เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 4 ตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา)

     ซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" จากสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne จาก "ตอนที่ 1 ตอน เริ่มต้น"  , "ตอนที่ 2 ตอน เด็กชายผู้หวังดี", และ  "ตอนที่ 3 ตอน ชายแปลกหน้า" ดำเนินจนมาถึง "ตอนที่ 4 ตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา" และโปรดติดตามต่อไปของซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" ขอขอบคุณประสบการณ์สยอง ไว้ ณ ที่นี้ด้วย

ความเดิมตอนที่แล้ว ---> แต่ผมเจอคุณทวดผมที่เสียชีวิตแล้วเดินมาหาพร้อมกับคำว่า "ไม่ดูวันเวลาบ้างหรือไง ใครเค้าทำผมวันพุธ เดี๋ยวเถอะหัวจะกุด ท้ายจะเน่า กลับบ้านไป ไม่รู้อะไรซะแล้วนี่มันวันของผี เค้าไว้ให้ผีทำ ไม่ใช่คน"

--------------------------------------------------------------------------------------
---> เสนอเรื่องจริงตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา
หลายเดือนผ่านไปผมไม่เจอ น้องคนนั้นอีกเลยและผมไม่ฝันถึงเรื่องราวประหลาดอีกเลยครับ นอกจากฝันว่าไปเดินเที่ยว ชมบ้านเรือนไทยโบราณครับและ ผมได้มาเล่าเรียนต่อ ระดับ ป.ตรี ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ย่านสะพานใหม่ ระหว่างนั้นมีเหตุการหนึ่งซึ่งทำให้ผมต้องกลับ ตจว.ด่วน ผมได้อาศัยรถไฟ กลับบ้านเป็นประจำครับ ก็ใช้เวลา 12 ชั่วโมง ถึงบ้านแม่มารับที่สถานี พอถึงบ้านผมก็นะ คิดถึงเพื่อนซึ่งตอนกลางวันแน่นอนพ่อแม่ก็วุ่นวายกับงาน ผมก็เลยอาศัยเวลาที่ว่างไปบ้านเพื่อน ซึ่งเดินไปแค่ 2 นาทีก็ถึง บ้านเพื่อนผมเป็นบ้านริมคลอง 2 ชั้น + 1ชั้นลอย(ห้องใต้หลังคา) บรรยากาศร่มรื่นแต่ยังสร้างไม่เสร็จ เพราะความร่วมรื่นนี่แหละ ผมจึงเพลียมากๆบวกกับการเดินทางที่ไม่ได้นอนเลยเพราะอาศัยรถนั่งชั้น2 มาครับ เพื่อนผมชื่อ ส้ม ส้มออกมาต้อนรับอย่างดี เราพูดคุยกันทั้งเรื่องเก่าใหม่มีเรื่องอะไรก็เล่าๆ จนสัก  20 นาที ผมง่วงมากเลยชวนส้มไปนอนคุยในห้องซึ่งมีน้อง ชายของส้ม ชื่อสด นอนเล่นเกมส์อยู่ คุยไปคุยมาง่วงมากจึงขอนอนพักสักแปบผมก็นอนได้สักพักนึง ยังไม่หลับ ได้ยินเสียงลมพัดแรงคิดว่าฝนตกจึงเรียกส้ม เผื่อตากผ้าไว้แต่เดินออกไปก็ไม่มีฝนจึงนอนต่อครับ สักพัก มีเสียงเด็กน้อย วิ่งเล่นหัวเราะร่าเริงอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับเสียงชายคนหนึ่ง เสียงนุ่มลึก ฟังแล้วสบายใจมากครับ "อย่าเล่นเสียงดังนะ แม่หลับอยู่ลูก" ผมก็งง ใครมาเลี้ยงลูกในบ้านคนอื่นก็ไม่ได้ใส่ใจ ตอนนั้นมือก็กดโทรศัพท์ แชท MSN ไปกับเพื่อน สักพัก ก็เหมือนมีลมเย็นเข้ามาในบ้าน มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในบ้านคนเดียว พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆน้องสดซึ่งนั่งเล่นเกมส์อยู่แต่เหมือนไม่มีอะไรเลย ผมเลยทักทายเพราะคิดว่าพี่ของส้มที่ชื่อ เต๋า สวัสดีครับพี่เต๋า แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ผมก็พยายามมองให้เห็นหน้าก็มองไม่ชัด เริ่มมีกลิ่นไม่ดี ไม่รู้จะทำยังไง เลยปลุกส้ม ส้มๆๆๆ ตื่นเร้ววว ส้มกลับไม่ตื่นผมงงมาก  แล้วตะโกนเรียกสดๆๆพี่ส้มไม่ตื่นช่วยพี่ปลุกหน่อย แล้วสดก็หันมามองผมแต่ก็หันกลับไปเหมือนน้องเค้าแค่หูแว่วเลยครับ ท่าไม่ดีผมเลยถามว่า "ใคร" แล้วเขาก็เดินมานั่งทับหน้าอกผม พร้อมกับสนทนากับได้สักพักเลยครับ

ผม: คุณเป็นใครครับ เข้ามาที่นี่ได้ยังไงที่บ้านเพื่อนผมนะครับ
ชายแปลกหน้า: เงียบไว้เถอะ เราคิดถึงเธอมาก "ชุ...(จำได้แค่ "ชุ" แล้วมีเสียงชูว์ๆๆๆ เป็นเสียงลมกรอกหูไม่ได้ยินอีกเหมือนเซนเซอร์เลยครับ)" เราตามหาเธอมาหลายปี เธอหายไปไหนมา
ผม: คุณจำคนผิดแล้วครับผมชื่อ เอก นะครับ ไม่ใช่ ชุ
ชายแปลกหน้า: เธอจำเราไม่ได้หรอ เรารักกันมาก พี่พาลูกมาหาแล้ว "เราไปด้วยกันนะ" ครอบครัวเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
ผม: คุณจะบ้าหรอผมบอกว่าผมชื่อเอก ชุบ้าบออะไร คุณไปหาที่อื่นเถอะ
ชายแปลกหน้า: จำได้ไหม คุณเคยสาบานว่าเราจะรักกันตลอดไป จะไม่ทิ้งผมกับลูก แล้วคุณหนีไปไหน ผมไม่ยอมผมจะพาคุณไปให้ได้ ผมรักคุณผมมาตามคำสาบานแล้ว

ผม: ไม่เคยสาบานอะไรทั้งนั้น เราชื่อ เอก เอก เข้าใจไหม ถ้าคุณว่าเราชื่อชุจริงๆ บอกมาสิเราเป็นใคร?
ชายแปลกหน้า : ชุ.....จำไม่ได้หรอครับ เราหนีมาอยู่ด้วยกัน เรามีบ้านเรามีที่นา เรามีไร่ พ่อเศรษฐีของ ชุ...... ก็หาเราไม่เจอจำได้ไหมพี่ๆทั้ง .....ซื่อออ.......คน(สันนิษฐานว่า 4 คน ตรงไหนมีคำสำคัญจะเป็นเสียงลมเป่ากรอกหูหมดเลย) ก็ไม่ยอมหาเราเจอแล้วเราต้องหนีไปด้วยกัน ไปเถอะนะ เราพาลูกมาด้วย บ้านเราอยู่ฝั่งไกล้บางกอก นิดเดียว มีลำคลองมีตลาด เรามีเงินเบี้ยเก็บไว้ครั้งที่เราหนีมา ไม่รักเราแล้วหรอ เราเอารูปมาให้ดูด้วย
ผม: พระเจ้ารูปที่เราเห็นมีพ่อแม่(คนอื่น) และผู้ชายอีก 4 คน และหญิง1คนนั่งพับเพียบ เบลอหน้าหมดเลย เราจำหน้าไม่ได้รู้แค่ว่าชายคนนั้นบอกว่า เราเอง เราตกใจมากเราเลยรีบพูดต่อว่า ไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร ตอนนี้เราไม่ใช่คนนั้นแล้ว เราเกิดอีกชาติแล้วถ้าเราไปกับเธอคนข้างหลังเราจะเสียใจแค่ไหน เราขอร้องได้ไหม ตอนนี้เรากลัวมาก
ชายแปลกหน้า: เราไม่ได้อยากให้คุณไปด้วย ตอนนี้พี่ๆของคุณ รู้แล้วว่าคุณมาอยู่ที่เมืองทางใต้ ระวังตัวให้ดี นึกไม่ออก ให้ลองหาพี่น้องฆ่ากัน 5คนกับสมบัติอีกที่ยังไม่ปันส่วน เผื่อคุณจะจำได้ และนับจากนี้ เราต้องไปเฝ้าลูกเราสองคนที่บ้านของเรา เราจะออกมาแบบนี้อีกไม่ได้ จำไว้ นึกให้ดี คุ้มครองตัวเองอย่าให้ใครมาทำอะไรได้ เราช่วยอะไรไม่ได้เราขอแค่นี้

--- สักพักผมก็ตื่นขึ้นมา ส้มเขย่าตัวผมจนเกร็งเลย บอกว่าเป็นอะไร กูเรียกไม่ตื่น กูนึกว่าตายกูกลัว **แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรครับแค่บอกว่าทานยาแก้แพ้

-ผมพยายามค้นหาข่าวต่างๆเกี่ยวกับพวก ฆ่ากันพี่น้อง 4 คน ข่าวลูกเศรษฐี แย่งสมบัติจนทุกวันนี้ก็ไม่เจอ แต่ตอนต่อไปสามารถเฉลยได้โดยไม่ต้องค้นหา



(พบกับเรื่องจริงตอนต่อไป "ตอนที่ 5 ตอน รถไฟแห่งวิญญาณ")

เรื่องจากพันทิป เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 4 ตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา)
เรื่องโดย โดยสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne