พี่ชายผมเป็นฆาตกรต่อเนื่อง

     เรื่องพี่ชายผมเป็นฆาตกรต่อเนื่อง จากพันทิปสมาชิกหมายเลข 5347947 ได้แต่เอาไว้ตามชื่อเรื่องว่าเหตุการณ์ที่พี่ชายของเขา สร้างปัญหามากมายและสร้างความเดือดร้อนมาโดยตลอด.... เชิญรับฟังเรื่องสยองนี้กันเลย

     เอาจริงๆผมก็รู้มานานแล้วล่ะ เขามันตัวปัญหา สร้างแต่ความเดือดร้อน เรื่องทั้งหมดเริ่มตั้งแต่เมื่อเรายังเป็นเด็กตัวน้อยๆอยู่เลย พี่ผมเป็นพวกซาดิสม์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตอนเย็นหลังกลับจากโรงเรียนเขาก็เริ่มลงมือ ที่บ้านเรามีกับดักหนูอยู่สามสี่อัน พี่จะเป็นคนเอาผลไม้ชนิดต่างๆมาเป็นเหยื่อล่อพวกกระรอกแถวบ้านที่กำลังออกหาอาหารเย็น แล้วพี่ก็จะชอบมานั่งรอที่ม้านั่งตัวโปรด ผมเองนั้นก็ไม่ค่อยมีตัวเลือกอะไรด้วย นอกจากการมานั่งรอเหมือนกับพี่ รอพวกมันติดกับ มั่นค่อนข้างน่าเบื่อช่วงแรกๆ แต่พี่ก็เอาแต่บอกว่านี่แหละคือส่วนที่สนุกที่สุด จริงๆมันก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแหลมๆของสัตว์น่าสงสารที่พยายามดิ้นทุรนทุรายเพื่อเอาหัวตัวเองออกจากเหล็กนั่น

     ทุกๆวันผมเห็นทุกอย่างที่พี่ทำ เห็นทุกอย่างที่พ่อกับแม่เราไม่เคยได้เห็น จริงๆพวกท่านก็ไม่ค่อยสนใจเรานักหรอก กระรอกวันละตัวถูกถลกหนังออกอย่างประณีต พี่เอามันไปขึงไว้กับกิ่งไม้ในสวนหน้าบ้าน แล้วก็ยืนดูผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ เปล่า พี่ไม่ได้เอามันมากิน แค่ขึงไว้เฉยๆ บางวันนึกสนุกพี่ก็เอามีดหั่นแขนขาเล็กๆของมันออกทั้งๆที่ยังหายใจอยู่ ท้ายที่สุดทุกศพมักจะไม่สวย พี่จะเอาชิ้นส่วนไปฝังแยกกัน แขนอยู่กับแขน ขาอยู่กับขา หัวอยู่กับหัว เกือบร้อยตัวแล้วมั้งที่โดนฝังอยู่ใต้สวนหน้าบ้านตอนนี้ แต่กระรอกแถวบ้านก็ยังมาติดกับของพี่อยู่ทุกวี่ทุกวัน

ผมไม่รูว่าพี่ไปอยู่ไหนตอนกลางวัน ผมรู้แค่ว่าตั้งแต่เด็กเรามีชีวิตของตัวเอง พอหลังดวงอาทิตย์ขึ้น พวกเราก็ไม่ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน พี่จะมาหาผมแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น พาผมไปทำนู่นนี่ ยิ่งพอโตหน่อยก็พาไปผับไปบาร์ ก็อย่างที่บอก ผมไม่ค่อยมีทางเลือกอะไรมากนัก

สิ่งเดียวที่ผมยังจำได้ดีคือครั้งแรกที่พี่ลงมือฆ่าคน เขาเป็นชายจรจัด แต่งตัวซอมซ่อ และเหมือนเขาจะไปยั่วโมโหพี่หรืออะไรสักอย่างนี่แหละ จริงๆพี่ผมก็เมาหน่อยๆตอนนั้น ความรู้สึกทุกอย่างยังตราตึงในโสตประสาทผมอยู่เลย ผมห้ามพี่ไม่ได้ ตะโกนแค่ไหนพี่ก็ไม่สน พี่เอาขวดเหล้าของชายคนนั้นมาทุบกับผนังให้แตกเป็นฟันฉลาม แล้วก็กระหน่ำแทงที่คอหอยของเขาซ้ำๆ เลือดพุ่งอาบหน้าผมเหมือนฉีดน้ำ ผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่อยู่เฉยๆและปล่อยให้พี่ทำไป สภาพชายคนนั้นคือคอแทบขาด เหวอะหวะน่าสยดสยองอย่างยิ่ง แม้บรรยากาศจะมืดแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าพี่ยิ้มออกมา รู้สึกเหมือนพี่มีความสุขที่สุดในชีวิต

ที่น่าแปลกคือไม่ปรากฎรายงานข่าวใดๆจากเหตุการณ์นั้นเลย สงสัยไม่มีใครมาสนใจชายไร้บ้านคนนั้นมั้ง หรือไม่พี่ก็ทำลายหลักฐานที่จะช่วยตามสืบมาหาเขาทิ้งไปจนหมดแล้ว ผมก็ไม่ค่อยมั่นใจ

พี่เป็นคนฉลาด ฉลาดมากๆ อัจฉริยะเลยแหละ และแน่นอนว่าผมรู้สึกได้ รู้สึกถึงทุกสิ่งทุกอย่าง พี่เริ่มติดใจการลงมือฆ่าคนเสียแล้ว ทุกๆเดือน ผมไม่มีทางเลือกนอกจากตามพี่ไปแถวๆซอกมุมตึก ที่ที่พี่จะลงมือสังหารคนจรจัดอย่างโหดเหี้ยม ผมได้แต่มอง สังเกตการณ์และดูลาดเลาให้พี่อย่างสิ้นหวัง ให้ตายสิ ผมไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อน พอศพที่สี่ที่ห้าตำรวจก็เริ่มตั้งฉายาให้เขา พี่กลายเป็นคนดังทั้งในหน้าหนังสือพิมพ์และในโลกอินเทอร์เน็ต ไม่มีใครมีเบาะแสเลยซักคน… ยกเว้นผมคนเดียว

ครับ มันมีเหตุผลที่ผมไม่แจ้งตำรวจ และมันไม่ใช่เพราะผมกลัวโดนฆ่าหรืออะไรหรอกนะ มันเลวร้ายกว่านั้นมาก ยังจำได้ไหมที่ผมเคยบอกว่าผมไม่ค่อยมีทางเลือกอะไรมาก อันที่จริงคือผมไม่มีเลย พี่ใช้มือผมฆ่า ใช้ร่างกายผมฆ่า พี่อยู่ในร่างผมมาตั้งแต่เกิดแล้ว แม่ผมตั้งท้องลูกแฝด คนนึงเสียชีวิตในครรภ์อย่างไม่ทราบสาเหตุ อีกคนรอดและลืมตาดูโลก ทีนี้ประเด็นคือ ผมไม่รู้ว่าร่างที่ผมอยู่เป็นร่างของใครกันแน่ เป็นของพี่หรือของผม ไม่มีใครตอบได้ ใช่ครับ เขาจะมาหาแค่ตอนกลางคืนเท่านั้น เรียกตัวเองว่าเป็นพี่แล้วมายึดร่างไป ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะกลายเป็นอีกคน คุมร่างตัวเองไม่ได้ แต่รู้สึกถึงทุกอย่างที่พี่ทำ มันน่าสิ้นหวังนะ โดยเฉพาะตอนพี่ฆ่าคน ผมรู้สึกตัว มีสติอยู่เต็มร้อย แค่ทำอะไรไม่ได้ มันอธิบายยากหน่อยน่ะครับ

ครั้งหนึ่งพ่อแม่เคยพาผมไปพบจิตแพทย์เด็ก หมอบอกว่าโรคสองบุคลิกในเด็กอายุท่าผมนั้นเกิดได้ยากมาก แต่ทีนี้ไม่รู้ทำไมพ่อกับแม่ถึงเลิกพาไปหาหมอ อาจะเพราะปัญหาด้านการเงินหรืออะไรสักอย่าง หลังจากนั้นพวกท่านก็เลี้ยงเรามาแบบตามมีตามเกิด เลี้ยงผมในตอนกลางวัน เล่านิทานให้พี่ฟังก่อนนอนตอนกลางคืน เป็นแบบนั้นมาหลายปี จนผมเรียนจบมหาลัย

ที่น่าแปลกคือหลังผมเรียนจบมหาลัย พี่ผมก็หายไป หายไปเลย อยู่ๆก็ไม่กลับมาหาผมแม้ในตอนกลางคืน ช่วงแรกๆผมตัดสินใจอดนอน ผมนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว รอดูว่าพี่จะมายึดร่างไปรึเปล่า แต่ก็ไม่มา ฆาตกรต่อเนื่องผู้โด่งดังหยุดลงมือ เรื่องราวที่เขาได้ทำกลายเป็นเพียงตำนาน ข่าวค่อยๆเงียบหายไป พี่กลายเป็นความลับดำมืดที่ผมไม่เคยบอกใครมาหลายสิบปี

ผมมีคนรัก มีครอบครัว มีงานทำมั่นคง มีเพื่อนฝูง และยังคงกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ตอนวันหยุด และหลังจากนั้นไม่นาน ภรรยาผมก็คลอดลูกคนแรก ผมกลายเป็นพ่อคน แล้วไม่นานก็ตามมาด้วยลูกคนที่สอง และสาม และสี่ มันเป็นครอบครัวใหญ่และอบอุ่นมาก ไม่มีใครรู้เลยว่าชายคนที่เป็นที่รักคนนี้ เคยลงมือฆาตกรรมคนจรจัดอย่างโหดเหี้ยมมาก่อน เอาจริงๆคือเวลาที่ผ่านไป มันทำให้ผมค่อยๆลืมพี่ชายตัวเองอย่างช้าๆ ทุกอย่างเต็มไปด้วยความรักความผูกพัน และความสุขที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในวัยเด็ก

เพียงแต่ฝันร้ายผมมันแค่เริ่มต้น พี่ชายผมเข้ามาในตอนที่ไม่มีใครคาดคิด ในคืนที่พี่เข้ายึดร่าง พี่ไม่พูดอะไรใดๆแล้วพาเดินไปที่ครัว ไปหยิบมีดมาเล่มใหญ่ ในร่างนั้นผมคุกเข่าขอร้อง วิงวอน อ้อนวอน กราบกราน ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไม่ให้มันลงเอยตามที่ผมคิด แต่ก็ไม่ได้ผล ร่างเป็นของพี่ ไม่ใช่ของผม ผมยังจำได้ดีตอนพี่ปักมีดเข้าคอหอยลูกชายคนเล็กสุด เขาจากโลกนี้ไปโดยไม่มีเสียงกรีดร้องใดๆ แต่หัวใจผมบุบสลาย ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนกำมีดไว้ในมือ แต่ไม่ใช่ผมที่กดมันลงไป ผมรู้สึกว่าน้ำตาไหลออกมา นี่น่าจะเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ พี่เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแล้วหันไปหาลูกคนถัดไป ถัดไป และถัดไป สี่ศพในห้องนอน เลือดนองเต็มเตียง แผลฉกรรจ์ที่ลำคอ ลูกทุกคนไม่ส่งเสียงอะไรเลย

ไม่มีใครในโลกนี้จะเข้าใจความสิ้นหวังของผมได้ พี่พาผมเดินกลับห้องนอน ภรรยาผมยังคงหลับไหล ทันใดนั้นพี่เอามือลากตัวเธอลงมาจากเตียง เธอสะดุ้งตื่น พี่ล็อกคอเธอและพาตัวมายังห้องลูกๆ เปิดไฟให้เธอเห็นภาพอันน่าหดหู่ใจ แน่นอนว่าภรรยาผมขัดขืน แต่พี่แรงเยอะกว่า ศพลูกทั้งสี่ทำให้ภรรยาผมกรีดร้องเสียงหลง ผมก็เช่นกัน เพียงแต่ไม่มีใครได้ยิน ใครจะไปคิดว่าภาพสุดท้ายที่แม่คนนึงจะเห็นก่อนตายคือศพของลูกตัวเองที่ตายอย่างน่าเวทนา พี่เอามีดปากคอภรรยาผมแล้วปล่อยเธอไป ในขณะที่เลือดสาดกระเซ็นเป็นฝอยๆ ร่างหญิงสาวในชุดนอนนั้นก็เอามือปิดบาดแผลไว้ แล้ววิ่งเข้าไปหาร่างลูกน้อยทั้งสี่อย่างสิ้นหวัง เสียงกรีดร้องของเธอถูกขัดด้วยเลือดที่ท่วมกล่องเสียง เธอเอาร่างทั้งสี่มากอดไว้แล้วจึงพูดบางอย่างก่อนหมดสติไป:

“ทำไม?”

คำพูดนั้นฉุดวิญญาณผมลงนรก ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส ไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง แต่สายตาผมยังคงมองเห็นทุกอย่างตรงหน้า ตอนนี้พี่ได้ออกจากร่างไปแล้ว ทิ้งผมไว้คนเดียวกับศพครอบครัวตัวเอง อีกไม่นานผมก็จะเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่ายกครัว ด้วยมีดในมือผมอยากทำบางสิ่งให้ทุกอย่างนั้นจบไป ผมคิดแล้วคิดอีกว่ามันจะดีหรือไม่ที่จะตายตามลูกๆกับภรรยาไป แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีข้อสรุปแน่ชัด สิ่งที่ผมรู้คือพี่คงไม่กลับมาแล้ว แต่ทำไม? ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้? ผมไปทำอะไรให้? หรือพี่แค่สนุกเฉยๆ?

“สนุก” คำนี้เมื่อแล่นเข้าหัวผมทำให้นึกย้อนกลับไปตอนวัยเด็ก ตอนที่พี่ชอบจับกระรอกมาฆ่า แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่า ก่อนลงมือฆ่าพี่ต้องวางกับดักก่อน จากนั้นจึงรอ ตอนที่รอนี่แหละ ที่พี่บอกว่าเป็นส่วนที่ “สนุก” ที่สุด

     ตอนนี้เหลือแค่ผมตัวคนเดียว ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว ในช่วงนั้นที่พี่ออกไป พี่ไม่ได้ไปไหนเลย เพียงแต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆในร่างผม พี่ปล่อยผมใช้ชีวิต ปล่อยผมสร้างครอบครัว เฝ้ารอ รอจนผมมีลูกๆและภรรยาที่ผมรัก พี่ได้วางกับดักเอาไว้ ใช้ผมเป็นเหยื่อล่อ แล้วเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาติดกับ พี่จึงลงมือฆ่า ปรากฏว่าที่ผ่านมา ผมนั้นไม่ต่างอะไรจากผลไม้ และครอบครัวผมก็ไม่ต่างอะไรจากกระรอกผู้โชคร้ายนั่นเอง

พี่ชายผมเป็นฆาตกรต่อเนื่อง และถ้าผมเลือกที่จะอยู่ต่อ ผมต้องเป็นคนรับกรรมในสิ่งที่เขาได้ทำลงไป


จบ...

เรื่องจาก เรื่องสั้น: พี่ชายผมเป็นฆาตกรต่อเนื่อง