ชีวิตหลังความตายของแม่และเพื่อน

เรื่องราวสุดลี้ลับ จากกระทู้พันทิป "ชีวิตหลังความตายของแม่ตรงกับชีวิตหลังความตายของเพื่อน" เรื่องจริงจากสมาชิกพันทิป กัปตันอเมริกา1993 เรื่องราวของเขาน่าติดตามมากๆ กับชีวิตหลังความตายซึ่งน้อยคนจะเคยเห็นเพราะส่วนใหญ่แล้วคนที่เคยเห็นมักจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเล่าให้ฟัง

รูปจาก กระทู้พันทิป "ชีวิตหลังความตายของแม่ตรงกับชีวิตหลังความตายของเพื่อน"

ย้อนกลับไปเมื่อ ประมาณปี 2552-2553 ตอนนั้นผมและครอบครัว ไปทำงานที่จังหวัดหนึ่งที่ภาคใต้ ส่วนผมก็ย้ายไปเรียนที่นั่น พ่อแม่ทำงานเลี้ยงกุ้งกุลา เพื่อส่งออกให้นายหัวคนหนึ่ง ช่วงประมาณ ม.3 ผมกำลังเดินทางไปทัศนศึกษาแถวภาคเหนือ จู่ๆผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เบอร์ที่โทรเข้าคือเบอร์พ่อผม พ่อพูดขึ้นว่า "ทำใจดีๆนะ แม่อยู่ห้องไอซียู " หลังจากพ่อพูดผมก็ชาไปทั้งตัว แล้วไม่ได้ยินอะไรที่พ่อพูดต่อเลย(สาเหตุที่แม่เข้าห้องไอซียู คือแม่เป็นลมขณะเดินให้อาหารกุ้งล้มใส่เครื่องปั่นน้ำออกซิเจนกุ้ง) หลังจากลับทัศนศึกษาผมรีบกลับไปหาแม่ที่โรงพยาบาลตอนนั้นแม่รู้สึกตัวดีและปลอดภัยดี แม่จับมือผมแน่นแล้วน้ำตาไหล แม่พูดว่า"นึกว่าจะไม่ได้กลับมาแล้ว" ผมสงสัยในสิ่งที่แม่พูดจึงถามว่าทำไมถึงคิดแบบนั้น แม่เล่าให้ฟังว่าตอนหมดสติไป แม่ไปอยู่ที่ๆหนึ่งเป็นหมู่บ้านมีผู้คนเยอะแยะ ใช้ชีวิตปกติ มีตลาดขายของ ร่างกายแม่เปลือยเปล่า แม่รู้สึกหิวมากเดินไปขอของกินกับคนๆหนึ่ง ชายคนนั้นยื่นให้ในมือก่อนยื่นยังเป็นอาหารแต่พอแม่จับอาหารเพื่อจะเอามากินมันก็กลายไปเป็นผุยผง ไม่ว่าจะยื่นอะไรให้ก็สลายไปทันทีที่แม่จับ จากนั้นชายคนนั้นก็ถามพึ่งมาเหรอ แม่ตอบว่าใช่ ชายคนนั้นก็เลยบอกให้แม่เดินไปต่อจะพบแม่น้ำแล้วจะรู้ว่าเราจะไปไหนต่อ แม่จึงเดินต่อไปตามคำแนะนำของชายคนดังกล่าวก็พบคนยืนต่อแถวมากมายยาวเหยียด แม่จึงเดินไปต่อแถวกับคนเหล่านั้น ก่อนที่จะถึงคิวแม่ แม่มองไปเห็นชายสองคนยืนถืออาวุธจากที่แม่เล่าคล้ายๆยมทูตคอยยืนควบคุมผู้คนเข้าแถวเพื่อจะข้ามแม่น้ำไป เมื่อถึงคิวแม่ ชายสองคนเอามือยื่นออกมาเพื่อกันแม่ไม่ให้ผ่าน ชายคนหนึ่งจ้องมองแม่อยู่สักพักแล้วบอกว่า "ยังไม่ถึงเวลาตายของเจ้า ให้เดินกลับไป เดินเลยหมู่บ้านไปเจ้าจะเห็นทางออก" แม่ตกใจในสิ่งสิ่งที่ชายคนนั้นพูดแต่แม่ก็ทำตาม แม่บอกพอเดินเลยหมู่บ้านไปก็เห็นแสงขาวๆสว่างขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังลืมตา เห็นเป็นแสงไฟจากหลอดไฟที่ติดอยู่บนเพดานห้องพยาบาล เมื่อลืมตาขึ้นก็รู้สึกหิวน้ำมากๆ พ่อก็เอาน้ำมาให้แม่กินและแม่กินน้ำเยอะมากจากที่พ่อเล่า พอแม่เล่าจบผมจึงถามไปว่าไปที่นั่นรู้สึกว่านานไหม นานแค่ไหน แม่บอกผมว่าน่าจะไม่ถึงชั่วโมง แต่แม่หลับไปเกือบอาทิตย์ในโลกความเป็นจริง นี่แหละครับ ชีวิตหลังความตายของแม่(ชั่วครู่)ไม่รู้ว่าสิ่งที่แม่เล่านั้นจะเป็นความจริงไหม แต่มันดันมาตรงกับเพื่อนผมคนหนึ่งจึงทำให้ผมเชื่ออย่างสนิทใจ ว่าสิ่งที่แม่เล่านั้นอาจจะเป็นจริง เรื่องของเพื่อน

....ต่อมาเมื่อผมเรียน ม ปลายผมและครอบครัวได้ย้ายกลับมาภูมิลำเนาเดิม แถบอีสานตอนล่าง หลังจากที่แม่พักฟื้นจากอุบัติเหตุครั้งนั้น แม่กลับมาเดินได้ปกติ แต่แม่จะชอบเห็นอะไรแปลกๆ เช่นครั้งหนึ่งผมมาเรียน ต่อ กทม วันว่างผมจะกลับไปหาแม่ประจำ ทุกๆครั้งที่ผมกลับบ้านรถทัวร์จะชอบจอดไม่เลยก็ก่อนถึงบ้านผม(บ้านผมติดถนนใหญ่จึงให้รถทัวร์จอดหน้าบ้านเลย)ผมกลับบ่อย จนวันนึ่งแม่เล่าให้ผมฟังว่าทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน จะมีผีเดินตามตลอด ตอนเดินเข้าบ้านจากถนนใหญ่ (รายละเอียดนะครับ ในหนึ่งหรือสองปีจะมีคนเกิดอุบัติเหตุหน้าบ้านตายบ่อยมาก บานห่างจากถนน 100 เมตร) ผมเลยคิดว่าเมื่อแม่กลับจากโลกของคนตายเหมือนจะมีเซนต์ติดมาสามารถมองเห็นพวกวิญญาณ...

....มาต่อส่วนที่ว่าเหมือนกับชีวิตหลังความตายของเพื่อนยังไงนะครับ ...ชีวิตช่วง ม ปลาย ของผมมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันมากมาย แต่ที่ลืมไม่ได้เลย คือ เหตุการณ์ที่เพื่อนผมคนหนึ่งในห้องเรียน ผูกคอตาย(ตายทั้งกลมด้วยนะครับ) ตอนนั้นเราทุกคนตกใจมาก เพื่อนๆต่างหลั่งไหลไปงานศพเพื่อนคนนี้ หลายคนในห้องต่างพบเจอเพื่อนคนที่ตายไปหาที่บ้าน แต่ทุกคนบอกเสียงเดียวกันว่า เพื่อนคนที่ตายเรียกให้ออกไปหา แต่ไม่มีใครเลยกล้าออกไปหา ผมคงคิดว่าสาเหตุที่ต้องเรียกเพราะผีบ้านไม่อนุญาตให้เข้านอกจากเจ้าของบ้านอนุญาต แต่ผมไม่ฝันในคืนที่เขาตายเหมือนกับเพื่อนๆหลายคน ความเฮี้ยนของเพื่อนแผ่ขยายไปทั่ว มีครูเห็นเพื่อนเดินในโรงเรียนตอนดึกๆ ไปเคาะห้องพักครู จนครูหลายท่านต้องจ้างเด็กไปนอนด้วย รวมไปถึงผมที่ต้องไปนอนเป็นเพื่อนครูท่านหนึ่ง วันนั้นผมไม่ได้กลับบ้านเพราะเตรียมเสื้อผ้ามาตั้งแต่เช้า ก็เลยรอครูที่ผมจะนอนด้วยกลับจากประชุมในตัวเมือง ใกล้พลบค่ำเวลาประมาณ 18.30น. เหมือนจะมีเพียงผมอยู่ในโรงเรียนคนเดียว ผมเดินเปิดไฟตามที่ครูสั่งในโรงเรียน ขณะที่ผมเดินเปิดไฟอยู่อีกตึกหนึ่ง ผมมองเห็นคนยืนอยู่หน้าห้องปกครอง ผมเห็นเพียงข้างหลัง ผมยืนจ้องอยู่พักใหญ่จึงสังเกตเห็นว่าเสื้อที่เขาใส่เป็นลายเสื้อรุ่นของห้องที่ผมกับเพื่อนๆใส่ (ตอนเผาศพเพื่อนที่ผูกคอตายเราให้เขาใส่เสื้อรุ่น) ผมกล้าๆกลัวตะโกนถามไปว่าใครน่ะ ไม่มีเสียงตอบกลับมา ไม่ถึงหนึ่งนาที เขาเดินทะลุเข้าไปในห้องปกครอง ผมตกใจวิ่งหนีคิดแล้วว่าใช่แน่ ผมวิ่งออกจากโรงเรียนไปบ้านใกล้ๆแถวนั้น รอจนครูกลับมาจึงกลับเข้าไปนอนเป็นเพื่อนครู ผมกลัวจนเหนื่อยและหลับไปก่อนครูในห้องของพักครู หลับไป สักพักเหมือนได้ยินคนเคาะประตู ผมกึ่งหลับกึ่งตื่น เหมือนรู้สึกว่ามีคนเรียกชื่อผม ผมจึงเดินออกจากห้องพักครูไป พอเปิดประตูออกมา ข้างนอกห้องพักครูกลายเป็นสีขาวหมด หันหลังไปไม่มีห้องพักครูแล้ว ผมไม่รู้จะทำไงจึงเดินไปเรื่อยๆระหว่างที่เดินได้ยินเสียงเรียกตลอด เสียงที่คุ้นหูมาก ผมเดินไปเจอหมู่บ้านหนึ่งๆ มีคนเยอะมากมาย แต่ผมก็ได้ยินเสียงเรียกบอกให้เดินต่อไปอีก ผมเดินจนผ่านหมู่บ้านนั้นมาจนเจอแม่น้ำ มองไปเห็นคนยืนต่อแถวมากมาย มีคนยืนถืออาวุธอยู่อีกฟากของแม่น้ำ ผมนึกในใจเหมือนที่แม่ผมเล่าเลย ผมได้แต่ถามตัวเองว่าเราตายแล้วเหรอ ไม่รู้คิดไงผมก็เดินไปต่อแถวกับเขาด้วย ใกล้ถึงคิวผมจู่ๆมีมือมาจับแขนผมแล้วบอกว่า"ไม่ต้องข้ามตรงนี้ มากับเรา" สิ้นเสียงผมหันไปมอง ใบหน้านั้นมันคือเพื่อนที่ผูกคอตาย ผมจำใบหน้านั้นได้ดี แล้วเพื่อนคนนั้นก็จูงมือผมเดินไปข้ามแม่น้ำอีกที่หนึ่งใกล้ๆกัน พอข้ามไปเดินขึ้นเนินสักพักมีบ้านหลังหนึ่ง มีเด็กยืนรอที่บ้านหลังนั้น เพื่อนที่จูงมือผมก็บอกว่านั่นคือลูกเรา ผมได้แต่อึ้งและคิดในใจว่าจะเป็นไปได้ไง ก็พึงตายไปแค่อาทิตย์เดียวลูกจะโตขนาดนี้เลยเหรอ แล้วผมก็งงๆเพราะว่าตอนเหตุการณ์แม่ผม เวลาทางโลกความเป็นจริงจะเร็วกว่า แต่ครั้งนี้โลกความตายเร็วกว่า งงๆมากๆ ลูกเพื่อนน่าจะประมาณ 9-10 ขวบมั้ง ผมอยู่ที่นั่นสักพัก เพื่อนได้บอกผมว่าอยากได้อะไร บ้างอยากให้ทำอะไรให้บ้าง จากนั้นเพื่อนก็เดินมาส่งผมข้ามฝั่งแม่น้ำมาเพื่อนก็บอกให้เดินเลยหมู่บ้านไปก็จะถึงเอง ผมเดินมาเรื่อยจนเริ่มเห็นแสงสว่างและได้ยินเสียงครูปลุกให้ตื่น ผมตื่นมานั่งคิดถึงเรื่องที่ฝันเมื่อคืน จนผมคิดในใจว่าก็แค่ฝันมั้ง ในขณะนั้นครูที่ผมมานอนด้วยก็บอกว่า เมื่อคืนมีคนมาเคาะประตูห้องเรา แล้วเรียกชื่อผม ผมนี่อึ้งไปเลย ผมจึงคิดว่าไม่ใช่ฝันธรรมดาแล้วละ ผมเป็นคนเดียวที่ไม่แขวนพระหรือเครื่องรางอะไรเลย นี่ละมั้งที่เพื่อนคนนั้นมาหาผมต่างจากเพื่อนทุกคนห้องเรียนต่างแขวนเครื่องของขลัง จากวันนั้นมาก็เริ่มที่จะเชื่อโลกของคนตาย เพราะทั้งแม่เล่าและผมประสบในฝันมันเหมือนกันเดะเลยครับ

หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มจะฝันแปลกๆบ่อยครั้ง เหมือนได้เซนต์กลับจากที่ไปท่องโลกคนตายมาเหมือนแม่ผม แต่แม่คือมองเห็น ส่วนผมฝันเห็นคนตายบ่อย มีหลายครั้งที่ไปพักตามที่ต่างๆผมไปมักจะฝันเห็นคนตาย ตื่นตอนเช้าผมก็จะไปถามคนแถวนั้นว่าตรงนี้มีคนตายไหม ตายยังไง แล้วมันก็จะเหมือนที่ผีเล่าให้ฟังเดะตอนที่ผมฝัน เดี๋ยวกระทู้หน้าจะเล่าให้ฟังนะครับ เรื่องความฝันของผมในสถานที่ต่างๆ