ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

      เรื่องราวจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 3341624 สาวสวยจากพัทลุง  นักเล่าจากแดนทักษิณผู้มีสัมผัสสยอง มีเรื่องราวความสยองจากภาคใต้ มากมายโปรดติดตามผลงานและเรื่อง "ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป" ขอขอบคุณเรื่องราวสยองไว ฌ ที่นี้ด้วย


#คาบสมุทรสทิงปุระนคร

แล้วที่สุดเรื่องราว มรสุมผ่านมา
พ่อแม่จ๋า โปรดเห็นใจ ข้าที
รักกันอยู่ พรากกัน แยกกันช้ำชีวี
เกิดเป็นคนชาตินี้ มีแต่ซวย
เพราะความจน จึงต้องทน
แค้นใจเหลือที่ จบแค่นี้ ลาที ความระทม......

ต้นประดู่ ต้นใหญ่ ต้นนั้น ตั้งตระหง่าน ผ่านกาลเวลาที่ยาวนาน
จำได้ว่าครั้งหนึ่ง สมัยที่ฉันยังเด็กๆ พ่อมักจะพาชั้นซ้อนท้าย
ไปจอดรถไว้แล้วปล่อยให้ชั้นนั่งรอที่ใต้ร่มของมัน พ่อชั้นทำประมงชายฝั่งเป็นอาชีพเสริม การวางข่ายดักปลาริมชายหาด นั่นคืองานของพ่อ
ชั้นนั้นไม่ดื้อ ในมือมีตุ๊กตาผู้หญิง ปิดตาลืมตาได้ 1ตัว เท่านั้นชั้นก็นั่งเล่นขายของกับตุ๊กตาได้แล้ว ของที่ใช้ขายก็ก้อนหินก้อนกรวด เปลือกไม้แถวๆนั้น ใบประดู่คือเงิน ชั้นนั่งขายของ พูดคุยกับตุ๊กตาเหมือนเธอมีชีวิต

"วันนี้เรามีขนมสาคู มาขายด้วยนะจ้ะ เธอจะรับอะไร อันนี้อร่อยนะ ลองชิมดู"

แล้วชั้นก็จับตุ๊กตาทำท่าเดินมาจับก้อนหินที่ชั้นติ๊ต่างว่ามันคือขนมสาคูกินอย่างเอร็ดอร่อย

"อร่อยจังเลยนารา เราซื้ออันนี้หมดเลยนะ ราคาเท่าไหร่"

"ขายถูกจ้าๆ10บาท"

ชั้นจับตุ๊กตาหยิบใบประดู่มาแทนเงินให้ตัวชั้นเอง บางครั้งชั้นก็นั่งหันหน้าไปหาพ่อ ที่ก้มๆเงยๆอยู่ในทะเล นานๆจะหันหน้ามามองชั้นสักครั้ง ชั้นก็จะจับตุ๊กตาโบกมือให้ จนเมื่อเวลาโพล้เพล้มาเยือน ชั้นนั่งเหม่อมองไปในทะเล เสียงหนึ่งดังใสๆขึ้นมาด้านหลัง

"เหงามั้ยหนู"

เราหันไปมอง เป็นผู้หญิงผมยาว หน้าตาสวย กระเดียดไปทางหน้าแขก นุ่งเสื้อลายดอกยาวถึงข้อศอก เธอยิ้มให้ชั้น ชั้นไม่รู้ไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน แต่ชั้นรู้สึกว่าสายลมที่พัดเส้นผมยาวๆของเธอพาดใบหน้าไสวไปมานั้น ดูเย็นสบายดีจัง

"เหงาค่ะน้า"

"น้าเล่นเป็นเพื่อนมั้ย"

"ได้ค่ะ"

"เอ้าไหน แม่ค้าตัวน้อยมีอะไรขายบ้างเอ่ย"

"วันนี้มีขนมสาคูค่ะ แต่มีคนซื้อหมดแล้ว อันนี้มีแต่น้ำตาลก้อน กับขนมชั้น"

"งั้นน้าเอาหมดเลย เท่าไหร่เอ่ย"

"20บาท"

น้าคนสวย ยื่นธนบัตรใบที่ฉันไม่เคยเห็นมาให้ บนใบนั้น มีแต่เลข1ที่ปรากฏอยู่ ฉันเริ่มนับ1-10ได้แล้ว จึงรู้ว่านั่นคือเลข1
ฉันรับมา ฉันมองเงินนั้นอย่างประหลาดใจ

"น้าให้"

"เอ่อ น้าคะ นี่มันเงินอะไรหนูไม่เอาหรอกค่ะ"

"เอาไปเถอะ น้าไม่ใช้แล้ว"

"ทำไมล่ะคะ"

น้าคนสวยไม่ตอบ แต่มีผู้ชายเดินมาจากไหนไม่รู้ ผมสั้นๆหน้าตาดี ในมือของน้าผู้ชายมีเชือกเส้นใหญ่
น้าผู้ชายเดินมาถึงก็พูดกับน้าคนสวย

"ถึงเวลาแล้วที่รัก"

"อีกแล้วหรือคะ"

น้าผู้ชายโยนเชือกขึ้นไปคล้องกับกิ่งประดู่ต้นนั้น  เขาผูกบ่วง2บ่วงที่ปลายเชือกให้มันห้อยลงมา ตอนนั้นชั้นไม่รู้ประสามากนัก ถามไปแบบซื่อๆ

"น้าจะทำอะไรกันคะ"

แทนการตอบ บ่วงถูกคล้องที่คอของทั้ง2ตอนไหนไม่รู้
แล้วมันก็รูดดึงคนทั้งสองขึ้นไปดิ้นกระแด่วๆ เท้าเตะอากาศไปมา ฉันตกใจ ฉันร้องไห้ ฉันพยายามเขย่งเอื้อมมือเพื่อจะเอามือดันเท้าของน้าคนสวย เมือ่เห็นว่าเอื้อมไม่ถึง
น้าผู้หญิงส่งเสียง อ่อกๆแอ่กๆ ตัวสั่นเร่าๆ ลิ้นเริ่มออกมาจุกที่ปาก ตาเริ่มโปน

"โฮๆๆๆฮืออออออออ น้าๆๆ น้าอย่าเป็นอะไรนะคะ"

ฉันวิ่งลงไปที่ทรายตะโกนเรียกพ่อ "พ่อ พ่อ พ่อ ช่วยด้วย"
พ่อได้ยิน วิ่งน้ำบานมาที่ฉัน "ไหน เป็นไร มีอะไร"

"พ่อๆ ช่วยน้า2คนนั้นที เขาโดนเชือกรัดคอจะตายอยู่แล้ว"

ฉันหันไปชี้ตรงจุดเมื่อกี้ แต่...ว่างเปล่า มีแต่กิ่งไม้เปล่าๆ
ฉันงง แต่พ่อหน้าซีด พร้อมกับสบถเบาๆ

"ยังอยู่กันอีกหรือเนี่ย นึกว่าไปกันหมดแล้วเสียอีก"

ตอนนั้นชั้นไม่เข้าใจความหมายหรอก จวบจนชั้นโต
ชั้นไปยืนดูพ่อลงข่ายดักที่ใต้ร่มไม้ประดู่ต้นนั้นอีกครั้ง
ชั้นหวนคิดถึงเหตุการณ์คราวนั้นในวัยเด็ก
เมื่อพ่อกลับขึ้นมา ชั้นมองกิ่งประดู่

พ่อ...ต้นไม้ต้นนี้เคยมีอะไรหรือเปล่า ที่พ่อเคยพูดตอนชั้นยังเด็กๆ พ่อยังไม่ยอมเล่า

จนเมื่อพ่อขึ้นขับมอเตอร์ไซค์เก่าๆเอาปลากลับบ้าน ชั้นนั่งซ้อนท้าย มือขวาโอบเอว พ่อเล่าให้ฟัง
ครั้งนึง หมู่บ้านนี้ มีชายหญิง2คน รักกันมาก ฝ่ายหญิงนั้นเป็นคนที่สวยที่สุดลือกันไป7-8บ้าน เธอมีรักกับหนุ่มในหมู่บ้าน ชื่อ ไอ้เลี่ยม ฝ่ายหญิงชือเรไร ทั้ง2 มักจะนัดพบกันที่ใต้ต้นประดู่ต้นนี้เสมอ เพราะไอ้เลี่ยมทำประมงชายฝั่งแบบพ่อ
และทะเลตรงนั้น คือจุดที่ไอ้เลี่ยมทำมาหากิน เรไรก็จะมายืนรอ มาคอยให้กำลังใจเสมอ
ทั้งคู่แอบคบกัน พบกัน จนได้เสียกันถึงขั้นเรไรท้องอ่อนๆ
พ่อแม่เรไรรู้ว่า เรไรท้องกับไอ้เลี่ยม ก็เกิดความไม่พอใจ
ช่วงนั้นมีลูกกำนันมาติดพันเรไรอยู่เช่นกัน พ่อแม่เรไรก็บังคับและรวบรัดให้พ่อแม่ของฝ่ายชาย ให้รีบมาขอมาแต่ง
ไอ้เลี่ยมหมดปัญญา จะพากันหนีก็ไม่รู้จะหนีไปไหน เมื่อหนีไม่ได้ อยู่ด้วยกันทั้งเป็นๆก็ไม่ได้ ทั้งคู่เลยแอบนัดพบกันที่ต้นประดู่นั้น
คำสัญญารัก    "เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

มันเคยถูกสลักไว้ที่โคนต้นไม้นั้น ก่อนที่มันจะเลือนหายไปตามวันและเวลา
สาวเรไรหาย จนค่ำคนก็พากันออกตามหา ก่อนจะไปพบคนทั้ง2 ห้อยโตงเตงกลายเป็นศพอยู่ที่ต้นประดู่ เรไรตายทั้งที่ท้องอ่อนๆ พ่อแม่ของเธอเสียใจจนแทบสิ้นสติ หลังจากวันนั้นมา ก็จะมีคนเห็นทั้งคู่มายืนพลอดรักกันให้เห็นในยามโพล้เพล้บางวัน บางคนก็เห็นว่ามาห้อยโตงเตงเป็นศพให้ต้องวิ่งหนีบ่อยครั้ง
จนหลังๆมาเมหือนจะหายไป ไม่มีใครเห็นอีก จนมาโผล่ให้ดิฉันเห็นเมื่อตอนเด็กๆนั่นไง

"พ่อ ทำไมพ่อรู้เรื่องนี้ดีจัง"

"หึๆๆ ไอ้เลี่ยมก็น้องของพ่อนี่ไง ส่วนเรไรน่ะ พี่สาวแม่"

ชั้นก็อยากจะคิดนะว่า เมื่อตอนนั้นชั้นอาจจะจินตนาการคุยกับตุ๊กตาจนเพี้ยนคิดไปเอง แต่ธนบัตรใบละ1บาท ที่ดิฉันได้มาในมือ และมอบให้พ่อกับแม่ จนแม่ต้องรีบเอามันไปไว้วัดนั่นล่ะ  มาได้ยังไง สู่สุขคตินะคะ คุณน้าคุณอา

เรื่องจากพันทิป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 3341624