เรื่องราวของคนที่เคยไม่เชื่อเวรกรรม

     อีกหนึ่งผลงานจากหลากหลายผลงานการเล่าเรื่องสยองโดยประสบการณ์จริงจากสมาชิกพันทิป Rabbitizz ขอขอบคุณประสบการณ์สยอง ไว้ ณ ที่นี้ด้วย

เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ เกิดขึ้นอยู่กับคนใกล้ๆตัวเราเองค่ะ และเรามองว่าการที่ไม่ได้เชื่อในเรื่องราวของเวรและกรรมนั้น มันจะส่งผลที่ตัวบุคคลกันยังไง บางคนคิดว่าเวรกรรมไม่มีจริง หรือ คงตามเราไม่ทันหรอกมั้ง แต่สิ่งที่เราเจอมากับพี่คนนี้ มันทำให้เรารู้เห็นว่า กรรมมันไม่เคยตามเราไม่ทัน แต่มันแค่รอเวลาที่จะทำให้เราเข้าใจกรรมว่าสักวันมันจะตามเราทัน ไม่ช้าหรือเร็วก็ตามค่ะ

พี่เอ(นามสมมุติเป็นพี่ที่เราเคยรู้จักกันมานานแล้วค่ะ เรื่องนี้ย้อนไปได้ไม่นานนะคะ) วันนึงที่เรารู้ว่า พี่เอไม่สบายเข้าโรงพยาบาลเพราะปวดท้องขั้นรุนแรงมาหลายวัน
พอเรามีเวลาว่างก็เลยไปเยี่ยมพี่เค้าสักหน่อย ก่อนหน้านี้เรากับพี่เอ ก็มีคุยๆกันบ้าง พี่เค้ามักจะบ่นๆให้ฟังว่า ปวดท้อง
เราเองก็ไม่ได้คิดอะไร ช่วงแรกๆก็บอกว่าไปเอายามากิน
ไปซื้อยามาบ้าง เพราะคิดว่าน่าจะปวด ปจด.หรือป่าว หรือก็เป็นโรคกระเพาะ ก็บอกว่ากินข้าวปลาให้มันตรงเวลาบ้าง
แต่นานวันเข้า มันไม่ใช่ค่ะ เลยบอกว่า

เอ่อ....พี่ก็ปวดเป็นปีแล้ว ไปหาหมอไม๊
เดี๋ยวไปเป็นเพื่อน....
พี่เอ ก็บอกไม่เป็นไร เกรงใจเรา เดี๋ยวไปกับแฟนเค้าเอง
เราก็เออ....ออ....กันตามนั้น

พอพี่เอหาหมอเสร็จก็มาบอกเราว่าหมอไม่เจอโรคอะไร หาสาเหตุไม่ได้อ่ะ เราก็งง!?! ปวดมาเป็นปี
หาสาเหตุไม่ได้เนี่ยนะ เลยบอกพี่เอว่าเปลี่ยนโรงพยาบาลไม๊??? พี่เอก็บอกว่าจะลองๆดู รอให้ปวดอีกละกัน
หมอให้ยามา จะลองกินสักช่วงนึงก่อน ถ้าไม่หายหรือเป็นอีกก็จะลองเปลี่ยนโรงพยาบาล เราก็โอเคนะ ลองดูหน่อยไม่เป็นไร เผื่อหายก็ได้

ผ่านไปได้ไม่นานมาก เราก็เจอพี่เอ อีกรอบ คราวนี้นางดูซูบ ผอม แลเหมือนคนไม่ได้กินอะไรมา
เราก็ตกใจถามว่าเลิกกับแฟนหรอไง
ทำไมอดข้าวปลาอาหารจนผอมขนาดนี้
ซึ่งเราเองก็ติดตลกกับพี่เอ เพราะไม่อยากให้แกแลดูว่าจะเครียดไป พี่เอก็บอกว่า ป่าวไม่ได้เลิก....เราก็เงียบจ้า
ทะเลาะกันมาหรอไง??? ป่าว...แล้วเป็นไรง่ะ???
   
    นางบอกว่าพี่ปวดท้อง เราก็ปวดท้องไม่หาข้าวกินวะ???
ก็พอจะกินมันก็คลื่นไส้ว่ะ เราแบบ เออ....สงสัยไม่สบายหนักจริง... แล้วเราก็คิดได้ว่าไปหาหมอยัง
นางบอกว่าไปแล้ว เปลี่ยนรพ. มา2ที่แล้ว แต่ก็ยังไม่เจอผลไรเลย ถึงขนาดว่า นอนรพ. ให้น้ำเกลือ กินแป้ง ถ่ายเอ็กซเรย์ สแกน ตรวจมาหมดค่ะ แต่ก็ไม่พบ
จนพี่เอก็ท้อไปแล้ว เราก็บอกว่า เออ...พี่ไปทำบุญหน่อยไม๊เผื่อจะหาย....เราก็แบบพูดโดยไม่ทันคิดไงคะ!!!
พี่เอ เป็นคนนึงที่ไม่เชื่อเรื่องเวรกรรมเลย แม้กระทั่ง เข้าวัดทำบุญแทบจะ (ใช้คำว่า ...แทบจะนะคะ)  ไม่เข้าด้วยซ้ำ!!!!
   
     นางนี่หันมามองเราแบบตาขวางเชียว แล้วตะคอกใส่เราว่า แกน่ะคิดไรแบบโง่ๆ...ตรรกะอันน้อยนิดของแกนี่นะ
เอะอะเข้าวัด เอะอะทำบุญ เอะอะแผ่บุญ โอ้ย...พี่ละเบื่อ เราแบบ!!! อึ้งไปสิคะ!!! คือ ก็ถามดีๆไง ยิ้มไมพูดจาอย่างกับไปฆ่า ใครตายมาเนี่ย แล้วจะมาตะโกนมาเหวี่ยงใส่ทำไมวะ อีพี่เอ!!! เราเลยแบบ เออ...เรื่องของมุงนะพี่ บาย ตรูไม่คิดจะแนะนำอะไรกับพี่แกละ ขอโทษ ที่ตรูเสื-ก นะ  เราก็เลยสบัดบ๊อบหนีนางเลย งอนและโกรธนางนิดนึง นางก็แบบ เห้ยๆ จะไปไหนวะ ไหนบอกจะกินข้าวไง คือพยามง้อเรา เราแบบปล่อยไป กลับบ้านดีกว่า.....

จนกระทั่งวันนึงที่เรารู้สึกแปลกๆ คือเรากำลังจะไปทำงาน แล้วเราก็มองเห็นภาพพี่เอ นอนอยู่รพ. แต่ในภาพที่เราเห็นคือ
นางแบบโอดโอยมาก แล้วก็มีเงาดำๆ ควันสีเทาๆหม่นๆล้อมรอบตัวนาง เราเลยรีบหาที่จอดรถ
แล้วโทรหาพี่เออยู่สักพักใหญ่ๆ ก็ไม่มีใครรับสาย
เราก็คิดในแง่ดีว่า เออคงไม่มีอะไรหรอกมั้งคะ อาจจะติดงาน ก็ได้ ไม่ก็ปิดเสียงไว้ ว่างๆแกคงโทรกลับมาเองล่ะ
จนตอนหัวค่ำ แฟนพี่เอ โทรกลับมาหาเรา
แล้วบอกว่าพี่เอ เป็นลมเพราะอาการปวดท้องอย่างหนัก
เราก็ถามว่าแล้วสาเหตุล่ะ แฟนเค้าบอกว่า
ไม่พบ....เราเลยถามว่า หาที่ใหม่แล้วใช่ไม๊??
เค้าก็บอกว่าใช่...
ไม่ได้กินข้าวป่าว??? เค้าก็บอกว่ากินปกติ ครบ3มื้อนะ
เราแบบ เออ...งงแห๊ะ??? ทำไมกัน แล้วเราก็นึกขึ้นได้ว่า
เมื่อบ่ายเราเห็นภาพนางเป็นแบบไหน เลยถามแฟนพี่เอว่า
พี่ๆ พี่เออ่ะ...นอนซมแบบซูบกว่าล่าสุดที่เจอป่าว
ห้องนอนรพ.นอนห้องเดี่ยว ใส่ชุดแบบนี้
มีกระเป๋า วางไว้ตรงนี้ใช่ไม๊?? เป็นเมื่อตอนเช้าๆไม่ใช่ช่วงบ่ายเนอะ...พี่เค้าก็บอกว่าใช่ๆ
ทำไมหรอ มีอะไรป่าว???
เราก็แบบว่า....ไม่มีค่ะ พี่เค้าก็บอกว่า
พี่เชื่อนะ และคิดว่าเราน่ะ น่าจะรู้สินะ
เราบอกว่า ป่าวๆพี่เราไม่รู้ค่ะ พี่เค้าก็บอกว่า
พี่ได้ยินเอบ่อยในเรื่องเรานะ ตั้งแต่อยู่ เมกาด้วยกันแล้ว
แต่พี่ก็เข้าใจว่าเอ มันไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้แถมเอนะเป็นพวกโรคส่วนตัวสูงมาก.....เราได้แต่...เงียบจ้า....บอกไม่บอกดี??
ก็เลยเล่าให้พี่เค้าฟัง ว่าระหว่างเราขับรถ เราเห็นภาพของพี่เอ....นอนอยู่แบบนี้ๆ นะแล้วในห้องมีควันคลุมๆรอบตัวพี่เอ
มีเงาดำๆ อยู่รอบๆตัวเค้า เราก็แบบ โทรหาไม่รับ เราเลยคิดในแง่ดีๆไปก่อนค่ะ เสียงของอีกสายแบบ เห้อ!!! ถอนใจยาวๆค่ะ ว่ามันจะหายไม๊ จะช่วยได้ป่าว
สงสารพี่เอมาก...เราก็แบบนิ่ง ได้แต่ปลอบๆไป
คงไม่มีอะไรมั้งคะพี่เดี๋ยวถ้าหนูรู้ไงจะบอกเนอะ!!!

วันรุ่งขึ้นเราก็ไปเยี่ยมพี่เอที่รพ.
แล้วตอนก่อนจะเข้าไปเรารู้สึกแปลกๆอยู่ที่หน้าห้องของพี่เอ....กลิ่นสาปเลือดลอยมาเตะจมูกเรา เราแบบฉุกกึก....
ยืนรวบรวงสมาธิหน้าห้องสักพัก
จนแม่พี่เอมาแตะไหล่เรา ถามว่ายืนเหม่อทำอะไร
ไม่เข้าหรอลูก เราก็แบบ อ่อๆ เข้าค่ะม๊า
พอเราเดินเข้าไปในห้องเห็นพี่เอทำหน้าแบบ....ปวดๆท้องเหมือนอยากจะเข้าห้องน้ำอ่ะ
เราก็แกมเล่นๆกะพี่เอ....เจ้ๆ เป็นไงบ้างวะ...ปวดอี๊หรอไง
ทำหน้าเบ้เชียว.... พี่เอได้แต่ถอนหายใจ...ไงว่ามา
มีไรนังน้องแสบ....เราแบบ ป่าวเฟร้ยเจ้ มีไรหรอ???
งงอยู่.....ก็แกน่ะจะมาบอกอะไรว่าเห็นอะไรในตัวชั้นไม๊วะ??? เราก็เอิ่ม....ไม่หนิ เห็นไรวะเจ้.....คุยๆกันไปๆมาๆ
แม่พี่เอเหลือไปเห็นเห็บหมัดน้องหมาอยู่บนเตียงตัวนึง...
บอกพี่เอว่า ไปเล่นกับหมามาหรอไง
พี่เอก็โวยวายแม่แบบยกใหญ่เลยว่าจะไปเล่นยังไง
ลุกยังลุกไม่ไหว หมอบอกไม่หายจะผ่าตัด!!! เราก็งง หมาก็ไม่มีที่รพ.หนิหน่า แล้ว เห็บหมัดน้องหมานี่มาจากไหน
พี่เอก็พูดๆว่าเมื่อคืนพี่เอก็เจอ กับแฟนเค้า มันเกาะที่ตัวพี่เอ
พี่เอก็เลยบี้มันแล้วเอาไปทิ้ง เราแบบ....แหวะ
เจ้ เลือดมันก็พุ่งสิ!!!
สักพักกลิ่นเลือดโชยมาแตะที่จมูกเราอีกรอบ
เออ....เลือด...กลิ่นเลือด??? เราหันไปถามม๊า....ม๊าๆ
น้องหมาที่บ้านอ่ะ เป็นไงบ้าง คือ(พี่เอเลี้ยงหมาไว้เยอะมากค่ะ น่ารักน่ากอดมาก) ก็ปกติจ่ะ ว่างๆหนูก็ไปเล่นกับพวกมันได้
มันคงเหงาแหละ เดี๋ยวนี้เอ มันไม่ค่อยดูแล....
พี่เอก็แทรกมาว่า โหย...ม๊าอ่ะ!!! ช่วงนี้เด็กๆมันนะเน่า
เอนะ ไม่รุจะสรรหาวิธีการยังไงเห็บหมัดมันเยอะ
เอนะ....ก็พยามนะ
เราก็เบรคพี่เค้าทันที....ถามว่าพี่เอ ไอ้คำว่าสรรหาวิธีคือไรวะ อย่าบอกว่าเจ้สรรหาฆ่าพวกมันนะ!!!
เออ...สิ!!! แม่พี่เอทำหน้าฉุน เราแบบแหะๆ เหมือนจะทำการวางระเบิดให้เจ้โดนด่าแน่นอนอะ....
เอนะ แม่บอกแล้วให้พาพวกมันไปรพ.
ไปฉีดยาแกนะไม่ดูแลมันเลย เอามันมาทรมานไม๊!!!
นี่ลูกรู้ไม๊ (หมายถึงเรา)
เอนะ ว่างเมื่อไหร่นะ เป็นเอาว่าหาเห็บหมัดมาบี้ ขยี้ เผาไฟ
ม๊าก็ เตือนๆเอแล้วให้ระวังกรรมบ้างเถอะ
แล้วพาน้องหมาไปรักษา ไปฉีดยา
พี่เอเหมือนจะไม่สำนึก....โหยม๊า...ยิ่งฆ่ามันยิ่งเยอะ ยิ่งเยอะเกาะเต็มรั้วบ้าน เอรำคาน แถมแขยงด้วย เกลียดพวกมัน
ถ้าลูกๆเอ ตายไปเพราะมันนะ!!! เหมือนพี่เอจะแค้นมาก.....

สักพักนางก็ปวดท้องมากๆ เราเลยเรียกพยาบาลมา....จนกระทั่งคุณหมอบอกจะผ่าเพราะส่องกล้องก็ไม่เจอ....
พี่เอทำหน้าซึมๆ เราเลยขอตัวลงไปหาอะไรกินดีกว่า
ให้พี่เอ กับ แม่เค้าคุยกัน
พอเรากำลังจะออกมาจากประตูห้อง เราเห็นควันดำๆรอบตัวพี่เอ ขนเราลุกขึ้นมา แล้วแผ่เมตตาไปให้พวกเค้า
แต่ก็ไม่เบาบางลงเลย เราเดินออกมาสักพักสวนกับแฟนพี่เอ แฟนพี่เค้าถามว่าเป็นไงบ้าง เราก็แบบ
พี่ๆ เจ้เอน่ะ ได้แผ่เมตตาบ้างไม๊คะ....
พี่เค้าก็งงๆ ถามว่าเกี่ยวกับเจ้ากรรมนายเวร หรือยังไง???
เราก็จะใช่ก็ไม่ทั้งหมด แต่ไม่ใช่ก็ไม่เสมอไป
แต่ที่แน่ๆเรารู้ว่า....มีส่วนเยอะเลย....ยังไงอ่ะไหนๆเล่าให้พี่ฟังได้ไม๊ เราก็แบบว่า พี่เอชอบกำจัดเห็บหมัด แล้วแบบ
บี้ๆพวกมันก็ท้องไส้ระเบิด พี่เอถึงปวดท้องอ่ะ
แล้วพี่จะทำไงได้ พี่ช่วยได้ไม๊???
เราได้แต่เงียบละบอกว่าช่วยได้ส่วนนึง คือพาเค้าไปทำบุญซะพี่ พี่พาเค้าไปทางธรรม ทำให้พี่เอเค้าเชื่อได้ด้วยตัวเอง เข้าใจถึงกฏแห่งกรรม ผลของกรรมนะพี่ ทุกอย่างจะดีเอง
แต่ไม่ใช่หายหมดนะคะ ต้องทำไปเรื่อยๆ.....
โห...สำหรับพี่นะ พี่ยังทำได้ แต่เอ...สิ....เอาช้างมาฉุดก็ยากว่ะ!!! เราแบบ ก็ต้องตามเวรตามกรรมเค้าละนะพี่
หนูเองก็ไม่รู้หรอก อนาคตจะเป็นยังไง
แต่นะ...ถ้าทำได้ก็ควรทำ ลองดูสิ พี่เป็นแฟนนะ
ไม่ใช่หนู.... เคๆ ไงพี่จะลองสักตั้ง!!!

เราก็ขอตัวแยกกับพี่เค้าไปหาอะไรลงท้องแล้วเราก็ขึ้นมา
ม๊าพี่เอ พอรู้เรื่องราวของเรามาบ้าง ถามว่า มันจะช่วยได้หรอ ม๊าทำแทนได้ไม๊ เราเลยถามม๊าว่า เวลาม๊ากินอิ่ม ท้องม๊าอิ่มคนเดียวไม๊คะ ม๊าแบบ เอิ่ม...ลืมไปเลย เป็นห่วงเอมากจนม๊าลืม ขอบใจนะลูก เราก็ค่ะม๊าไม่เป็นไรจ้า

ม๊าเลยไม่ให้พี่เอผ่าตัด ลากพี่เอ ออกจากรพ.
แล้วลองพาพี่เอไปวัดทำบุญ แต่พี่เอก็ยังไม่หาย
พี่เอก็ยังโทรมาบ่นๆกับเรา เราเลยถามว่าพี่เพิ่งจะเริ่มนะเว้ย..... ลองไปสวดมนต์ นั่งสมาธิ แผ่เมตตาบ้างเส่ะ!!!
พี่เอก็เออ....ชั้นจะพยามนะ แต่ก็ปวดท้องอยู่ดี จนผ่านไปได้สักพัก พี่เอโทรมา แกไปบวชไม๊ ชั้นจะไปที่วัดที่แกเคยพาชั้นไปอ่ะ เราก็วัดไหนอ่ะเจ้ ไปกันตั้งหลายที่น่ะ ก็วัดที่แกไปถือศีลไง
นุ่งขาวห่มขาวอ่ะ!!! เราก็ อ่อๆเออๆ งั้นก็ได้ เสาร์นี้หรอ
พี่เอก็อืมๆ เคๆค่ะ ได้เจ้ ไว้เจอกัน (สรุปว่าใครนัดใครกันยะ!!!)

พอไปถึงวัดช่วงสายๆวันเสาร์ พี่เอ แฟนพี่เอแล้วก็ เรา ไปกราบหลวงพ่อ บอกว่าจะมาขอปฏิบัติธรรมสัก2-3วัน สนทนาธรรมกับหลวงพ่อสักพักก็ขอตัวไปเปลี่ยนชุด แล้วก็ทำกิจส่วนตัว จนถึงตอนเย็นก็มาทำวัดเย็น ช่วงที่ทำสมาธิ พี่เอบอกว่านั่งไม่ได้ ปวดท้องมากๆ แต่ก็พยามนั่งจนถึงที่สุดจน ถึงเวลานอน เรากับพี่เอนอนด้วยกัน ส่วนแฟนพี่เอ นอนอีกโซน คืนนั้นพี่เอนอนปวดท้อง เราก็แทบไม่ได้นอน ได้กลิ่นสาปเลือด แต่ว่าเริ่มเบากว่าแรกๆ เราก็บอกพี่เอ ทนๆนะ สู้ๆ

     พี่เอก็อื้ม นอนเหอะ แล้วเราก็หลับไป ตอนเช้าพี่เอบอกว่านอนหลับไม่ได้เลย ปวดท้อง แสบผิว คันยุบยิบ ที่นอนสกปรกหรอไง??? เราก็แบบ พี่ทนๆไป ทำอะไรไว้ อย่าลืม

พี่เอก็แบบ อื้ม ยิ้มเจื่อนๆ แล้วหลวงพ่อเรียกเราพี่เอ แล้วก้แฟนพีเอ เข้าไป บอกจะสอนพี่เอนั่งสมาธิ ส่วนเรา
เราจะแยกไปปฏิบัติก็ได้นะ เราก็กราบหลวงพ่อแล้วก็ลา
เพราะเหมือนว่าเราจะชอบปลีกวิเวกอยู่แล้ว
จนกระทั่งทำวัตรเย็น พี่เอ ดูนิ่งขึ้น
แต่ยังไม่ได้คุยไรกันมากมาย เห็นพี่เอเริ่มมีสติ มีสมาธิ
ค่อยชื้นใจหน่อย พอทำวัตรเย็นเสร็จก็ถามว่าเป็นไงบ้าง
พี่เอบอกก็ดีนะ คือ พี่เห็นถึงกฏแห่งกรรม
แล้วเข้าใจถึงผลของกรรม ที่มันมาจากตัวเราสร้าง
โดยที่ตั้งใจ และ ไม่ตั้งใจ เข้าใจถึงสมาธิมาก เข้าใจถึงสติมากขึ้น เราแบบยิ้มน้อยแบบดีแล้วเจ้...

จำไว้ว่าเราเคยปฏิบัติมายังไง อย่าทิ้งนะที่เราได้เรียนรู้ไปในวันนี้ หมั่นฝึกฝน หมั่นทำทาน หมั่นมีเมตตานะเจ้....
พี่เอก็แบบ พยักหน้า รู้สึกผิดมาตลอดที่ไม่เคยเชื่อ

   หลังจากนั้นผ่านมา3-4ปีแล้วค่ะ ทุกๆวันนี้พี่เอบอกว่า พี่นั่งสมาธิ จะมีการปวดท้องมาบ้าง แต่ไม่ได้แบบหนักทรมานเท่าแต่ก่อน แต่ปวดทีก็จุก พี่สวดมนต์เป็นประจำ ไปวัดทำบุญทุกๆอาทิตย์

   จากที่ไม่เคยเชื่อ อีโก้สูง เชื่อในหลักวิทยาศาสตร์มากกว่าอะไร แต่วันนี้พี่เอเชื่อเรื่องพระธรรม กฏแห่งกรรมมากขึ้น รู้จักปฏิบัติตัวดีขึ้น จนม๊าพี่เอรู้สึกถึงว่าลูกเค้าดีขึ้นไปมากแล้วก็อนุโมทนาบุญกับพี่เอ เราก็เช่นกันค่ะ อนุโมทนาบุญกับพี่เอด้วย ส่วนเรื่องน้องหมาพี่เอ ก็ดีขึ้นเยอะไม่มีเห็บหมัดเท่าไหร่ พี่เอก็ไม่ได้ทำร้ายพวกมันเลย แค่นี้ก็โอเคละค่ะ

เรื่องจากพันทิป เรื่องเล่าโลกหลังความตาย
เรื่องโดย สมาชิกพันทิป Rabbitizz