ตลอดกาล..ฝันนิรันดร

    เรื่องประสบการณ์จริงสุดหลอนของสมาชิกพันทิปหมายเลข 3928237 ประวัติและการเดินทางของเขาที่พบกับเรื่องราวผจญภัยมากมาย เล่าเรื่องได้เป็นลำดับ สำนวนดีมาก อ่านแล้วสนุก เรื่องตื่นเต้น  ขอขอบคุณเรื่องราวสยองขวัญไว้ ณ ที่นี้ด้วย

คุณเคยมีแฟนไม๊  ?
คุณเคยรักใครคนนึงมากๆหรือเปล่า ?
แล้วคุณเคยคบใครบางคนเป็นเวลานับ10ปีแล้วถูกทิ้งแบบผมหรือยัง ?....
2545  ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมขยายโอกาสแห่งหนึ่ง  มันเป็นโรงเรียนไม่ใหญ่ไม่เล็ก
ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป  เที่ยว เล่น มีเพื่อน  และเริ่มมีความรักแบบเด็กๆ
รักแรก รักสอง  ก็เริ่มแบบงงๆ และจบแบบงงๆ  รักสาม  เป็นรักที่ทำให้ผมรู้จักการเสียน้ำตาครั้งแรก....จากการอกหักและพยายามฆ่าตัวตาย

ผมรอดจากความตายครั้งนั้น  ผมเห็นอดีตแฟนคนนั้น ไปนั่งหวานกับแฟนใหม่เขา  ซึ่งก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมเอง
ผมได้แต่ยิ้มให้  แม้ในใจจะเจ็บ
ผมไม่แค้นอะไร  ผมผ่านความตาย และคิดได้มาแล้ว    ผมมุ่งมั่นตั้งใจและจะหาอะไรทำเพื่อลืมเธอ
ผมหนีภาพบาดตา  มานั่งให้ไกลในเวลาว่าง    ผมมานั่งเขียนรายงานที่ครูสั่ง  เสร็จทุกฉบับจนไม่มีอะไรจะเขียน
ผมเลยรับจ้างเขียนรายงานให้เพื่อน  ด้วยการดัดแปลงรายมือตัวเองให้แปลกไป  เพียงเพราะอยากมีอะไรทำ และเงินคือผลพลอยได้

การเขียนรายงานไปเรื่อยๆแบบนั้นทำให้ผมไม่ฟุ้งซ่าน  เพราะผมจะจดจ่อกับมันไปเรื่อยๆ
แต่ใครจะไปรู้  การนั่งเขียนรายงานอย่างบ้าคลั่งครั้งนั้น  ทำให้ผมได้พบกับเธอ
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ  ดำๆ คล้ำๆ  เสียงคล้ายๆแมวพูดได้
เธอมาพร้อมเพื่อนหลายคน  มานั่งรุมล้อมผม  ชวนผมคุยตามประสาเด็ก  เพราะพวกเขาอยู่  ป.6
การสนทนา  หยอกล้อ  ซักถามเริ่มขึ้นตรงนั้นต่างๆนาๆ  จนพวกเขารู้สาเหตุว่าทำไมถึงเห็นผมเอาแต่มานั่งเขียนรายงานตรงนี้คนเดียวเสมอ
ใครคนหนึ่งในนั้น  ชี้ไปใส่พวกเพื่อนของเธอ  ว่า คนนี้ แล้วก็คนนี้  โสดนะ จีบต่ะ  เดี๋ยวคุยให้

คนที่ถูกชี้ว่าโสด  ก็จะทุบตีเพื่อนแก้เขินไป  ผมได้แต่ยิ้มๆ  แต่ก็รู้สึกสนใจคนนึงเป็นพิเศษ  เพราะรู้สึกชอบ
ผมเขียนจดหมายฝากเพื่อนของเธอไปบอกชอบน้องคนนั้น
พวกเพื่อนๆของเธอกลับมาถามผมว่าชอบคนนี้จริงหรอ  ผมได้แต่ยิ้มกลับ  ไม่กล้าพูดเพราะเขิน
แต่....สาวนำสาร  กลับบอกว่า  อย่าไปจีบคนนี้เลย  เขานิสัยไม่ดีหรอก  จีบอีกคนดีกว่า
ผมไม่ทันได้ตอบอะไร  พวกเธอก็ไป
อีกวันเธอกลับมา  พร้อมเด็กหญิงตัวเล็กๆดำๆเสียงเหมือนแมวพูดได้คนนั้น

มาถึงก็เอาแต่นั่งเขิน  พวกเพื่อนๆเธอ พยายามดึงมานั่งข้างผม  ผมก็ยัง งงๆ ว่าอะไร
รู้อีกทีคือ  คนนำสาร  ได้เป็นแม่สื่อไปบอกเสียเองแล้วว่าผมชอบเธอคนนั้น
ผมเองก็เออๆ ชอบก็ชอบ  เพราะตอนนั้นจะจบจากที่นั่นกันอยู่แล้ว  ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันอีก  ก็คงต้องเลิกกันไปเอง

เมื่อต้องจบจากที่นั่น  ผมไปต่อ ม.ปลายที่ใหม่  ม.4  ผมกลับได้เจอเธออีก   เธอมาต่อ ม.1 ที่นั่นเหมือนกัน
แต่ผมก็พยายามทำตัวไกลๆเธอไว้  เพราะไม่ได้รักได้ชอบมาแต่เดิม
ผมพยายามไปจีบคนที่ผมชอบ  แอบมองคนที่ผมชอบ  อยากจีบแต่ไม่ทันได้จีบ
เพราะเธอคนนั้น  ไปบอกใครต่อใครที่ผมคุยด้วย  ว่าผมเป็นแฟนเขา  แสดงความเป็นเจ้าของในตัวผมเต็มที่
แรกๆผมก็หงุดหงิด   ผมเคยพยายามจะหาเรื่องเลิกกับเธอสารพัด
ทำเธอร้องไห้  ดึงแขนกอดตัวไว้ตลอดที่ผมจะขอเลิกในโรงเรียน

แล้วผมก็ใจอ่อนทุกที   ผมก็ไม่ใช่คนหล่อรวย  แต่ก็เจ้าชู้  แอบคุยคนนั้นคนนี้ตลอด   ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมมองเธอเป็นอะไร
ผู้หญิงจุ้นจ้านคนนึง  ผู้หญิงที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิต  เธอลิดรอนสิทธิ์ของผมมากเกินไปแล้ว  สวยก็ไม่สวย
แต่........การใกล้ชิดกันทุกวัน  เจอกันทุกวัน  นั่งด้วยกันทุกวัน  บวกกับคนที่ผมแอบชอบแอบมองในตอนนั้น  เธอย้ายไปเรียนที่อื่น
มันทำให้ผมและเธอ เริ่มผูกพันกัน   แล้วก็ต่างกลายเป็นครั้งแรกของกันและกัน ในวันหนึ่ง
การเผลอมีอะไรกันในวัยเรียน  ทำให้เราไม่มีความสุขนัก  ความกังวลใจเรื่องท้องตามมา
ประจำเดือนเธอไม่ยอมมา  เธอวิตก  โทรปรึกษาผมต่างๆนาๆ  เธอพึ่ง14 ผมพึ่ง18
บ้านเธอเป็นคนมีฐานะ  แต่ผมเป็นคนจน   หากเธอท้อง  เธอคงลำบากแน่ๆ

เธอโทรหาผมในยุคโทรศัพท์ตู้  และบริการนาทีละ2บาทยังบูม  ว่าจะทำยังไง ประจำเดือนไม่ยอมมา  เธอร้อนใจ
กลัวที่บ้านตีตาย  ผมปลอบใจเธอว่าอย่ากังวลนะ  ถ้าเธอท้อง  ผมจะพาเธอหนีไปอยู่บ้านญาติไกลๆเอง
เราไม่ต้องเรียนกันแล้ว  ผมจะทำงานหาเลี้ยงเธอเอง   นั่นคือความมุ่งมั่นผมตอนนั้น
ผมลองไปซื้อยาสตรีเบนโลมาให้เธอกิน  เธอกิน  ไม่นานประจำเดือนก็มา  เราโล่งใจ

หนแรกมาแล้ว  ชายหญิง ใกล้กัน  หนต่อๆมาก็ตามมา  ผมไม่รู้จักถุงยาง  แต่ใช้วิธีนับหน้า7หลัง7  และไม่ข้างในเอา
จนทยกับการต้องคอยลุ้นประจำเดือนไม่ไหว  เธอก็หัดกินยาคุม  แล้วก็กินมาเรื่อยๆ
ในตอนนั้นผมเองก็ยังเจ้าชู้  แอบคุยสาวต่างจังหวัด  แอบไปเจอกัน  แต่ไม่ได้มีอะไรกัน
ยุคนั้นเป็นยุคจดหมาย  ผมจดหมายหาสาวต่างจังหวัดคนนั้น  คุยกันในฐานะ “แฟน”
ผมโกหกทั้ง2ฝ่าย  ว่าผมไม่มีคนอื่น
จนวันนึง   ความแตก  แฟนคนใกล้จับได้  เพราะเธอแอบเล่นโทรศัพท์ผม
ยุคนั้นมันเป็นยุคโทรศัพท์ขาวดำ   เธอแอบเอาเบอร์โทรที่ผมโทรหาบ่อยๆไปโทร  แสดงตัวกับอีกคนของผม  ว่าเธอคือเจ้าของผม

ผมรู้  ผมโมโหหนัก  ผมทะเลาะกับเธอ  ผมด่าเธอ  ก็ผมไม่ได้รักอะไรเธอขนาดนั้นเลย  มันเริ่มมาจากความไม่รักแต่ต้นอยู่แล้ว
เป็นเธอที่รักผมข้างเดียวมาตลอด  พยายามและทนกับผมมาตลอด  ผมทำเธอร้องไห้เพราะเรื่องผมแอบคุยแอบคบสาวต่างโรงเรียนไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง
โดนจับได้ผมก็ทะเลาะกับเธอ และขอเลิกกับเธอ  จากที่เป็นผมที่ควรจะไปง้อเธอ  กลับกลายเป็นว่า  เธอต้องมาง้อผม  และมุกบอกเลิกเพื่อให้เธอต้องเป็นฝ่ายมาง้อคนผิดแบบผมก็ใช้ได้ผลทุกครั้ง

ผมเริ่มมารักเธอจริงจัง  ในวันที่ชีวิตผมลำบากถึงขีดสุด  เมื่อ  ผมต้องอยู่เพียงลำพังในห้องพักของคนงาน ที่แม่ผมทำงานด้วย
เพราะแม่หนีพ่อเลี้ยงคนเก่าขี้เมา  ไปเอาพ่อเลี้ยงคนใหม่ที่อยู่ต่างอำเภอโดยไม่ได้บอกผม  ผมถูกลอยแพ
เงินเริ่มหมด  เพราะพ่อเลี้ยงคนที่แม่หนีไป  เขาก็ไม่ได้รักผมอยู่แล้ว
ผมเคว้งคว้าง  อดอยาก
งานในจังหวัดที่ผมอยู่  สำหรับเด็กแบบผมแล้ว  มันไม่ได้หาง่าย  เหมือนสมัยเด็กๆที่ผมอยู่บ้านนอก
แฟนผมเธอรู้ทุกอย่าง  ในความลำบากของผม  ผมสิ้นหวังในตอนนั้น  ติดต่อแม่ก็ไม่ได้  จะอาศัยใครได้อีกญาติพี่น้องที่นั่นไม่มีสักคน
โชคดีอยู่บ้างที่เจ้าของโรงงาน  เขาไม่ไล่ผมไปไหน  อนุญาตให้อาศัยนอนต่อไปได้  และผมก็ยังเรียนอยู่ด้วย

แฟนผมในตอนนั้นเธอ  เธอก็พยายามช่วยเหลือผมในแบบของเธอ  เธอจะกลับบ้าน ไปทำอาหาร  แล้วขี่จักรยานเอามาให้ผมทุกวัน
เวลาไปโรงเรียน   เธอก็จะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาจากบ้านของเธอ  แล้วแวะรับผมไปด้วยกันทุกเช้า  เธอจ่ายเงินให้ผมเป็นค่ารถ
หากจะบอกว่าตอนนั้นเธอเปย์ผมก็ไม่ผิด   เธอดีกับผมสุดฤทธิ์
ผมซึ้งใจ  ในความงามของหัวใจเธอ  ผมเริ่มรักเธออย่างจริงจัง
จาก1ปี เวลาของการคบกันของเราสองคนก็ขยับเพิ่มตามอายุ

ผมมีความสุขดีกับการคบเธอ  สำหรับผม  เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ
คนอื่นอาจจะมองว่าเธอไม่ค่อยสวยและปากร้ายปากแรง

แต่สำหรับผม ในตอนนั้น  ผมมองว่าเธอสวยที่สุด  เพราะผมก็รักเธอไปแล้วทั้งใจ
ผมกับเธอผ่านปัญหาอะไรมาด้วยกันมากมาย  มีทะเลาะกันบ้าง  บอกเลิกกันบ้างเป็นปกติ แต่ก็กลับมาดีกัน
แต่วันนึง  ผมกับเธอก็มีปัญหากัน  เพราะมีผู้ชายมาติดพันเธอโดยที่ผมไม่รู้  มารู้อีกทีคือ   เธอได้เสียกับผู้ชายคนนั้นไปแล้ว
ผมทะเลาะชกต่อยกับชายคนนั้น   ซึ่งก็มีเมียมีลูกอยู่แล้ว
ผมยื่นคำขาดให้เธอเลือก   เธอเลือกผม

ผมดีใจที่ยังมีอำนาจเหนือเธอ  แม้แรกๆผมจะรังเกียจเธอไปบ้าง  แต่ก็ให้โอกาสเธอแก้ตัว
ผมกับเธอคบกันมาเรื่อยๆ  จนผมได้ไปเป็นทหาร  และเธอเรียนอยู่ชั้น ม.5  ตอนนั้นก็เป็นเวลา6ปีแล้วที่คบกันมา
แล้วก็เป็นผมที่เลวเอง  ผมไปเป็นทหาร  ผมพลาดไปมีอะไรกับผู้หญิงอีกคน
แฟนผมรู้  เธอเสียใจ  เมื่อรู้ว่าผมไปมีอะไรกับหญิงอีกคน
เธอร้องไห้  ทุบตีผมอย่างบ้าคลั่ง  ตบหน้าผมจนชา  เธอบอก  เธอไม่เอาผมแล้ว  เธอขอเลิก
ผมเองก็ก้มหน้า  ยอมรับชะตากรรม  เพราะทำตัวเอง  ผมยอมให้เธอเลิกตามต้องการ

แต่ไม่นานเธอก็กลับมากอดผมอีก  เธอบอกเธอขาดผมไม่ได้
ผมดีใจ  ผมกับเธอทิ้งความผิดพลาดกลับมาคบกันอีก  และพากันไปสาบานหน้าพระ  หากใครนอกกายนอกใจกันอีก  ขอให้มีอันเป็นไปถึงตาย
เรากลับมาคบกันอย่างมีความสุข
แฟนผมขึ้นมหาลัย  แล้วมาเรียนอยู่จังหวัดที่ผมเป็นทหารพอดี  พอผมปลด ผมก็ไปเช่าหอพักอยู่ด้วยกัน
แรกๆผมยังหางานทำไม่ได้  ก็มีแฟนคอยช่วย  จนผมมีงานทำ  ชีวิตจึงเริ่มดีขึ้นบ้าง

ในช่วงที่เธอเรียนมหาลัยตลอด4ปีนี้  เราทะเลาะกันบ่อย  ทะเลาะทีไรผมก็หนีออกจากห้องไปดึกๆดื่นๆ  บิดรถหนีไปปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่ห้องคนเดียว  เธอก็จะโทรตามง้อผม  ผมไม่รับ  เธอก็จะโทรอยู่แบบนั้นเป็นร้อยๆสายเธอก็ทำมาแล้ว
ผมเริ่มมองเธอ เป็นตัวปัญหาของชีวิต  แต่ถึงยังไง ผมก็รักเธอ และไม่คิดมีคนใหม่  ผมยังจับมือเธอไว้แบบนั้น
ฝ่าฝน  ฝ่าแดด ฝ่าลม  ทุกข์สุขด้วยกัน  จนผมประมาท
ประมาทว่า  จะไม่มีวันที่เราต้องแยกจากกันแล้ว
ความประมาท  ทำให้ผมพลาด  พลาดเอาใจใส่  พลาดการเข้าใจ  พลาดการเห็นใจ
มองเธอเป็นเพียงผู้หญิงซื่อๆคนนึง  ที่คงจะคบได้เพียงผม
ด้วยนิสัยเธอ  เป็นคนขี้วีน  ขี้โมโห  หน้าดุ  ยากที่ใครจะเข้าถึง  ผมเลยประมาทไปหมด  เหลิง ได้ใจ  เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้ง
หลงคิดแต่ว่า  ระยะเวลาที่คบกันมานับ10กว่าปี  คงไม่มีวันทำให้เราต้องจากกันได้อีก
......................ใช่ครับ.......................ผมคิดผิด...........................
เป็นการจากที่ผมโคตรทรมาน  ทรมานที่สุด  เธอเป็นคนยุติเรื่องของเราด้วยหัวใจเธอเอง  เมื่อมีใครอีกคนมารอเธออยู่
และเธอขอนอนกอดผมเป็นคืนสุดท้าย
ผมเสียใจ ผมร้องไห้  พยายามขอให้เธออยู่ด้วยการพูดถึงระยะเวลาที่เราคบกันมา
แต่มันไร้ผล   ตอนนั้นเธอเรียนจบ และแอบไปคบกับเพื่อนร่วมงาน  เขามีความเข้าใจเธอและใกล้ชิดเธอมากกว่าผม
ระยะเวลาอันยาวนานไม่ช่วยอะไรเลย
ความรักที่ผมประมาท  ว่าระยะเวลาคือเกราะป้องกันทุกสิ่ง  แต่จริงๆแล้ว ไม่ใช่เลย
ผมจับได้ว่าพวกเขาแอบเป็นชู้กัน  ก่อนหน้าจะเลิกกับผมนานนับเดือนแล้ว

เพียงแต่เธอประวิงเวลาทำใจ  เพราะอยู่กับผมมานาน  หนนี้เป็นอีกครั้งที่เธอต้องเลือก  เหมือนคราวนั้น  และหนนี้เธอไม่ได้เลือกผม
เธอจากผมไป  พร้อมคนรักใหม่    เธอหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ของผม
ผมร้องไห้  เสียใจ  กินไม่ได้  นอนหลับๆตื่นๆ  เพราะใจยังเผลอคิดไปเองในช่วงแรกๆว่าแฟนยังนอนอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม

ผมนอนคนเดียวตอนดึกๆ  ที่เตียงเดิม  ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก  ภาพต่างๆระหว่างผมกับเธอ  มันผุดในหัวซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด
ผมพยายามฆ่าตัวตาย  ด้วยการเดินลงทะเลที่หาดสมิหลา  ตรงนางเงือกตอนเที่ยงคืน  เพราะผมเคยได้ยินมาว่า  ตรงนั้น มีคนตายทุกปี
เพราะเป็นอาถรรพ์ตัวตายตัวแทน
เอาสิ....ผมปล่อยวางทุกอย่างแล้วไว้บนฝั่ง   ผมรู้แล้วว่าการตายแบบนี้  มันคือความโง่ที่สุดของชีวิตคน

แต่ผมไม่อยากทุกข์ทนอีกแล้ว  ผมยืนมองทะเลตอนเที่ยงคืน
สายลมพัดประหน้า
เป็นครั้งแรกที่ผมไม่รู้สึกกลัวความตายที่อยู่ตรงหน้า   ผมค่อยๆก้าวเท้าเดินลงไปเรื่อยๆ
จิตใจแน่วแน่  ว่าจะไม่กลับขึ้นมาอีก
ปากก็พูดท้าทายภูตผีทุกตนที่อยู่ตรงนั้นว่า
   “มาสิ  เฮี้ยนนักไม่ใช่หรือ  ต้องเอาคนไปเป็นตัวตายตัวแทนทุกปีไม่ใช่หรือ  มาเอากูไปสิ  มาเลย แบบไหนก็ได้”

ในใจผมคิดเอาไว้ว่า  เดี๋ยวคงมีอะไรสักอย่างมากระชากข้อเท้าผมให้จมแน่ๆ  แต่ผมไม่กลัวอะไรแล้ว  ยิ้มทั้งน้ำตา
ร้องเพลงพร้อมกับเดินลุยไปจนน้ำถึงอก
  “ยินดีที่ได้พบคุณ  กับวันคืนที่ผันไป  ทักทายและบอกลามาสักเท่าไหร่  ผ่านกาลเวลานานสักแค่ไหน”
“ยินดีที่ได้พบเธอ  ยินดีที่เราต้องจาก  ยินดีที่ยังรักกันในวันที่ต้องจาก”  บุ๋งๆๆๆๆๆ

ผมเดินจนน้ำท่วมปากท่วมหัว  ผมไม่ยอมว่ายน้ำ  ปล่อยตัวให้ลอยตามน้ำ  ความอึดอัดเริ่มแผ่ซ่านจากการเริ่มขาดอากาศ
น้ำทะเลเริ่มชอนไชเข้ามาตามรูจมูก  สายน้ำวูบๆๆด้วยกระแสแรง
แวบนึง  ผมได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้  แว้บเข้ามาในหัว
“ไม่ใช่ที่ของมืง  กลับไป”
จู่ๆเท้าของผมก็สัมผัสกับอะไรใต้ผืนน้ำ  ลักษณะจะเป็นก้อนหิน  เลยทำให้ผมจมูกพ้นน้ำ  ผมยืนได้อย่าง งงๆ
น้ำรอบตัวมันลึกและมีความแรง  แต่ผมยืนได้  บนอะไรบางอย่างที่น่าจะเป็นก้อนหิน  เสียงเดิมยังดังเข้ามาในหัว
“ไม่ใช่คราวของมืง  กลับไป”
ผมด่า  ทำไมผีตรงนี้กระจอกจัง   กูมาให้ฆ่าถึงที่ก็เอากูไปสิ
ไม่มีเสียงพูดอะไรดังมาอีก  แต่ผมรู้สึกว่ามีสิ่งที่น่าจะเป็นของแข็งๆ  คว้าหมับมาที่ข้อเท้าผม  มันแข็งเหมือนคีมเหล็ก  จนรู้สึกเจ็บๆ
ผมเตรียมพร้อมจะรอรับมันแล้ว  ผมไม่กลัว ไม่กลั้นลมหายใจ  พร้อมไปเต็มที่
ผมถูกลากด้วยสิ่งนั้นลงใต้น้ำ    แต่ผมไม่ได้ถูกลากไปจุดลึกๆ  กลับถูกลากมาปล่อยไว้ตรงจุดตื้นๆที่ผมเดินลงไป
เท้าผมสัมผัสทราย
มันเหมือนความฝัน  แต่ไม่ใช่  เสียงนั้นดังเข้ามาในหัวผมอีกว่า
“มืงต้องอยู่ต่อแม่รอมืงอยู่”
ผมเดินขึ้นมายืนมองทะเล  เนื้อตัวเปียก  ผมก้มมองข้อเท้า  มีรอยช้ำ เป็นรอยนิ้วจากการถูกขย้ำแล้วลากขึ้นมาทิ้งบนฝั่ง
ผม พนมมือ  ขอบคุณ  ผมมีสติแล้ว  ผมได้สติ   ผมกลับห้อง  และเริ่มใช้สติในการทำใจ
ผมใช้เวลานานนับเดือน  ผมตัดการรับรู้จากเธอไปทั้งหมด  เพราะไม่อยากเห็น  ไม่อยากคิด

ผ่านไป1ปี  ผมหายโกรธเธอ  เข้าใจในสิ่งที่เธอเลือก
ผ่านไป2ปี  ผมมีแฟนใหม่  ผมใช้ประสบการณ์ความเหิ้ยจากรักอันยาวนานครั้งนั้น  มาปรับปรุงกับคนใหม่
ลดและเพิ่มอะไรมากขึ้น  แม้จะทะเลาะกันบ้างในบางที  ผมก็จะพยายามปรับความเข้าใจ  ไม่ปล่อยค้างๆคาๆ
รักของผมกับคนใหม่  มันไม่ได้หวือหวาหรือเร้าใจอะไร  แต่เรามีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ผมแอบตามไปส่องเธอในบางที  อดีตรักอันยาวนาน  ผมเห็นเธอมีความสุขดีผมก็ดีใจกับเธอ
ใช่  เธอทุกข์และทนกับผมมานานมาก  ความรักที่เริ่มจากความไม่รัก  มันก็ควรจบด้วยความไม่รักแบบนี้แล่ะดีแล้ว
ผมได้รับกรรมของผมแล้ว
ผมไปถอนคำสาบาน  ที่เคยสาบานกับเธอหน้าพระ  หากใครนอกใจไปมีคนอื่นก่อนขอให้มีอันเป็นไปถึงตายเพียงลำพัง
ผมไม่รู้หรอก  ว่าเธอไปถอนคำสาบานหรือเปล่า   ผมไม่ได้ตามไปสนใจ  หรือใส่ใจ
ผมก็ต้องใช้ชีวิตของผม
3ปีผ่านไป  ผมไม่รับรู้เรื่องราวอะไรของเธออีก
จนกระทั่งคืนนึง  ไลน์ผมดังขึ้น ตึ้งตึ่ง...
ปกติแล้วผมไม่ค่อยเล่นไลน์หรอก  เพราะไม่มีใครจะให้คุย  นอกจากใช้ติดต่องานบ้างบางครั้ง

ผมเปิดไลน์อ่าน  ขณะเวลาดึกดื่น
ชื่อในไลน์  ที่มันยังคงอยู่ในโทรศัพท์ ไม่เคยหายไป  มันเป็นข้อความจากเธอคนที่หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ของผม
ผมเปิดดู
“มางานเราด้วยนะ”
ผมยิ้ม  แล้วส่งข้อความกลับไป  “ แต่งหรือหมั้น  ที่บ้านหรือที่ไหน”
ผมรอคำตอบ  แต่ก็ไม่มีคำตอบกลับ  ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆ  จะโทรไลน์ไป ก็เกรงใจว่าเธอแอบแฟนใหม่เล่นหรือเปล่า
และผมก็ไม่อยากมีปัญหากับแฟนใหม่ของผม  ว่าผมโทรไลน์หาอดีตรัก10กว่าปีคนนั้น

ตอนเช้า  เพื่อนของเธอบางคน  ที่กลายมาเป็นเพื่อนผมไปแล้วในตอนนี้
โทรมาหาผม  ชวนผมไปร่วมงานของเธอที่บ้านเกิด
ผมถาม  ว่าจะดีหรือ  ผมเป็นแฟนเก่า  ที่เคยทำให้ญาติพี่น้องของเธอหัวเสียจนแทบจะฆ่าผมมาแล้วนะ
สมัยที่ผมคบกับเธอแล้วพาเธอแทบเสียผู้เสียคน  แอบปีนเข้าบ้านเธอผมก็เคยทำจนโดนจับได้ไล่ตีมา
ถ้าผมไปงานเธอ  ผมจะรอดหรือเปล่า  เขาจะต้อนรับหรือเปล่า

เพื่อนเธอก็บอก ไปเถอะน่า  ไม่เป็นอะไรหรอก  เราก็โตๆกันหมดแล้ว
ผมก็ตกลงไป   ไปถึงงาน   ผมขอหยุดยืนหน้างานเพื่อทำใจ  ผมมองเข้าไปเห็นคนเต็มไปหมด  ทั้งที่ผมไม่รู้จัก  และญาติๆของเธอ
แฟนใหม่ของเธอก็มายืนยกมือไหว้แขกอยู่หน้างาน
ผมร้องไห้ ... ใช่  ไม่มีเสียงสะอื้น  แต่น้ำตามันไหลเอง  ผมยังทำใจไม่ได้เลยที่จะได้เจอกันอีกครั้ง  หลังจากไม่ได้เจอได้คุยกันหลายปี
นับตั้งแต่กอดครั้งสุดท้ายในคืนนั้น

ผมยืนน้ำตาไหล  รีรออยู่หน้างานนานพอสมควร   เลยตัดสินใจเดินเข้าไปในงาน
แฟนใหม่เธอ  และญาติๆเธอ  ที่ผมเคยก่อวีรกรรมปวดหัวปวดใจให้พวกเขา   สมัยที่ผมคบเธอ  ต่างพากันหันมามองผม
หน้าตาทุกคน ไร้ซึ่งรอยยิ้มใดๆ  รวมถึงแฟนใหม่เธอด้วย
บรรดาเพื่อนๆที่รู้ว่าผมเคยคบกับเธอมานาน  ส่งสายตามา  เหมือนให้กำลังใจผม
ผมหันไปหาญาติๆของเธอ  ยกมือไหว้  สวัสดีเงียบๆ  น้ำตาหยุดไหลชั่วขณะ

ผมเดินไปหยุดตรงที่เธอ  เป็นการพบหน้ากันอีกครั้ง  ผมน้ำตาไหลพรากๆๆ  คราวนี้ผมมีเสียงสะอื้นด้วย
ใช่  เธออยู่ตรงหน้าผม  ในชุดสวยงาม
เธอผู้ครั้งนึง   เคยทำทุกอย่างเพื่อผมมาตลอด  ในอันที่แฟนคนนึงพึงจะทำ
ผมอยากจะยิ้มให้เธอ  แต่ผมสะกดความสั่น อันเกิดจากการสะอื้นน้ำตาไหลไม่ได้
เธอนอนหงายใส่ชุดสวยอยู่บนตั่งเตี้ยๆ  มือข้างนึง  ยื่นออกมา   ใต้มือมีขันใบใหญ่รองรับน้ำ
ผมทรุดเข่าลง  คว้าหมับไปที่มือเธอ  จนญาติๆเธอบางคนส่งเสียงดุๆและทำท่าจะเข้ามา  “เห้ย มืงทำอะไร”
ผมไม่ตอบ  ได้แต่กุมมือเธออีกครั้ง  ผมเคยเกลียดและโกรธเธอมาก  ที่ทำลายความฝันของผม  ที่อยากสร้างครอบครัวกับเธอ
และเธอทำลายรักหลายสิบปีของเราลง  แต่ตอนนี้  ผมมีแต่ความเสียใจ  ร้องไห้ยิ่งกว่าตอนถูกเธอบอกเลิกเสียอีก
ดวงตาเธอปิดสนิท  มือแข็งและเย็นเฉียบ   ปากเธอเผยอนิดๆ แต่ไร้ลมหายใจอีกต่อไปแล้ว

มือข้างนี้ไง ที่เราเคยกุมมือกันไปไหนมาไหนด้วยกัน  น้ำตาของผมหยดแหมะๆลงบนมือนั้น
ไม่ผิดเลย   เธอไม่ผิดเลยนะที่จะทิ้งเราไป  อย่างน้อยๆเธอก็คงพบความสุขดีใช่ไหม ก่อนที่จะไปแบบนี้
ขอบคุณนะที่ส่งข้อความชวนเรามาร่วมงาน
ถึงตอนแรกๆเราจะคิดไปว่าเป็นงานแต่งของเธอ
แต่เพื่อนของเธอก็บอกให้เราอึ้งตั้งแต่เช้า  และเราก็พยายามจะปั้นหน้าให้นิ่งที่สุดแล้ว  เพราะเกรงใจแฟนใหม่เธอ
แต่มาเจอเธออีกครั้งในสภาพนี้  เรากลั้นไม่ไหวจริงๆ
ผมก้มหน้าลงไปจูบหลังมือเธอ  เอามือเธอวางบนหัวผม

ทุกคนปล่อยให้ผมทำ  เพราะรู้ว่าผมกับเธอเคยรักกันมากแค่ไหน  และเคยสร้างเวรและกรรมต่อกันมามากแค่ไหน
14ปี  ใช่สิ ตั้งแต่เธออยู่ ป.6  เราอยู่ ม.3ไง จำได้ใช่ไม๊  ทำไมรีบไปแบบนี้ล่ะ  เธอไปแก้คำสาบานถึงตายนั้นหรือยัง
อโหสิกรรมในสิ่งที่เราเคยทำไม่ดีกับเธอด้วยนะ  สักวันเราคงได้พบกันอีก   ในที่ไหนสักแห่ง.........ขอบคุณจริงๆ

เรื่องจากพันทิป ตลอดกาล..ฝันนิรันดร
เรื่องโดย สมาชิกพันทิปหมายเลข 3928237