เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 5 ตอน รถไฟแห่งวิญญาณ)

     ซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" จากสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne จาก "ตอนที่ 1 ตอน เริ่มต้น"  , "ตอนที่ 2 ตอน เด็กชายผู้หวังดี","ตอนที่ 3 ตอน ชายแปลกหน้า"  และ "ตอนที่ 4 ตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา"  ดำเนินจนมาถึง ตอนที่ 5 ตอน รถไฟแห่งวิญญาณ  และโปรดติดตามต่อไปของซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" ขอขอบคุณประสบการณ์สยอง ไว้ ณ ที่นี้ด้วย


ความเดิมตอนที่แล้ว ---> ตอนนี้พี่ๆของคุณ รู้แล้วว่าคุณมาอยู่ที่เมืองทางใต้ ระวังตัวให้ดี นึกไม่ออก ให้ลองหาพี่น้องฆ่ากัน 5คนกับสมบัติอีกที่ยังไม่ปันส่วน เผื่อคุณจะจำได้ และนับจากนี้ เราต้องไปเฝ้าลูกเราสองคนที่บ้านของเรา เราจะออกมาแบบนี้อีกไม่ได้ จำไว้ นึกให้ดี คุ้มครองตัวเองอย่าให้ใครมาทำอะไรได้ เราช่วยอะไรไม่ได้เราขอแค่นี้ ชายแปลกหน้ากล่าว"
-------------------------------------------------------------

---> เสนอเรื่องจริงตอน รถไฟแห่งวิญญาณ
พระเคยสอนไว้ว่า มนุษย์ทุกคนล้วนแล้วแต่มีกรรม ทั้งกรรมดีและกรรมที่ไม่ดี เพราะกรรมคือผลของการกระทำ แต่นี่จะเป็นกรรมของผมหรือไม่ก็ไม่รู้ เรามาเริ่มย้อนอดีตที่ผม สัมผัสมันได้และย้อนกลับไปถึงอดีต ที่ผมคิดว่า "การทำดี กับคนโลภ ทำอย่าไรก็ไร้ผล"
       หลังจากวันที่มีชายแปลกหน้าอุ้มลูกมาหาผม ผมก็กลัวมาก ไปเล่าให้แม่กับพ่อฟัง ซึ่งพ่อกับแม่เคยเจอประสบการจริงพร้อมกับผมมาแล้วครังหนึ่ง ทำให้พ่อและแม่ผมรู้ว่าผมไม่โกหกท่าแน่นอน พ่อแม่ก็ไปหาหมอหาพระ หลายท่านเลยครับ มีพระเพียงสองรูปจากวัดแห่งหนึ่งในจังหวัดนครศรีธรรมราช และจังหวัดสุราษฎร์ธานี ที่ตอบตรงกันเหมือนประสานเสียงเลยครับว่า "ให้ระวังเจ้ากรรมนายเวร อาตมาศีลคงไปยุ่งทางโลกไม่ได้ โยมก็หัดให้ลูกเข้าวัด ทำบุญ ตักบาตร บ้างหนักจะได้คลาย " ไม่มีอะไรจะสู้ความดีได้
       พ่อแม่ก็ไม่ได้กลัวอะไรเพราะท่านบอกแล้ว ผีไม่มีแรงขนาดจะทำร้ายคนได้ ยิ่งถ้าเราทำบุญด้วยใจเขาจะเข้าใจเราเอง ผมก็สาธุนะครับ วันนั้นผมจะกลับไป กทม.เพราะ มหาลัยเปิดเทอมแล้วแม่ก็พาไปวัดไปที่สำคัญหลายที่เลยครับ ทำให้ผมรู้สึกสงบและพร้อมถ้าจะเกิดเหตุการณ์อะไรที่ไม่คาดฝัน แต่บอกตามตรงผมนะกลัวมากมายครับ
       ตอนเย็นผมก็ขึ้นรถไฟ สัก2 ชั่วโมงได้ถึงสถานีไชยา ผมนั่งรถชั้น2 อยากซื้อไข่เค็มมากๆครับแต่ก็ไม่กล้ามันวุ่นวายไปหมดผมมองไปทางซ้ายของตัวรถ เจอต้นก้ามปู ต้นใหญ่มากใต้ต้นมีคนอยู่สามคนนั่งคุยกันทุกคนแต่งชุดเหมือนกัน เป็นกางเกงขายาวเสื้อขาวคอปก ใส่สายรัดเอี๊ยมแบบดึงกางเกง ครั้งแรกก็ขำนะครับ เพราะข้างๆเค้าจะมีงานเปิดห้องสมุดรถไฟ คิดว่าย้อนยุค แต่พอหันกลับมาอีกทีชาย 3 คนก็ขึ้นไปนั่งบนต้นไม้สูงมากอีกคนนั่งข้างล่าง ผมงงว่าเขาขึ้นไปได้ไงเร็วมาก แต่แล้วพอมองไปอีกที เชื่อไหมครับ เขากระโดดลงมาแล้วอีกคนรับ รับไม่ทันตกลงมา แต่ยังวิ่งเล่นกันแต่ มันสูงมากๆบอกตรงๆ ผมกลัวมากตอนนั้นใจเต้น โทรหาแม่ แม่บอกว่าห้ามลงจากรถเด็ดขาด เพราะพวกวิญญาณแบบนี้จะหลอกให้คนลงไปตายเดี่ยว ถ้ามันทำให้ทั้งรถตาย มันจะไม่ไปผุดไปเกิดได้เลย และมันก็กลัวข้อนี้มากๆ ผมจึงกดแล้วเอนเบาะลงขอนอนต่อ -- ตกดึก ผมตื่นขึ้นมามีผู้ชายคนนึงถามว่าจะทานอะไรไหมครับครัวจะปิดแล้ว ผมก็แปลกใจนะครับ นี่รถชั้น2นะ ปรับอากาศชั้น 1 ยังไม่ถาม แต่ด้วยความหิวผมเลยบอกว่า อยากได้ข้าวผัดทะเลครับเด๋วผมตามไปที่ตู้เสบียงเองนะ เค้าบอกว่ามาๆครับรีบมานั่งถ้าเค้าปิดไฟจะเปิดยาก "ต้องใช้.....เปิด" อันนี้ผมจำไม่ได้แล้วครับว่าใช้อะไรขอโทษด้วย
มันเปิดยากถ้าไปนั่งแม่ครัวจะได้เปิดรอ ผมก็งงนะมันต่างตรงไหนกับการไปบอกว่าแม่ครัวเปิดไฟรอ กับการไปนั่งรอ ค่าเท่ากันไหม ผมเลยเดินไปเรื่อยๆตามเค้าไปแล้วจนถึงรอยต่อรถไฟ ดันเป็นตอนที่รถไฟ เข้าวงโค้งพอดี แต่ตอนนั้นงงมากรถทำไมวิ่งเร็วเสี่ยงตกรางมากนะครับ พอเข้าวงโค้งรถเหวี่ยง ไอพอดผมหล่น แต่ประตูปิดอยู่ก็ไม่ได้คิดอะไรเลยไปยืนตรงบันไดทางขึ้นแล้วเอาหลังพิงประตู พอก้มเก็บไอพอด ผมเห็นคนตัวดำปี๋เลยอยู่ตรงทางลอดประตูไกล้บันได เขาจับขาผมบีบแบบแน่นมาก ผมก้ทำอะไรไม่ได้ ร้องเสียงดังแต่ไม่มีใครได้ยิน ผมจับราวไว้แน่นอยู่แบบนั้นประมาณสักเกือบ 5 นาทีผมร้องเลยครับ ไม่มีใครได้ยินผมเลย แต่ทันใดนั้น พนักงานรถไฟคนหนึ่งเดินผ่านมาเค้าเห็นผม เค้าช่วยผมทัน พร้อมกับคำพูดที่ว่า "ไอ้หนุ่มรู้ไหม พี่หาตัวหนุ่มทั่วเลย ลูกพี่มากระซิบมาจะมีคนตาย แต่เราช่วยได้ เราอยากช่วย พี่ได้ยินเราตะโกนตั้งแต่ขบวนที่4 พี่เดินหา ดีนะเจอก่อน เรานี่ก็ใช่ย่อยนะ ไปทำอะไรมาหรือเปล่า " ผมเลยแบบ งง ทั้งเค้าและตัวเองตอนนั้นไม่มีสติ เขาพาผมไปนั่งห้องสเบียง แล้วกางเก้าอี้แบบนอนได้ให้ผมนอน แล้วบอกว่าเดี๋ยวผ่านข้างหน้าไปค่อยกลับไปที่เดิมนะ บริเวณจังหวัดนี้ มีแต่ของแรงๆทั้งนั้น ทั้งคนหล่นไปตาย ทั้งคนฆ่ากันตาย ข้างหน้าก็จะเป็นวัดบ้างสลับกันไปไม่มีที่เถื่อนๆแล้ว เอานี่ไปแล้วเก็บไว้ห้ามหาย พอกันภัยได้ อย่าลืมนะไอ้หนุ่ม เรามีคนข้างหลัง เราต้องสู้
       ผมโล่งไปเลยครับ พอถึงหัวลำโพงผมเข้าห้องน้ำ ก็มีคนมาเปิดของลับให้ผมดู ผมก็ถือว่าช่างเถอะความสุขเขาก็แค่ยิ้มเฉยๆคับ แต่แล้วเขาชวนผมเข้าห้องน้ำห้องหนึ่ง แต่เนื่องจากผมไม่ชอบอะไรแบบนี้จึงไม่ได้ตอบและไม่ได้ตาม แต่ด้วยความสงสัยคือเขาไม่ปิดประตู ผมเดินตามไปแอบมองเข้าไปในห้องพระเจ้า มีแต่ห้องเปล่าผมรีบเดินออกมาตอนนี้ขอแท็กซี่เลยแล้วกันรีบกลับห้องพักครับ พอถึงห้องพัก เจอแต่เรื่องบ้าบอ หลับเป็นตายเลย และขณะหลับ ผมก็สะดุ้งตื่นมา เพราะ ...............................

.............เพราะอะไรหรอครับ ตอนต่อไปจะมาไขคำตอบให้นะครับ รอนิดน้า

(พบกับเรื่องจริงตอนต่อไป "ตอนที่ 6 ตอน ย้อนรอยอดีตพินิจกรรม")
ขอบคุณสำหรับติดตาม ตอนต่อไปจะเริ่มเข้าสู่อดีตมากขึ้น ครับ


เรื่องจากพันทิป เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 5 ตอน รถไฟแห่งวิญญาณ)
เรื่องโดย โดยสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne