เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 3 ตอน ชายแปลกหน้า)

     ซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" จากสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne จาก "ตอนที่ 1 ตอน เริ่มต้น"  และ "ตอนที่ 2 ตอน เด็กชายผู้หวังดี" ดำเนินมาถึง "ตอนที่ 3 ตอน ชายแปลกหน้า" และโปรดติดตามต่อไปของซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" ขอขอบคุณประสบการณ์สยอง ไว้ ณ ที่นี้ด้วย

"พี่จงหลับตา พี่จะไม่เจ็บปวด " ผมตกลงพื้นถนน เอาแก้มขวาตัวเองครูดไปกับพื้นถนน ศรีษะชนขอบฟุตบาท แล้วผมก็สลบไปเลย ......."
--------------------------------------------------------------------------------------
---> เสนอเรื่องจริงตอน ชายแปลกหน้า
หลังจากที่ผมนอนพักฟื้นหลังจากถูกรถชนได้สัก 2 สัปดาห์แม่ก็ให้ผมนอนอยู่บ้านคนเดียว และไม่มีใครเฝ้าทุกๆเช้าผมจะได้ยินเสียงคนตำหมาก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรคิดแบบว่าแม่ผมท่านก็ชอบทานหมากมากๆ แต่พอตอนกลางวันได้ยินเสียงตำหมาก ก็ไม่เคยคิดอะไรคิดแค่ว่าแม่คงกลับมาหาอะไรให้ผมทาน เชื่อไหมตอนผมพักฟื้น แม่ถามทุกวันว่าลูกอยากกินอะไรไหม และพ่อจะเป็นคนดูแลจัดการไปซื้อมาให้ มีครั้งหนึ่งที่ผมอยากกินปูม้านึ่งซึ่งบ้านเราก็เป็นจังหวัดหนึงที่ติดทะเล หาไม่ยากแต่วันนั้นหายากมาก เอาเป็นว่า พ่อขับรถเป็นร้อยกิโลเพื่อไปหามาให้ แต่พ่อจะเป็นคนขรึม ตอนเล็กๆผมนะเกลียดพ่อมากๆ พ่อตีผมทุกวัน ไม่พอใจพ่อก็ตี และแม่ก็ไม่เคยห้าม แต่พอโตแล้วก็รู้แล้วว่า ควรสำนึกบุญคุณพ่อแม่ ขอโทษนะครับ ที่คิดไม่ดี ถ้าไม่ตีทุกวันนี้ผมคงไม่ได้อยู่ดีมีสุขดูแลพ่อแม่ได้ดีเหมือนทุกวันนี้

อะ ดราม่าพอสมควรแล้วนะครับ เรามาเข้าเรื่องต่อเลยดีกว่า หลังจากตอนบ่ายผมทานปูม้าเสร็จผมก็นอนเผลอหลับไป สักพักสะดุ้งตื่นพ่อกับแม่กลับมาจากขายของ กำลังยกเก็บของเข้าบ้าน สักพักมีชายหนุ่มรูปงาม บอกว่าจะมารับผมไปเที่ยว ผมดีใจมากเพราะเบื่อบ้านมากๆในตอนนั้นไม่คิดอะไรครับ เดินตามออกไปทางหลังบ้านแล้วเดินเข้าไปบ้านหลังหนึ่งบ้านหลังนั้น สวยงามมากสองชั้นชายคนนั้นบอกให้ผมเดินขึ้นไปชั้นสองเราจะไปด้วยกันผมเดินตามขึ้นไป ชายคนนั้นพาผมเหาะลอยไปพร้อมกับบอกว่า "ต่อไปนี้ จะสุขสบายไม่เจ็บไม่ป่วยไม่ไข้ อีกแล้ว ลำบากมามากแล้วนะ ไปกับเราดีกว่า เราจะพาไปแต่งงาน ได้อยู่ด้วยกัน" ในฝันคือเขาจะพาผมไปแต่งงาน ระหว่างทางเขาพาผมแวะร้านเสริมสวยแต่พอลงปุ้บ กลับเป้นร้านเสริมสวยที่ป้าผมเปิด แต่ผมเจอคุณทวดผมที่เสียชีวิตแล้วเดินมาหาพร้อมกับคำว่า "ไม่ดูวันเวลาบ้างหรือไง ใครเค้าทำผมวันพุธ เดี๋ยวเถอะหัวจะกุด ท้ายจะเน่า กลับบ้านไป ไม่รู้อะไรซะแล้วเค้าไว้ให้ผี ไม่ใช่คน" ผมได้ยินอย่างนั้นจึงบอกให้เขาพากลับบ้าน แต่เขาบอกจะพาไปอีกร้านไม่ต้องห่วง ตอนนั้นผมเริ่มกลัว กลัวเพราะทวดผมเสียได้ปีกว่าแล้ว แต่แล้วเขาก็พาผมลอยตัวมาลงที่ภูเขาลูกหนึ่ง เก่าๆร้างๆ พาผมเข้าไป ผมดีใจมากในเขามีงานเหมือนเลี้ยงต้อนรับเรา ทุกคนใส่สูทเรียบร้อยมากนั่งทานกับข้าวเฮฮาสุดๆหัวเราะมีความสุข แต่เราก็ยังงงๆเลยลองเดินขึ้นไปเรื่อยๆคือข้างนอกเป็นเขาแต่ข้างในเป็นห้องๆมีทางลาดเดินขึ้นไป พอไปถึงชั้นบนสุดเราหันซ้ายหันขวาก็ปกติไม่มีอะไร แต่แล้วเราดันเหลือบไปเห็นเงาชายที่พาเรามาในกระจก ตัวดำปี๋ ตาแดงกล่ำพร้อมกับเสื้อผ้าไม่ใส่เราตกใจมากแต่ก็ไม่ทึกทัก เหมือนเขาก็ยังไม่รู้ตัวว่าเราเห็นอะไร ระหว่างนั้นเลยกลั้นใจ แล้วนึกในใจว่า ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีจริงได้โปรดช่วยเหลือลูกด้วยตอนนี้ลูกไม่รู้อยู่ที่ไหน ทำผิดอะไรหรือเปล่า หรือกำลังโดนใครลงโทษอะไรหรือเปล่า ก็ไม่รู้เลย ได้โปรดให้ผมได้เห็นสิ่งที่เป็นจริง ช่วยให้ผมได้เห็นความจริงเพราะผมรู้แล้วตอนนี้เป็นภาพลวงตา พอพูดจบสักพัก เพื่อนผมที่ชื่อ สุ (เพื่อนสมัยเรียนป.3) สุเดินมาหาเราเรากลัวมากแต่ก็เงียบเอาไว้เพราะชายคนนั้นหันหลังอยู่ ระหว่างนั้นเราจึงหันไปหาสุ ซึ่งถ้าจำไม่ผิด สุ จมน้ำตายตั้งแต่ ป.3 * สุทักเราก่อนด้วยคำว่า

สุ: แกมาที่นี่ทำไม รู้ไหมมันไม่ใช่ที่ของแก
ผม: เราจะแต่งงานไม่ดีตรงไหนคนมาเยอะแยะเรากลัวเขาเสียหน้า
สุ: แกแกมองหน้าเรา มองตาเรา เสร็จแล้วหันไปมองงานข้างล่างผ่านช่องว่างตรงนั้นเลย ห้ามช้านะเราไม่มีเวลา
ผม: หลังจากที่ผมทำตาม ไม่นะ ข้างล่างมีแต่คนที่กำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอด ผมตกใจมากหันมามองชายที่พาผมมา.....

......หันไปมองชายที่พาผมมาหน้าตาน่ากลัวมากๆ เขาหันไปเห็นสุเพื่อนผม ทันใดนั้นเค้าถอดสร้อยที่พาดบ่าของเขา ฟาดไปที่สุ สุแตกกระจายหายไป ผมเลยรู้แล้วว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ผมจริงๆ ผมวิ่งลงมาจากชั้นบน วิ่งหนีสุดชีวิต ชายคนนั้นก็มองลงมาพร้อมกับ มีคนวิ่งตามมา เยอะแยะไปหมด ผมวิ่งมาเรื่อยๆจนเจอทางเดินมีคนเดินเต็มไปหมดเลยแต่ตอนนั้นผมไม่สนใจ วิ่งๆอย่างเดียว แล้วมาหยุดตรงที่หน้าผา ตอนนั้นผมคิดแล้วว่าผมต้องตายแน่ๆ แต่ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผมเป็นภาษาใต้ที่คุ้นเคยมากๆด้านหลัง "เอกจะไปไหน เอกหยุดตรงนั้นก่อน เอกมาหาน้าเดี๋ยวนี้" นั่นคือเสียงน้าของผมที่เสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ผมวิ่งไปหาเค้า เค้าอยู่บนเกวียนแบบโบราณมากๆ ล้อไม้แต่ไม่แตะพื้นลอยมาจากไหนไม่รู้ แต่มีประกายสว่างทั้งคัน ผมกำลังวิ่งไปหาเค้า แต่ชายเค้านั้น มาขวางพร้อมหันไปด่าน้าผมว่า "อย่ายิ้มกลับไปที่ของตัวเอง" น่าผมไม่รอช้า จับโซ่สีทองแล้วฟาดมัดตัวผม พาผมเหาะลอยไปพร้อมกับเกวียนของเขา แล้วพาผมมาส่งที่ไหนไม่รู้พร้อมบอกแค่ว่า บ้านน้องอยู่ข้างล่างปล่อยตัวลงไปช้าๆแล้วจะกลับบ้านได้โดยไม่มีใครทำอะไรเราได้ ผมได้กอดน้าผม น้าบอกว่าคิดถึงแม่มาก น้าเสียใจน้าเห็นหมดทุกอย่าง ตอนแม่ร้องไห้ แม่ทำให้น้าดีทุกอย่าง ตอนนี้น้าสบายแล้วบอกแม่นะว่า คิดถึงรักพี่สาวคนนี้มากๆ พูดจบน้าบอกให้รีบกระโดดลงไป ผมจึงกระโดด เชื่อไหมเหมือนในหนังที่มีการกระโดดร่มเลยครับ ลอยลงมาเรื่อยๆผมเห็นตัวเองนอนเลือดไหลอยู่ตรงแผลบนใบหน้า ตอนนั้นอยู่ดีๆผมก็ ว๊าป แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
-----แม่มาปลุกผม พร้อมกับบอกว่า ปลุกไม่ตื่นเลยนอนมาทั้งวันแล้วนะ นี่ถ้าไม่คิดว่ากินยาที่หมอให้แล้วจะนอนหลับดีขนาดนี้แม่คงคิดว่าลูกตายแล้ว แค่นั้นแหละผมจึงรู้ว่าเหตุการณ์นั้นไม่ได้เป็นแค่ฝัน เพราะมันเกิดขึ้นจริง ในมโนภาพและความรู้สึกของผม ผมเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็แอบร้องไห้เพราะน้องชายคนนี้แม่รักมากๆ แถมครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่แม่เชื่อผมสนิทใจว่าผมไม่ได้โกหก

ขอบคุณสำหรับติดตาม ตอนต่อไปจะเริ่มเข้าสู่อดีตมากขึ้น ครับ

(พบกับเรื่องจริงตอนต่อไป "ตอนที่ 4 ตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา")

เรื่องจากพันทิป เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 3 ตอน ชายแปลกหน้า)
เรื่องโดย โดยสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne