อยู่ด้วยรักและผูกพัน ตอน3

      "อยู่ด้วยรักและผูกพัน" เรื่องราวประสบการณ์จริงของสมาชิกพันทิปชื่อว่า TharaJF เล่าถึงเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นกับน้องชายคนเล็ก ที่มีอาการแปลกๆ ราวกับว่ามีบุคคลที่สองอยู่ในน้องชายของเธอ หากท่านใดพลาดตอนที่1 อยู่ด้วยรักและผูกพัน ขอขอบคุณประสบการณ์สยองจาก สมาชิกพันทิปชื่อว่า TharaJFไว้ ณ ที่นี้ด้วย

                ที่ยังใช้ชื่อหัวข้อเดิม เพราะทุกวันนี้เรารู้สึกผูกพันกับน้องมาก บางทีรับรู้ความรู้สึกมากกว่าน้องชายแท้ ๆ อีก ^^ อาจเพราะน้องเราเป็นทหาร ตัวตนของเขาก็จะพูดน้อยต่อยหนัก สนุกสนานอยู่บ้าง แต่เวลาน้องมาแฝงปุ๊บ จะยิ้มทะเล้นเล่นหน้าเล่นตา จะดูออกเลยว่าไม่ใช่คนเดียวกัน บางทียังแอบสงสับว่าน้องเราแกล้งหรือเปล่าก็มีการทดสอบถามนู้นนี่ที่เป็นความลับบ้าง หรือบางเรื่องที่ลับเฉพาะของเรา เช่น............. ไม่บอกดีกว่า 55 แต่นางตอบได้จ้า นางเคยบอกมาประโยคนึงที่ฟังแล้วสะอึก นางเคยบอกว่า "หนูน่ะมองเห็นทะลุเสื้อผ้าพี่หมดแหละ ใส่ก็เหมือนไม่ใส่ ไม่ต้องเอามือก็รู้" เอิ่ม!!!!!!  นางยังอยู่คอยช่วยเหลือและเป็นหูเป็นตาให้ครอบครัวตลอดค่ะ นอกจากบางเรื่องที่ไม่สามารถช่วยได้ ก็จะมาเตือนเท่านั้น
                เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ เห็นน้องที่เจ้าพระยา เรื่องคือว่าบ้านญาติเราอยู่ที่บางปะอิน อยุธยา พวกเราไปมาหาสู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก เป็นบ้านของลุงเราเอง บ้านจะอยู่ริมน้ำแม่น้ำเจ้าพระยา มีโป๊ะอยู่หน้าบ้านเอาไว้เล่นน้ำ เรื่องนี้เกิดไม่นานมากไม่เกิน 2 ปี เราเป็นสาวแล้วแต่ว่ายน้ำไม่เป็น เวลาไปเที่ยวบ้านลุงก็จะมีลูก ๆ หลาน ๆ เล่นน้ำกัน พี่โตหน่อยก็จะใส่ผ้าถุงแล้วตีโป่ง เด็กริมน้ำส่วนใหญ่ว่ายน้ำเป็นทุกคน น้องชายเราก็ว่ายเป็นอันนี้พ่อจับโยนลงสระว่ายน้ำ แล้วเขาจะมีสัญชาตญานเอาตัวรอดกระเด้งตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ นั่นแหละวิธีการฝึกของพ่อกับลุง แกฝึกแบบนี้กับลูกหลายทุกคนรวมถึงเราด้วย แต่เราไม่เป็นดังที่พ่อกับลุงหวังไว้น่ะสิคะ เราว่ายน้ำไม่เป็นถึงตอนนี้ก็ยังไม่เป็นอยู่ดี๊ (เสียงสูงงง)
               ตอนนั้นทุกคนก็เล่นน้ำกันสนุกสนาน กระโดดน้ำตูมตาม ส่วนเราน่ะหรอ ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืด นั่งบนโป๊ะหย่อนขาเตะน้ำหัวเราะไปกับพี่ ๆ น้อง ๆ แล้วลุงก็บอกว่าอยากว่ายน้ำเป็นไหมล่ะ นอนบนโป๊ะแล้วตีขาเหมือนว่ายน้ำสิ เดี๋ยวก็เป็น เราก็นอนคว่ำหน้าแล้วทำท่าว่ายน้ำตีขา ตีขา ฮึบ ในใจตอนนั้นมโนว่าเดี๋ยวก็ว่ายเป็นแล้วโว๊ย แต่ก็แปลกใจว่าทำแบบนี้จะเป็นจริงหรา? ระหว่างที่กำลังก้มหน้าก้มตาตีขาอยู่นั้น ทันใดนั้นเองลุงก็มาอุ้มแล้วจับเราโยนลงแม่น้ำเจ้าพระยา ตูม!!!!!!!! น้ำกระเซ็นกระจายไปทั่วตามแรงที่ลุงโยนและตามขนาดของตัวคน TT
                ลุงและพ่อที่อยู่บนฝั่งมองดูอย่างใจจดใจจ่อว่าเราจะต้องกลัวตายแล้วตะเกียกตะกายโผล่ขึ้นมาบนผิวหน้าเหมือนคนอื่น ๆ แต่ทว่า ไม่ค้า ไม่เลยแม้แต่จะตะกาย help me help me!!!! เหมือนในละคร ชีวิตจริงยิ่งกว่านั้นค่ะ พอลุงโยนเราลงแม่น้ำเราก็ไม่ได้หลับตานะ มันลืมตาค้างอยู่อย่างนั้น กระพริบตาได้ปกติแต่กลั้นหายใจ เมื่อลุงโยนเราลงน้ำเราก็จมดิ่งลงไป ดิ่งลงไป แขน2ข้างลอยขึ้นตามแรงโน้มถ่วง ร่างกายตรงดิ่งลงไปเหมือนคนโดนถ่วงน้ำ แต่ตาไม่ได้หลับ เราก็จะเห็นอะไรก็ไม่รู้อาจจะเป็นตะไคร่น้ำบ้าง สิ่งแปลกปลอมวัชพืช ปลาเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้าง ที่วนไปวนมาผ่านหน้าเรา สีของน้ำที่เห็นก็จะขุ่น ๆ แต่มันเห็นชัดเพราะแสงมันส่องลงมาถึงอยู่
                 ในใจตอนนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ตะเกียกตะกาย แต่รู้สึกว่าเวลามันเดินช้าค่อย ๆ ดิ่งลงไป คิดแค่ว่าจะมีปลาอะไรว่ายมาชนหน้าเราไหมน๊า เหมือนจิตมันมโนโลกสวยว่ายน้ำอยู่ในทุ่งน้ำแข็งเบา ๆ สายตาก็จับจ้องไปข้างหน้าประสานกับตาอีกคู่หนึ่ง เป็นเด็กผู้ชายไม่ใส่เสื้อผ้า ตัวอวบ ๆ นางว่ายมาจากไหนไม่มีใครรู้ นางว่ายมาทำไมก็ไม่มีใครถาม แต่ตาเราเบิกโพลงกว่าเดิมเพราะตกใจที่นางกำลังมุ่งหน้ามาหาเรา นางว่ายมาชิลมาก ว่ายแล้วยิ้มยิงฟันมาแต่ไกล แต่ใครจะยิ้มตอบล่ะค่ะ ตกใจสติกลับมาอ้าปากน้ำเป็นฟอง มืดกวัดไกวอยู่ในน้ำ  คิดว่าตรูตายแน่ ๆ ตายคราวนี้แหละ ฮือ พ่อจ๋า แม่จ๋า ทันใดนั้น!!! ก็มีเสียงดังตูม!!!!!! พ่อเราค่ะกระโดดลงน้ำมาคว้าตัวเราขึ้นมาบนผิวน้ำ เราก็หายใจเฮือกใหญ่ เฮือกกกกกกก แล้วร้องไห้โฮเลย ลืมไปว่าอายุจะ 30 แล้วนะ ความตายเหมือนมันมาอยู่ตรงหน้า แล้วมาตายแบบนี้ชั้นไม่อาววววว ชั้นยังไม่ได้สั่งเสียใครเลย
                   เหตุการณ์ผ่านไปด้วยดี ขึ้นมาบนบ้านอาบน้ำจะนอน พ่อแม่ญาติ ๆ นั่งล้อมวงคุยกัน หัวข้อหลักในคืนนี้คงไม่พ้นเรื่องเรา กลายเป็นเรื่องขบขันในวงว่าไอนี่มันไม่กลัวตายนี่หว่า โยนลงแล้วมันดิ่งลงข้างล่างอย่างเดียว พ่อเราบอกว่า นั่นสิ เห็นหายไปไม่ตะกายขึ้นมาก็เลยรีบกระโดดตามลงไป คิดว่าจะงมหาไม่เจอซะแล้วเนี่ย แล้วก็หัวเราะกันใหญ่ เอ๊ะ เป็นห่วงเรารึเปล่าเนี่ย? ทีนี้น้องชายก็คลานเข้ามุ้งมานอนข้างเรา เรายังหลับไม่สนิทหรอกค่ะ มันคิดถึงแต่เรื่องที่เจอตอนจมน้ำ น้องชายก็มาสะกิดแขน เราก็พลิกตัวไปมองหน้าถามว่ามีไร น้องชายก็บอกเป็นไงบ้าง เราก็บอกไม่เป็นไง หายใจได้อยู่ (กวนตรีนไหม๊คะ) เราก็หันหลังกลับ ทีนี้น้องชายก็สะกิดอีก เราก็หันหลังกลับไปถามว่ามีไรหรอ ง่วงนอนแล้ว น้องชายก็บอกว่า พี่ไม่กลัวตายหรอทำไมไม่ตะกายขึ้นมา ทำไมปล่อยให้ตัวเองจมลงล่ะ เราบอกไม่รู้เหมือนกันสิ มันเหม่อ ๆ อ่ะ ไม่รู้สึกตัว น้องเลยบอกว่า ถ้าหนูไม่ไปหาพี่พี่ตายแน่ ๆ เราเลยถามว่านี่น้องหรือใครอะ น้องก็ยิ้ม เราก็รู้ละว่านี่คือน้องที่มาแฝง น้องบอกต่อว่า หนูรอพี่ขึ้นมาไม่ขึ้นสักที หนูเลยว่ายน้ำไปหาพี่ชี้จุดให้พ่อเห็นว่าพี่อยู่ตรงนี้ เห็นหนูไหม๊ หนูยิ้มให้พี่ด้วย พูดแล้วก็ยิ้มให้ดู 1 ที เราก็ขำ บอกว่าเห็นละ ๆ มาช่วยหรอ คิดว่าผีพรายใต้น้ำมาหลอกตกใจหมดเลย.
                  จบไปด้วยดีค่ะ เป็นเรื่องเล่าขานกันต่อมาจนถึงทุกวันนี้ พ่อยังบอกเลยว่า ตอนแรกเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้จะกระโดดลงตรงไหนเพราะตอนลุงโยนเราลงไปพ่อไม่ทันสังเกตจุดที่โยน ใจคอเริ่มไม่ดีละ กำลังจะกระโดดลงไป จากน้ำนิ่งกลายเป็นมีฟองน้ำผุดขึ้นมาเลยกระโดดใส่ตรงนั้นแล้วก็เจอะกับเราพอดี.

ตอนต่อไป อยู่ด้วยรักและผูกพัน ตอน4

หากท่านพลาด
 อยู่ด้วยรักและผูกพันตอน1
,อยู่ด้วยรักและผูกพันตอน2


เรื่องจากพันทิป อยู่ด้วยรักและผูกพัน3 (เห็นน้องที่เจ้าพระยา)
เรื่องโดย  TharaJF