเจ้าแต้มไปว่า "ใครเล่นอะไรเนี่ยแต้ม มันมีอะไรหรือเปล่า"

    เจ้าแต้มเริ่มน้ำตาคลอเบ้า "หลวงพี่ต้องไม่เล่าให้ใครฟังนะ คือว่าตั้งแต่ที่แต้มได้โทรศัพท์มา เวลาที่แต้มพูดอะไรก็แล้วแต่ ในตอนที่กำลังพกโทรศัพท์เครื่องนี้ติดตัวไว้ จะมีข้อความส่งมาตอบแต้มทุกครั้ง"

    อย่างเช่นบางครั้ง เจ้าแต้มพูดชวนเพื่อนไปแตะบอลที่หลังโรงเรียน จะมีข้อความส่งมาหาทันทีว่า "เล่นบอลระวังด้วยนะ" หลังๆพอถึงเวลาทานข้าว จะมีข้อความส่งเข้ามาบอกว่า "กินข้าวได้แล้วนะ"

    แม้แต่ตอนที่เจ้าแต้มกับลังยืนพูดคุยกับเพื่อนอยู่ ก็จะมีข้อความส่งเข้ามาตลอด เหมือนโทรศัพท์กำลังพยายามคุยตอบโต้กับเจ้าแต้มอยู่ตลอดเวลา

    คุณคิงเองก็เห็นมากับตา แต่ก็ยังถามเพื่อปลอบใจเจ้าแต้มว่า "แต้ม มันเป็นเรื่องตลกหรือเปล่า ใครเค้าแกล้งหรือเปล่า" เจ้าแต้มก็พูดออกมาว่า "งั้นแต้มจะทำให้หลวงพี่ดูนะ"

    เจ้าแต้มยกมือขึ้นแล้วก็พูดว่า "คุณครับ คุณอย่าทำให้ผมดูเหมือนเพ้อเจ้อเลยนะ แต้มกลัวนะ" ไม่ถึงอึดใจ ก็มีเสียงข้อความเข้าดังขึ้น เนื้อความเขียนว่า "กลัวทำไม" เป็นแค่ความที่ไม่มีเบอร์ติดต่อกลับ คุณคิงตกใจจนตัวแข็ง คิดว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติแล้วแน่ จึงได้ไปปรึกษากับอาจารย์ที่เดินธุดงค์มาด้วยกัน

    ปกติท่านจะยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่วันนั้นท่านกลับทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า "บางอย่าง มันไม่ใช่ธุระ ก็ปล่อยบ้างก็ได้นะ" แต่เพราะความรั้นของคุณคิง อยากจะรู้ให้ได้ว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่

    เจ้าแต้มก็เอามือถือเครื่องนี้ไว้ในห้องของคุณคิง เสียงข้อความยังคงดังอยู่ตลอด โดยที่คุณคิงไม่กล้าแม้แต่จะไปแตะมัน จนผ่านมาประมาณสองวัน เวลาสองทุ่ม มีเด็กวัดคนนึง มาเคาะเรียกคุณคิงที่หน้าห้อง

    คุณคิงก็เปิดประตูออกไปถาม "มีอะไรเหรอ" เด็กวัดบอกว่า "หลวงพี่ เมื่อกลางวันเนี่ยผมนอนหลับ แล้วใต้กุฏิเนี่ยมีตอตะเคียนอยู่ ผมฝันว่าแม่ตะเคียนมาบอกว่า ให้หลวงพี่เลิกสนใจเรื่องพวกนี้ แล้วตั้งใจปฏิบัติได้แล้ว"

    คุณคิงก็รู้สึกเคืองนิดๆ ก็เลยบอกเด็กวัดไปแล้ว "ไม่เป็นๆ ขอบใจมากนะ" แล้วก็ปิดประตู คุณคิงพูดออกมาคนเดียวว่า "ถ้ามีจริง ก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมกับอีแค่ช่วยเด็ก จะไม่ได้เหรอ ทำไมผีแม่ตะเคียนถึงกับต้องมาขอร้องด้วย"

    คุณคิงนอนคิดไปเรื่อยๆ จนเผลอหลับไป สักพักก็รู้สึกตัว เพราะได้ยินเสียงเหมือนคนเดินลากเท้า แล้วลงส้นเท้าหนักๆกับพื้นไม้กระดานแถวๆหน้าห้อง "พรืดดด..ตึ้ง..พรืดดดด..ตึ้ง" คุณคิงนอนฟังไปสักพัก เสียงมันไปดังอยู่ตรงห้องน้ำฝั่งซ้ายมือ

    คุณคิงสงสัย จึงเดินไปเปิดประตูพรวดออกไปดู ปรากฏว่าเห็นเป็นผู้หญิงใส่ชุดขาว ผมยาว เดินหายเข้าไปทางกุฏิเจ้าอาวาสเก่า ซึ่งตรงนั้นจะเป็นมุมที่มืดมาก คุณคิงยืนจ้องสักพัก เพื่อจะรอดูว่าเป็นใคร

    แต่ก็ยังไม่เห็นมีใครเดินออกมา จึงได้เอาไฟฉายส่องเข้าไปดู คุณคิงรีบม้วนหน้ากลับเข้ามาในห้องทันที แล้วปิดประตูล็อกอย่างแน่นหนา คิดในใจว่าตอนที่ส่องไปก็เห็นประตูกุฏิเจ้าอาวาสปิดอยู่ คล้องแม่กุญแจเอาไว้ด้วย

    แล้วผู้หญิงคนนั้นเดินหายไปได้ยังไง รู้สึกขนลุกตั้งไปทั้งตัว คิดในใจว่า หรือเป็นเพราะไปลองดีเข้า ทั้งๆที่มีอะไรหลายๆอย่าง พยายามบอกให้ไม่ต้องไปสนใจเรื่องพวกนี้ จึงได้ปิดไฟนอน

    คุณคิงฝันว่า เด็กวัดทุกคนได้ช่วยกันหย่อนตัวคุณคิงลงไปในหลุมดินกว้างๆ ภายในหลุมมีผู้หญิงคนที่เดินลากเท้า นั่งอยู่บนตอไม้ตอนึง ลักษณะไม่แก่มาก ยังพอเห็นเค้าความสาวอยู่บ้าง แล้วพูดว่า "เลิกสนใจในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองได้แล้ว พระที่มาที่เนี่ยถ้าไม่ปฏิบัติ เดี๋ยวเจอกัน"

    คุณคิงตกใจตื่นขึ้นมาทันที เหงื่อไหลออกมาจนโชกลำตัว แต่ก็ยังคงรั้น พูดในใจว่า "ผมขอเถอะ ผมอยากรู้ว่าใครแกล้งเด็ก เพราะตอนนี้เด็กมันจะไม่อยู่แล้ว มันจะหนีกลับบ้านแล้ว"

    คุณคิงก็ยังคงสืบเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนพระเริ่มรู้กันทั้งวัด คุณคิงก็เลยบอกให้เจ้าแต้มไปเอาโทรศัพท์มา แล้วมาพูดต่อหน้าทุกคน คุณคิงจะได้มองว่าใครเป็นคนกดโทรศัพท์บ้าง

    เจ้าแต้มบอกว่า "ถ้าแบบนี้ คนจะได้ยินแต้มพูด งั้นแต้มจะไปยืนตรงเสา ห่างออกไปหน่อย" เจ้าแต้มออกไปยืนข้างๆเสา แล้วพูดอะไรสักอย่าง แล้วก็มีข้อความเข้ามา เจ้าแต้มรีบวิ่งเอาโทรศัพท์มาให้ทุกคนดูแบบหน้าตาตื่น พร้อมกับพูดว่า

เจ้าแต้ม : มันดังอีกแล้ว
คุณคิง : อ่าวแล้วแต้มพูดว่าอะไร
เจ้าแต้ม : แต้มบอกว่า ช่วยดังอีกทีดิ
คุณคิง : แล้วเค้าตอบมาว่าไง แต้มได้อ่านมั้ย
เจ้าแต้ม : อ่านครับ เค้าตอบกลับมาว่า จะให้ดังกี่ทีก็ดังให้ได้

    ตอนนั้นท่านเจ้าอาวาสก็เดินเข้ามาถามว่าเรื่องอะไร คุณคิงก็เลยหยิบโทรศัพท์มาให้ท่านดู ทุกคนยืนคุยปรึกษากันอยู่สักพัก มีพระรูปนึงลองพูดท้าทายว่า "ตอบมาเลยว่าอยู่ตรงไหน" มีข้อความเข้ามาว่า "ไม่บอก"

    ก็เลยถามต่อว่าเป็นใคร ข้อความตอบว่า "ก็เป็นคนอยู่ที่นี่แหละ" พระท่านก็บอกว่า "เด็กมันกลัวรู้มั้ย" ข้อความตอบว่า "กลัวทำไม เห็นกันอยู่ทุกวัน" พระอาจารย์ท่านก็เลยคิดว่าเจ้าแต้มคงจะต้องไปทำอะไรผิดมาแน่ๆ เพราะในวัดแห่งนี้มีศาลเก่าตั้งอยู่ทั่ววัด ท่านเจ้าอาวาสก็เลยถามไปว่า

ท่านเจ้าอาวาส : เด็กไปทำอะไรผิดมาใช่มั้ย
ข้อความ : ไม่ผิด แต่ถูกชะตา
ท่านเจ้าอาวาส : แล้วจะให้ทำยังไง เด็กมันกลัวจนไม่อยากอยู่แล้ว
ข้อความ : ก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องทำไง
ท่านเจ้าอาวาส : งั้นขอร้องให้หยุดยุ่งกับเด็กได้มั้ย
ข้อความ : ก็แค่ดูเฉยๆ เป็นอะไรล่ะ

    ทุกคนเริ่มขนลุกทั้งๆที่เป็นพระ บวชมาก็นาน ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องแปลกๆแบบนี้ ท่านเจ้าอาวาสก็ถามต่อว่า

ท่านเจ้าอาวาส : อยู่ตรงไหน บอกได้มั้ย ไม่ทำอะไรหรอก
ข้อความ : ไม่ทำแน่นะ
ท่านเจ้าอาวาส : ไม่ทำ เป็นพระไม่โกหกอยู่แล้ว
ข้อความ : อยู่ในห้องน้ำเก่าหลังวัด

    ทุกคนจึงเดินไปที่หลังวัด ลักษณะจะเป็นห้องน้ำเก่าผุพังที่ไม่มีคนใข้แล้ว เปิดประตูเข้าไปเจอแต่ตุ๊กแกเลื้อยอยู่เต็มห้องน้ำ ท่านเจ้าอาวาสก็ถามต่อว่า "อยู่ตรงไหน" แต่ก็ไม่มีข้อความส่งกลับมา เหมือนว่าจะกลัวอะไรสักอย่าง

    ท่านเจ้าอาวาสก็เลยพูดว่า "โกหกพระมันไม่ดีนะ อยู่ตรงไหนบอกมา ไม่ทำอะไรก็คือไม่ทำอะไร" แล้วข้อความก็ส่งเข้ามาบอกว่า "อยู่ตรงนี้แหละ ต้นขนุน" ซึ่งเป็นต้นที่คุณคิงกับเจ้าแต้มยืนพิงอยู่

    คุณคิงรีบกระโดดออกมาจนเกือบตั้งหลักไว้ไม่อยู่ แล้วหันกลับมามองต้นขนุนแบบตาไม่พระพริบ พระอาจารย์ท่านก็เดินไปดูตรงโคนต้นไม้ เห็นมีแต่พวกตุ๊กตาที่อยู่ในศาลพระภูมิ

    ท่านก็พูดว่า "ถ้าจะทำศาลให้ใหม่เนี่ย จะเลิกยุ่งกับเด็กมั้ย" แต่ก็ไร้การตอบกลับมาของข้อความ ท่านก็เลยพูดอีกว่า "ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับเด็ก นอกจากจะไม่ได้ศาลแล้ว เดี๋ยวจะได้อย่างอื่นแทน"

    ข้อความก็ส่งมาว่า "ขอตามอย่างงี้ แต่ไม่ทำให้เด็กกลัวได้มั้ย" ชั่วโมงนั้นทุกคนเหมือนรู้สึกจนปัญญา จึงได้บอกว่า "ถ้าตามแบบมองเฉยๆเหมือนคนเอ็นดูอ่ะ ไม่เป็นไร แล้วจะทำศาลให้ก็แล้วกัน"

    ท่านเจ้าอาวาสจึงได้ไปสั่งช่างไม้ให้ทำศาลให้ แล้วเอามาตั้งที่ใต้ต้นขนุนต้นนี้ ศาลยกสูงจากพื้นขึ้นมาเพียงเล็กน้อย แต่มีเรื่องผิดปกติอยู่อย่างนึงก็คือ ตั้งแต่ที่ตั้งศาลแล้ว ตุ๊กแกที่อยู่ในห้องน้ำ จะมาอยู่รวมกันในศาลแห่งนี้หมดทุกตัว

    ส่วนเจ้าแต้มก็ไม่กล้าใช้โทรศัพท์เครื่องนั้นอีกเลย ก่อนที่คุณคิงจะออกจากวัดแห่งนี้ ก็เห็นโทรศัพท์เครื่องนั้นวางอยู่ในห้อง โดยที่ถูกปิดเครื่องไว้ และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด