ต้นสาย...และ...ปลายทาง

     เรื่องราวหลอนๆจากประสบการณ์จริงของคุณลอยชาย นักเล่าแห่งพันทิปเรายังคงนำเสนอเรื่องราวหลอนๆดีๆ ของคุณลอยชายเจ้านักเล่า ที่เรื่องแต่ละเรื่องของเขานั้นดีมากและยังคงมีมุมมองแง่คิดดีๆอยู่เสมอ ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย

     ขอกล่าวคำว่า สวัสดี อีกครั้งนะครับ สำหรับผู้อ่านทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน ขอขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านเรื่อยมา และขอขอบคุณ ผู้อ่านหน้าใหม่ ที่เพิ่งเข้ามาเป็นครั้งแรก ผมขอออกตัวก่อนเช่นเคยว่า เรื่องที่ผมเคยนั้นเขียนมาจาก ‘ประสบการณ์’ หรือก็คือ เรื่องที่ผมเคยเจอมาด้วยตนเอง นั่นหมายถึง นี่ไม่ใช่ ‘เรื่องแต่ง’ และแน่นอนว่า ทั้งหมดนี้ไม่ได้เขียนขึ้นเพื่อ แสวงหาผลประโยชน์ใดๆ เป็นเพียงการ เล่า เท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เพราะทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับความเชื่อส่วนบุคคล ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ หากสิ่งใดไม่ถูกใจท่าน ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย และขอให้อ่านเพียงเพื่อความบังเอิญเท่านั้น
..............................................................................................................................................................................

            กลางดึกคืนหนึ่งผมกำลังขี่รถมอเตอร์ไซด์ของผมไปตามถนนที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ผมไม่รู้ว่าผมขี่มาไกลเท่าไหร่ หรือว่านานเท่าไหร่แล้ว ผมแค่อยากขี่ ขี่ไปเรื่อยๆ ไปตามถนน ไปตามแสงไฟ เพื่อหนี... หนีจากเรื่องราวแสนวุ่นวาย ปัญหามากมายที่เข้ามารบบกวนจิตใจ ผมขี่รถไปเรื่อยๆ ด้วยใจที่แสนเหม่อลอย
           อาจเพราะผมไม่ได้เติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นเท่าใดนัก บวกกับความคิดมากของตนเองทำให้ผมมักมีมุมเศร้าๆที่ไม่อยากพบเจอใครอยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้ก้เช่นกัน อาจเป็นเพราะ วัย หรือไม่ก็อาจทราบได้ มันอาจเป็นปกติของเด็กอายุประมาณนี้ ที่เริ่มจะแสวงหา ตัวตน และ จุดยืน ของตนเอง โดยพาลคิดว่า สิ่งรอบข้างนั้นน่ารำคาญไปเสียหมด
          หลายครั้งที่ผมทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมก็หัวแข็งแถมไม่ค่อยฟังใครสักเท่าไหร่ ก็ทำให้คุยกันไม่เข้าใจเสียที ทุกๆครั้งผมเลือกที่จะ หนี ออกมาจากตรงนั้นเพียงเพื่อความสบายใจของตน แม้จะมาคิดได้ในตอนโตว่า มันช่างไร้สาระเสียจริงๆ
         มอเตอร์ไซด์สีน้ำเงินที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่นานพาผมวิ่งแล่นไปตามถนนที่มีแต่แสงไฟสีส้มๆ กับรถบรรทุกมากมาย เพราะมันเป็นเวลาดึกแล้ว ผู้คนคงหลับไปกันหมดแล้ว เด็ก ม.ปลายอย่างผมก็ไม่มีที่จะไป ก็ได้แต่ขี่ตามทางไปเรื่อยๆ เข้าซอยนั้นบ้าง ซอยนี้บ้าง อย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง
         ผมวิ่งมาตามทางคอนกรีดได้สักพักหนึ่ง แสงไฟถนนก็ค่อยๆน้อยลง ช่วงระหว่างเสาไฟก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น ผมแค่รู้สึกว่าเราคงออกมานอกเมืองแล้วล่ะ ก็ไม่ได้รู้สึกติดใจอะไรนัก
         เพียงครู่เดียวก็พบว่า ที่แถวนี้ไม่มีแสงไฟถนนหลงเลือแล้ว มีเพียงความมืด และแสงสว่างจากไฟหน้ารถ กับแสงนวลๆของพระจันทร์ดวงโตเท่านั้น ผมยังคงขี่ต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ
         จากกถนนคอนกรีด ก็กลายเป็นดินลูกรัง แต่ก็ไม่ได้แย่สักเท่าใดนัก ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่สายตาก็เหลือไปเห็นหน้าปัดรถ เข็มน้ำมันนั้นตกมาถึงตัวEแล้ว ผมจึงหันรถกลับทันที เพราะกลัวว่ามันจะหมดกลางทางเสียก่อน
         ผมย้อนศรรถแล้วิ่งกลับมาทางเก่าที่ผ่านมา ผมแน่จ่ามันเป็นทางเดิมแน่ๆ เพราะมันมีเพียงถนนเส้นตรงเท่านั้น มีซอยเล็กๆเข้าไปหาบ้านคนบ้างเล็กน้อย
          หลายนาทีผ่านไปผมก็ยังคงอยู่บนถนนเส้นเดิม อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเจอกับทางออก ตอนนั้นยอมรับว่า เริ่มหวั่นใจขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่ได้กลัวอะไรเลย นอกกจากกลัวรถมันจะดับเอากลางทางเสียก่อน มืดๆแถวนี้ โดนปล้นคงไม่แปลกใจ
ตุบ!
          ผมได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างร่วงลงมากระแทกที่เบาะหลังพร้อมๆกับอาการยุบของรถเป็นสิ่งยืนยันว่ามี บางอย่าง ร่วงลงมาที่รถของผม
ฮือ...
ซิก.....
           ผมได้ยินเสียงเด็กร้องไห้สะอื้นดังมาจากเบาะหลังที่มีเสียงดังเมื่อสักครู่ ผมบอกกับตัวเองในใจว่าให้ใจเย็นๆ เด็กที่ไหนจะมาเวลานี้ แล้วจะตกลงมาจากไหนได้ ทำใจดีๆเข้าไว้
          ผมค่อยๆจอดรถที่ข้างทาง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆตั้งสติ เพื่อเตรียมตัวกับสิ่งที่กำลังจะต้องเจอ ผมค่อยๆก้าวาลงจากรถ แล้วหันหลังมามองที่เบาะหลังรถ
         ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นเป้นร่างของเด็กน้อยอายุประมาณ 2-3 ขวบ นั่งขยี้ตาตัวงออยู่บนเบาะรถของผม ในชุดเสื้อผ้าเก่าๆ มอมๆ เด็กคนนั้นยังคงสะอื้นอยู่ โดยไม่ได้สนใจจะหันมามองผมแม้แต่น้อย
        ผมค่อยๆย่อตัวลงนั่งที่ตรงหน้าเขา แล้วเป็นฝ่ายเอ่ยทักไปก่อน แต่ก็ไม่ได้มีการตอบรับใดๆกลับมาเลย จนสุดท้ายเขาก็ตอบคำถามของผม
‘อยากให้ช่วยอะไร?’
‘แม่... แม่จมน้ำ’
        เสียงเล็กๆกระซิบผ่านมากับสายลม เสียงนั้นไม่ได้ดังมาจากตรงหน้าผม แต่เป็นเสียงแผ่นๆเบาๆ ลอยมาตามลมเท่านั้น เสียงนั้น
‘แม่อยู่ไหน’
          ผมถามกลับ เด็กน้อยไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแค่หายไปจากตรงหน้าผม แล้วไปปรากฏอยู๋ที่ใกล้ๆห่างออกไปเล็กน้อย ผมเดินตามเขาไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เจอกับสะพานไม้เก่าๆทอดตัวลงไปสู่ แม่น้ำ ด้านล่าง
         ผมเดินไปตามสะพานเก่าๆที่ไม่รู้ว่าจะพังลงมาเมื่อไหร่ แสงจันทร์นวลๆ กับสายลมอ่อนๆในตอนนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายแต่อย่างใด แต่มันกลับเพิ่มความน่าขนลุกให้กับบรรยากาศแถวนั้น ผมเดินมาเพียงไม่กี่สิบก้าวก็มาถึงน้ำ
        เด็กน้อยคงนั้นหันมามองผมพร้อมกับชี้มือลงไปในน้ำ แล้วพูดเพียงสั้นๆกับผมว่า ‘แม่’
        บอกตามตรงว่าตอนนั้นทำอะไรไม่ถูก กลัวก็กลัว แต่หันหลังกลับตอนนี้มันคงไม่ทันแล้ว เพราะทันทีที่ผมรู้สึกว่า อยากกลับ เด็กคนนั้นมองผมด้วยสายตาผิดหวังปนไม่พอใจ ผมมองลงไปยังแม่น้ำตรงหน้า ด้วยความที่มันดึกแล้ว เป็นที่แน่นอนว่าผมไม่มีทางมองเห็นอะไรด้เลยข้างล่างนั่น แว่นตาว่ายน้ำก็ไม่มี ว่ายน้ำก็ไม่ได้เก่งมาก
        ผมยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผมหันหลังกลับไปมองเด็กคนนั้น ในทันทีนั้นเองผมก็ต้องตกใจจนถึงกับหงายหลังลงไป เพราะเด็กคนนั้นกระโจนใส่ผมอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว จากหน้าตาน่ารักๆของเด็กคนนั้น ตอนนี้กลายเป็นสภาพที่ไม่น่ามองอย่างยิ่ง ดวงตาลึกกลวงโบ๋มองไม่เห็นตาขาวตาดำ ปากที่ไม่มีฟันแม้แต่ซี่เดียวอ้ากว้างเหมือนพยายามจะกรีดร้อง ในตอนนั้นหายใจมแทบวาย
         ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตกมาอยู่ในน้ำแล้ว ด้วยความตกใจผมจึงพยายามตะเกียกตะกากเข้าหาฝั่ง ทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ในตอนนั้นผมคิดว่า ผมต้องตายแน่แล้ว
‘ลืมตาขึ้น ใจเย็นๆ แล้วดูให้ดี’ กระแสเสียงที่คุ้นเคยนั้นดังก้องเข้ามาในหัว
        แต่ในตอนนั้นใครเล่าจะตั้งสติได้ ผมยังคงตะกายน้ำอยู่อย่างนั้น วิชาว่ายน้ำที่อุตส่าห์เสียงเงินเสียทองไปเรียนมาก็หายหมด สองมือไขว่คว้าหาผิวน้ำ สองขาพยายามถีบตัวขึ้นอย่างทุลักทุเล จนในที่สุดผมก็พ้นขึ้นมาที่ผิวน้ำจนได้ แล้วผมก็ได้พบว่า ผมมาอยู่กลางน้ำแล้วซึ่งมันห่างจากฝั่งพอสมควร
        ผมกลั้นใจจ้วงแขนผ่านน้ำ พยายามว่ายเข้าหาฝั่งแต่ไปได้ไม่กี่ช่วงแขนผมก็รู้สึกได้ถึง มือ ใช่ครับ ผมแน่ใจว่านั่นคือ มือ สัมผัสของนิ้วมันชัดเจนมาก มือเล็กๆ ฉุดผมลงไปสู่น้ำเบื้องล่างอีกครั้ง
          ผมตกใจมากและยังคงหลับหูหลับตาอยู่เหมือนเดิม ผมพยายามตะกายตัวอีกครั้ง ถีบขาด้วยแรงทั้งหมดที่มีโดยที่ยังสัมผัสได้ถือมือเล็กๆนั้นที่กำข้อเท้าผมไว้แน่น ผมไม่กล้าที่จะลืมตามอง เพราะภาพสุดท้ายที่ผมเห็นเขานั้นมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
‘ใจเย็นๆ ตั้งสิ แล้วเขาจะปล่อย’ กระแสเสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
          ผมไม่มีทางเลือกแล้ว อะไรที่มันจะทำให้ผมรอด ผมคงต้องทำ ผมอยู่นิ่งๆ หลับตา แต่หยุดตะกายน้ำแล้ว มือเล็กๆนั้นค่อยๆคลายออก พร้อมกับเสียงเล็กๆที่สะท้อนมาในน้ำ
‘แม่... อยู่นี่’
           ผมลอยตัวขึ้นมาที่ผิวน้ำ เพื่อพักหายใจ ผมสูดลมหายใจเข้าออกอยู๋ครู่ใหญ่ก่อนที่จะทำใจได้ว่า เราไม่มีทางเลือก ผมอ้าปากอมเอาลมก้อนใหญ่ไว้ในปอดแล้วดำน้ำลงไป
           ผมยังคงหลับตาอยู่เพราะเชื่อว่า มันมืด แล้วน้ำมันก็เป็นแม่น้ำ มันต้องแสบตาแน่ๆ ผมยังทำอะไรไม่ถูกจนถูกสะกิดด้วยมือเล็กๆ มันทำให้ผมตกใจจนต้องลืมตามามอง

สิ่งที่เห็นกลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิด ในน้ำนั้น สว่าง และมองเห็นได้อย่างชัดเจน ไม่แสบตา ผมมองลงไปเบื้องล่าง ก็เห็นเด็กคนเดิมคนนั้นนั่งอยู๋ที่พื้นดิน เด็กน้อยนั่งกอดเข่า พลางชี้นิ้วไปยังขอนไม้เก่าๆ
           ขอนไม้เก่าๆชิ้นใหญ่นั้นตั้งอยู๋บนพื้นกลางแม่น้ำ ผมค่อยๆว่ายเข้าไปใกล้ แต่ด้วยความที่ว่ายไม่เก่งเท่าไหร่ก็เลยช้านิดนึงผมเข้าไปใกล้ๆ ก็พยายามมองหาสิ่งที่เด็กคนนั้นเรียกว่า แม่
           ผมยังไม่เจอกับอะไรที่เข้าข่ายเลยสักชิ้น แล้วอยู่ดีๆก็มีบางอย่างพุ่งตรงเข้ามาใกล้ๆ ผมองชัดเจนด้วยสองตาว่านั่นคือ ผู้หญิง มไม่ได้ตาฝาดแน่นอน แต่ความเร็วในการว่ายน้ำของเธอนั้น ผิดปกติ
           เธอว่ายน้ำมาชนเข้ากับขอนไม้อย่างแรงจนผมตกใจ ทำให้ขอนไม้นั่นเคลื่อนไปตามแรงกระแทก ผมมองเธอคนนั้นแต่ตอนนี้ก็ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ เด็กน้อยคนนั้นร้องเรียกแม่ด้วยเสียงที่ดังกว่าครั้งที่ผ่านมา
          ผมมองไปยังที่ที่เคยมีขอนไม้นั้นอยู่ก็เห็นอะไรสีแดงๆ ผมเข้าไปใกล้จนมือเอื้อมถึงผมปัดเอาดินออกนิดหน่อยก็ต้องตกใจจนสำลักน้ำ ผมรีบว่ายขึ้นมาที่ผิวน้ำในทันที
         ผมหอบหายใจอยู๋พักนึงด้วยความตกใจบวกกับความเหนื่อย เมื่อผมกลับมาหายใจได้ปกติ ผมจึงอมเอาลมก้อนโตแล้วดำลงไปในน้ำอีกครั้ง ผมว่ายเข้าไปใกล้ที่เดิม เห็นเด็กน้อยยพยายามคว้าจับเอาของสิ่งนั้น แต่ก็ทำไม่ได้ ผมจึงตัดสินใจ หยิบมันขึ้นมา
         ผมว่ายมาจนถึงฝั่ง ด้วยความเหนื่อยและหอบอย่างมาก ผมนอนนิ่งๆจนเริ่มหายเหนื่อย โดยที่มีเด็กคนนั้นนั่งยองๆอยู่ข้างๆผมไม่ห่าง ผมหยิบของสิ่งนั้นมาดูให้แน่ใจ แล้วผมก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
        หม้อดินเผาใบเล็กๆ กับยันต์ผ้าแดงที่ถูกมักไว้ด้วยสายสิญจน์อย่างดี ผมได้แต่ตำหนิตัวเองว่า ทำไมเราถึงชอบหาเรื่องใส่ตัวนักนะ เด็กน้อยคนนั้นยังคงจ้องของในมือผมด้วยความหวัง แต่ใจนึงผมก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรกับของสิ่งนี้ เพราะไม่รู้ว่า ข้างในนี้ มีอะไรอยู่
‘ปล่อยเขาออกมา เขาไม่ผิด’ กระแสเสียงในหัวผมดังขึ้นอีกครั้ง
        ผมยกหม้อขึ้นในระดับสายตา แล้วทุ่มลงกับพื้นดินข้างล่าง จนมันแตกออกเป็นชิ้นๆ ข้างในนั้นมีเพียงเศษผ้าเก่าๆ กับเส้นผมเก่าๆ มัดอยู่ด้วยกัน
        ในตอนนี้ ผมได้เห็นแล้วว่า แม่ ที่เด็กคนนั้นเรียกหาหน้าตาเป็นอย่างไร หญิงสาวอายุไม่น่าจะเกิน 30 ในสายตาผม กลังยืนลูบหัวเด็กน้อย พร้อมกันที่เด็กคนนั้นกอดแม่เอาไว้แน่นเหมือนไม่ได้พบกันมานานแสนนาน ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่ผมสัมผัสได้ถึงความ คิดถึง ที่มันส่งผ่านมาในอากาศ
         ผมยินมองอยู่อย่างนั้น แล้วก็กำลังจะเดินจากไป หญิงสาวคนนั้นก็เล่าเรื่องราวให้ผมฟัง ว่าเขา นั่งเรือมากับลูก แล้วเรือล่ม จมน้ำตาย เราก็ทำได้แค่ มาขอวามช่วยเหลือ มีปรากฎให้คนที่ผ่านไปผ่านมานั้น ช่วย แต่เขาก็เอาแต่กลัว จนไปเอาคนมาจับฉัน แล้วถ่วงน้ำไว้ข้างล่าง
          ผมยิ้มให้ โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร แล้วเด็กคนนั้นก็หันมามองผมแล้วก็พูดเบาๆว่า ‘ขอโทษ’ ตอนแรกมันก็โกรธอยู๋หรอก แต่ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว ผมเดินไปหารถมอเตอร์ไซด์ของผม แล้วก็รู้สึกตัวว่า ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว
         ผมขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ แล้วก็มีคุณตาแก่ๆคนนึงเดินสวนมา พร้อมกับแบกแหไว้บนไหล่ เขาเห็นผมเปียกไปทั้งตัวก็รีบเข้ามาถามไถ่ว่าไปทำอะไรมา แกนึกว่าผมเมาแล้วตกน้ำ พร้อมกับทิ้งท้ายไว้ว่า ‘มาแถวนี้มืดๆเดี๋ยวก็โดนผีแม่ลูกหลอกเอาหรอก อย่างเฮี้ยนเลยนะ ไอ้หนู’
          ผมขี่รถออกมาได้ไม่ถึงนาทีสองนาทีก็ต้องหัวเราะกับตัวเอง ที่ที่ผมหลงทางวนไปมานั้น มันแทบจะติดกับถนนใหญ่เลย ผมขี่รถผ่านไปก็สบายใจขึ้นเยอะเพราะบรยากาศนอกเมืองมันไม่เหมือนในเมืองเลย ผมแวะเดินดูของขายตามข้างทางที่ชาวบ้านเขามาวางขายกัน ก็ได้ข้าวแกงมาชุดหนึ่งตั้งใจว่า จะไปใส่บาตรให้ เขาสองคน
           ผมจอดรถใส่บาตรพระที่เดินอยู่ข้างทาง หลังจากรับพรเสร็จผมก็ตั้งจิตนึกถึงเขาสองคน ขอให้เขาได้ไปในที่ที่ดีๆ ให้หมดทุกข์หมดโศกเสียที ในตอนนั้นเอง พระท่านก็พูดขึ้นมาเบาๆ
‘ไปซะนะ ไปที่ดีๆ ทั้งเอ็งทั้งลูกนั่นแหละ’
            พระท่านยิ้มให้ผมก่อนเดินจากไปตามถนนเส้นนั้น