เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 6 ตอน ย้อนรอยอดีตพินิจกรรม)

     ซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" จากสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne จาก "ตอนที่ 1 ตอน เริ่มต้น"  , "ตอนที่ 2 ตอน เด็กชายผู้หวังดี","ตอนที่ 3 ตอน ชายแปลกหน้า" , "ตอนที่ 4 ตอน พ่อและลูกผู้ค้นหา"  , และ "ตอนที่ 5 ตอน รถไฟแห่งวิญญาณ"  ดำเนินจนมาถึง ตอนที่ 6 ตอน ย้อนรอยอดีตพินิจกรรม  และโปรดติดตามต่อไปของซีรีย์ "เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง" ขอขอบคุณประสบการณ์สยอง ไว้ ณ ที่นี้ด้วย


ความเดิมตอนที่แล้ว ---> พอก้มเก็บไอพอด ผมเห็นคนตัวดำปี๋เลยอยู่ตรงทางลอดประตูไกล้บันได เขาจับขาผมบีบแบบแน่นมาก ผมก้ทำอะไรไม่ได้ ร้องเสียงดังแต่ไม่มีใครได้ยิน ผมจับราวไว้แน่นอยู่แบบนั้นประมาณสักเกือบ 5 นาทีผมร้องเลยครับ ไม่มีใครได้ยินผมเลย แต่ทันใดนั้น
--------------------------
---> เสนอเรื่องจริงตอน ย้อนรอยอดีตพินิจกรรม
หลังจากนั่งแท็กซี่กลับมาจาก หัวลำโพงแล้วผมก็หลับเป็นตายเลย และขณะหลับ ผมก็สะดุ้งตื่นมา เพราะได้ยินเสียงคนมาเถียงกันเสียงไกล้มาก มองหารอบๆตอนนั้นตื่นแบบกระทันหันแสบตามากๆ ก็รู้สึกตกใจนะครับ แต่ก็ยังมั่นใจว่าเสียงอยู่ในห้อง ซึ่งปกติข้างห้องจะเถียงกันแต่เป็นคู่ สามี ภรรยากัน แต่ทว่านี่เป็นเสียงเหมือนกลุ่มชาย หลายคนเถียงกันยิ่งเสียงดังมากขึ้น ผมเลยเอามือขยี้ตา แล้วมองอีก ขยี้อีกมองอีก แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมือสิ่งที่ผมมองเห็นข้างหน้าผม คือชาย 3 คน แต่งตัวแบบชุดผู้ดีเก่าๆในสมัยก่อนมากครับ คนที่1ตัวใหญ่บึกบึน คนที่2หน้าเป็นรอยฟัน คนที่3.เปียกทั้งตัว ทุกคนหน้าโหดเหี้ยมน่ากลัวมาก มาล้อมอยู่ปลายเตียงผมพร้อมเสียงเถียงกัน มั่วมากๆ "และลากมันไป" "ทำสิกระชากมันออกมา" "ไปลากมันออกมา" "จะเอาไหม ก็อยู่นานไม่ได้รีบๆลากมันมา" เถียงกันพอจับใจความได้ประมาณนี้ครับ ผมตกใจรีบหาโทรศัพท์ แต่ไม่ทันหยิบมีชายคนนึงลากขาผมลงจากที่นอนสปริงซึ่งไม่สูงมาก เป็นชายคนที่2 แล้วบอกว่าไปเดี๋ยวนี้ลากผมจนตกที่นอนแล้วชายอีกคน เป็นชายคนที่1 รวบผมของผมไว้แล้วยกผมขึ้น ตอนนั้นผมก็ร้องเสียงดังมากตามสัญชาตญาณ แต่รู้สึกจริงๆคือไม่จบเลย ที่แปลกใจคือผมเป็นคนผมสั้นสั้นมากๆจนไม่สามารถจิกหรือจับผมติดก็ว่าได้ แต่ตอนนั้นผมผมยาวมากถึงขนาดรวบไปไว้ในมือแล้วลากเดินได้  ผมกลัวมากชายคนที่1 บอกว่า ไปกันได้แล้วกูจะสะสางกับมัน อีเลวชั่วมันต้องไม่ได้อะไร เท่านั้นแหละผมหันไปบนเตียง ผมเห็นตัวผมเองนอนอยู่บนเดียง ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออกกลัวมากจะหนีอย่างเดียวแต่ไม่ทันได้หนี ชายคนที่3ผลักผมลอยออกมา ผ่านกำแพงห้องทะลุลอยแบบเร็วมากแล้วมาตกลงในบ้านหลังหนึ่ง
--- บ้านที่ผมลงมานั้น เป็นบ้านเรือนไทยโบราณ ผมสามารถบรรยายได้ผมจำได้ติดตา แต่ปัญหาคือบ้านหลังนั้นมันอยู่ที่ไหนละ ก็ไม่รู้ ผมมองไปรอบๆมองไปรอบตัวไม่เจอใคร เลยมองที่มือตัวเอง นิ้วเรียวสวย ผิวขาวสะอาด เอามือสางผมผมยาวมาก ที่สำคัญมีนมด้วยหน้าอกใหญ่ ผมยิ่งตกใจเลยสัปดนเพราะอยากรู้ เอามือจับเป้าดู ช้างน้อยผมหายไปซะแล้ว ตอนนั้นไม่แปลกใจเท่ากับ ใส่ผ้าถุงแบบผ้าชิ้นเดียวเอามารวบ เสื้อเก่าๆมากๆ มองไปเจอกระจบบานใหญ่ ยิ่งชัดเจนเลย "นี่เราเป็นผู้หญิงแล้วหรอ" แต่ทันใดนั้นบ้านหลังนั้นก็เปลี่ยนสิ่งของรอบๆไปเป็นอีกแบบนึง ซึ่งผมยังนั่งอยู่ที่เดิม และแล้วมีเปลอยู่ข้างหน้าเป็นเด็กตัวน้อยนอนในเปลที่ใช้ผ้าผูกกับไม้ นอนร้องไห้อยู่ในเปลหันไปรอบๆไม่มีใคร และแล้วผมก็ได้ยินเสียง ผู้ชายเรียกผม ซึ่งผมจำได้คือคนที่เคยมาคุยกับผมและเรียกผมในบ้านของเพื่อนชื่อส้ม ในตอนที่ 4
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
"และแล้วเราก็ต้องกลับมาเจอกัน แต่เคยบอกแล้วเราอยู่คนละที่ จะกลับมาอีกทำไม กลับมาก็ตายเปล่า รีบหนีไปยังมีเวลา บุญน้องยังคงบังเขาอยู่รีบหนีไป ออกไปนอกห้องวิ่งไปตรงระเบียงแล้วกระโดดได้เลย " ผมก็กำลังจะทำตาม แต่พอยื้อตัวเองขึ้นมา ทันใด้นั้นก็มีผู้ชาย แต่ครั้งนี้ มากัน 4 คนยืนดักอยู่ที่ประตู
---ลักษณะชายทั้ง 4 และชายอีก 1 คน -----------
ชายคนที่1ตัวใหญ่ บึกบึน /
ชายคนที่2 ตัวเล็กแต่หน้ามีรอยแผลโดนฟัน /
ชายคนที่3 ตัวเปียกปากเป็นแผล /
ชายคนที่4 คนนี้น่ากลัวมากมีแผลไฟไหม้น่ากลัวมาก
ชายคนที่5 คือชายคนที่มาหาผมที่บ้านส้มและสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นแฟนกัน (อิอิ แอบเขิล)

*และพร้อมกับบทสนทนาที่ผมจับใจความได้ว่า
ช.1 : กูหาตัวตั้งนานหนีเก่งนะไปไหนมา ของกูอยู่ไหนคืนมาเดี๋ยวนี้
ผม : ของอะไรเรางง
ชายคนใดคนหนึ่ง : หยุด รู้ อียิ้มมันเลว เอาของพวกกูมา
ช. 4 : พูดยากไปจับมันมา
ช. 2 : คืนมาเถอะน้อง อย่าให้พวกกูต้องติดค้างกันอีกเลย
ผม : เราไม่ได้เอาจริงๆ เราไม่รู้ เราจะหาวิธีช่วยหา เราจะหามาคืนให้ แค่บอกเรา
ช. 3 : พูดไปร้องไป "พ่อลำเอียง พอยิ้มพวกกู พอมันเลว รักแต่ให้แต่ กูจะฆ่า"
ช. 1 : เอาไปซ่อนไว้ที่ไหนรู้ไหม ตั้งแต่หนีออก มากับไอ้ทาส พ่อเอาแต่เมาหัวราน้ำ แม่ก็ตรอมใจตาย มันเลวชั่วมากๆ สมบัติพวกกูคืนมาเถอะของของกูอยู่ไหนคืนพวกกูมา
ช. 1 : วันที่กูจัดการพ่อ รู้ไหมชีวิตกูมีความสุขมาก แต่พอกูมารู้ทีหลังว่ากูไม่ได้อะไรเลยทุกอย่างมันเป้นของ ในราชการแจ้งว่ากูเอาอะไรไปไม่ได้สักชิ้นจนกว่าจะกลับมา กูยิ่งเจ็บมาก กูตามหาแล้วไปไหน ผัวทาสก็บอกว่าตาย พวกมันยิ้ม กุจัดการผัวก่อน กูให้มันนอนตายในบ้านที่นี่แหละ ลูกก็ก็เผาไปให้ กลัวพวกจะเหงา
ผม : ตอนนั้นไม่ว่าจะจริงหรือไม่ผมร้องไห้เลยผมสงสารคนที่โดนแบบนี้มาก
ช. 5 : น้องหญิงรีบเข้ามาในห้องนี้ก่อน เสียงของชายที่ดูเหนื่อยล้า
-สิ้นคำพูดผมถอยเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ชายคนที่5บอกว่าต้องหนีออกไปให้ได้ พี่รักเอ็งมาก พี่ๆของน้องตายหมดแล้ว โดนพี่ใหญ่ให้ฆ่า คนที่โดนฟันหน้าตายอยู่ที่บ้านหลังนี้ พร้อมกับอีกคนโดนวางยาแล้วเผาทั้งเป็น พี่เจ้าอีกคนโดนฆ่าทิ้งไว้ในบ่อน้ำ ส่วนพี่คนโตพ่อจับได้เลยพาไปขังไว้ แต่มันหนีออกมาได้เลยวางยาพ่ออีกคน น้องรีบหนีไป บ้านนี้เป็นที่ตายพวกมัน พวกมันมีความแค้นมาก หากช้าไม่ทันการ จะได้เป็นแค่สิ่งเฝ้าบ้านเหมือนพี่กับลูก ตอนนี้น้องไม่มีความรู้สึกทำอะไรก็ได้ รีบวิ่งออกไปทางระเบียงด้านข้าง แล้วกระโดดลงไปเดี๋ยวนี้
พอพี่คนนั้นพูดจบเขาร้องไห้ดังลั่นเลยผมสงสารเค้ามาก ผมเลยเดินไปที่ระเบียงแต่พวกนั้น4คนก็มาขวางพร้อมกับถือดาบ มีคนกำลังจะฟันผมแต่ผู้ชายคนนั้นมาบังไว้และเสียงเด็กร้องกรี้ดลั่นบ้าน ชายคนนั้นให้ผมวิ่งไปเลย ผมหันกลับไปเห็นเขาโดนฟันแล้วเขาก็หายไปเลย เขาน่าสงสารมากครับผมกระโดดลงจากบ้านวิ่งหนีออกมา มีชายสองคนวิ่งตามมผมมาพร้อมกับถือดาบกับแส้ เขาใช้แส้ฟาดโดนปลายหลังผมตอนนั้นผมรู้สึกแสบมากแต่ก็วิ่งต่อผ่านตัวบ้านออกมา มีชายคนหนึ่งตะโกนลงมาจากบ้านชั้นสูงว่า  "จำไว้ หนีครั้งนี้ได้ ไม่เป็นไรแต่เมื่อไหร่เดินเข้าบ้านเรือนไทยเก่า กูจะรอเฝ้าเอาชีวิต" ผมก็วิ่งไปเรื่อยๆอีก ผมเจอบ่อน้ำ ผมกำลังวิ่งผ่านทันใดนั้น ชายคนที่3 ก้ปีนออกจากบ่อน้ำบอกว่า น้องหญิงลงมาแอบที่นี่เร็วๆพี่มาช่วยแล้ว ด้วยความที่เราก็ไม่อยากตายกำลังวิ่งไป แต่ไม่ทันจะถึง มีชายแก่คนหนึ่งวิ่งมาดักหน้า ผมกลัวมาก เขาบอกว่า "ลูกของพ่อ ลูกต้องวิ่งไปตรงทางเดินเส้นนั้นนะพ่อจะเปิดทางให้ เอ็งยังรักพ่อใช่ไหม พ่อขอโทษ พ่อทรมาณมากลูก รีบไปซะ รีบไปก่อนเขาจะเอาลูกไป ลูกสาวพ่อเป็นคนมีบุญอย่ามาอยู่ที่แบบนี้เลย จงจำไว้การที่ลูกฆ่าตัวตายไม่ใช่สิ่งผิด หากลูกไม่ทำตอนนั้น ลูกคงจะต้องโดนจองจำไว้เหมือนพ่อและพี่ๆของลูก กับของแบบนี้ รีบไป" ชายคนนั้นพูดจบผมก็กำลังจะวิ่งผ่านบ่อน้ำ แต่ไม่ทันได้วิ่ง ก็มีเสียงคนตามมาด้านหลังหนึ่งคน แค่คนเดียว เป็นชายคนที่ 1 พร้อมสนทนากับพ่อว่า
ช.1 : พ่อมาช่วยมันพ่อไม่รักพวกเราเลย พ่อลำเอียงกูเกลียดพ่อ
พ่อ : ปล่อยน้องไปเถอะนะ พ่อรักลูกทุกคน ลูกเคยทำอะไรพ่อ พ่อทรมาณอย่างไรพ่อไม่ติดใจพ่อรักลูกนะอย่าทำบาปอีกเลย
ช.1 : รักมันมากพ่อเข้าข้างมัน
ทันใดนั้นพ่อก็โดนคนที่ 1 ฟันเข้าที่แขน แขนขาด "ซึ่งขณะนั้นคนที่อยู่ที่บ่อน้ำโดนพ่อบังไม่ให้เห็นผม" แต่แล้วมันก็เห็นผมผมรีบวิ่งต่อ พ่อบอกว่า
"หนีไปให้สุดทาง คนที่พ่อส่งไปคุ้มครองเจ้า จะเข้ามาในนี้ไม่ได้ เจ้าจงวิ่งไป และจำไว้หากกลับไปได้ ขยันสร้างบุญด้วยใจเท่านั้น ให้ใช้ใจรักษา และหาพระองค์นี้เก็บไว้ (ลักษณะเป็นรูปเหรียญพระธรรมดา มีหยัก 3 หยักมองไม่ชัด )หลวงปู่ทำไว้ให้เจ้า เจ้าต้องหามาไว้ดูแลรักษาตัวเอง" แล้วพ่อก็หายไป และชายคนที่อยู่บ่อน้ำ ก็ตะโกนมาบอกว่า "หนีได้หนีไป จำไว้ บ่อน้ำเก่าก็จะรอรับ กูจะรอจนกว่าจะคืนมาให้กู" ผมวิ่งด้วยความเร็วมากๆ เร็วแบบขาไม่ติดพื้น ผมวิ่งไปจนเจอถนน ถนนที่เป็นทางเดินคนเหยียบเป็นดินธรรมดา แล้วด้านข้างก็เป็นหญ้าขึ้นแซม ผมยังคงวิ่งต่อ แล้วสักพักหนึ่งชายคนที่1 วิ่งไล่กวดผมอยู่ริมทางแต่เข้ามาไม่ได้ แต่พยายามเอาแส้ฟาดมาโดนผมตลอด โดนหลังผมซึ่งเป็นแผล 1 แผล และแล้วก็มีเกวียนจอดอยู่ข้างหน้า พร้อมกับน้องผู้ชายคนที่ เคยมาช่วยเราไว้ครั้งที่เราโดนรถชน เราจำเค้าได้แน่นอน เพราะหน้าเค้าหวานๆ แต่เป็นผิวดินมีลักษณะแตกระแหงเป็นเส้นด้วย ตอนนี้ผมไม่กลัว ผมรีบเดินไปหาเขา แล้วเกวียนนั้นก็พาผมลอยมาไกลผมมองไปทางไหนก็มีแต่กลิ่นดอกไม้ มีแต่แสงสีสวยงามและแล้วเด็กคนนั้นก็บอกว่า "ผมช่วยพี่ไม่ได้ตลอด เพราะพี่เป็นสิ่งสูงส่ง ผมเป็นแค่ชั้นสัตว์ต่ำต้อยดูแลนาย ครั้งนี้ผมจะหายไปนานหน่อยเพราะผมจะมาวุ่นวาย ชั้นนี้ไม่ได้บ่อยแต่ก่อนแล้ว ดูแลตัววเองด้วย" เสร็จแล้วเขาก็ให้ผมทิ้งตัวลง แล้วให้นึกถึงตัวผมที่เป็นปัจจุบัน ผมก็นึกตลอดตอนนั้นความรู้สึกมันประหลาดมาก และแล้วความรู้สึกสว่างก็เริ่มมืดลงๆๆ มืดจนมองอะไรไม่เห็น และแล้วผมก็ลืมตาอยู่ในห้องพัก ผมหิวน้ำมาก ผมปวดหลังปวดเมื่อยทั้งตัว มองออกหน้าต่างมืดแล้วมีไฟส่องสว่างเปิดไปทั่วตามปกติ มามองนาฬิกา 22.00 (โดยประมาณ) ผมตกใจเลยนี่ผมฝันตั้งแต่แปดโมงเลยน่ะ ผมก็พยายามรวบรวมความฝันแล้วจดไว้เพื่อวันนึงจะเป็นประโยชน์ และตามหาพระที่มีลักษณะหยักๆสามเหลี่ยมและแล้วก็เจอ มันคือเหรียญพระพุทธชินราช ที่แม่ผมได้มาจากน้าชายของผมคนที่ตายไปเมื่อตอนที่ 1 ซึ่งน้าผมไปเป็นทหาร ระหว่างนั้นเขาไปเดินป่าเขาขุดเจอมา มีพระ หลายเหรียญเลยครับ มีขุนช้างขุนแผ่น มี พลายแก้ว ที่เป็นเนื้อแบบแปลกๆไม่เคยเจอ สีคล้ำๆแต่เป็นโลหะนะครับ และที่สำคัญมีเหรีญเงิน 1 บาทสมัยรัชกาลที่5 อยู่ในนั้นด้วย 2 เหรียญครับ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไปโทรไปหาแม่แม่บอกให้รักษาตัวดูแลตัวเองดีๆ หากกลับบ้านช่วงไหนนานหรือหลายวันแม่จะพาไปหาหมอ เก่งๆดูให้ แค่จำไว้ บ้านเก่าบ้านร้าง บ่อน้ำเก่าๆ อย่าไปให้เลี่ยงซะนะลูก แม่เป็นห่วง
       
สองเดือนผ่านไปผมทะเลาะกับคนเฝ้าตึก ด่าสาดรุนแรง เบื่อไม่อยากเห็นขี้หน้าเลยย้ายที่พักครับ ไปอยู่อีกตึกหนึ่งพอย้ายเสร็จผมถามแม่ว่ายังเก็บพระไว้ไหม แม่บอกว่ามันหายไป หาไม่เจออีกเลย แต่ไม่เป็นไรสิ้นเดือนนี้กลับมาบ้านได้ไหม แม่จะพาไปทำพิธีกับพระที่แถวบ้าน

ผมก็โอเคนะครับ ไกล้สินเดือนผมก็กำลังจะกลับบ้าน ก่อนผมจะกลับผมเก็บของเสร็จผมก็นอนดูละคร และแล้วผมก็ได้กลิ่นเหมือนน้ำอบไทย กับกลิ่นห้องน้ำเหม็นมากปนกกัน ผมจึงไปกดชักโครก กดแล้วก็ไม่หายเลยปิดประตูห้องน้ำไว้ ผมก็เคลิ้มๆอีกครั้งนะครับ ซึ่งผมไม่ได้เอะใจนะว่ากลิ่นน้ำอบมาจากไหนเพราะผมชอบใช้ถูตัวตอนนอน (แต่ในทางกลับกันเป็นกลิ่นแตกต่างจากเดิมมาก) สักพักก็เคลิ้มนะครับ สะลึมสะลือ ได้ยินเสียงแปลกๆ หันซ้ายหันขวา ตาก้ไม่เปิดครับจนไม่รู้สึกตัว และตืนขึ้นมาอีก ที ตัวเองก็อยู่ที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว ครับ.......................

(พบกับเรื่องจริงตอนต่อไป "ตอนที่ 7 ตอน อดีตที่รอการพิสูจน์ผลกรรม")

เรื่องจากพันทิป เรื่องเร้นลับ จากเรื่องจริง (ตอนที่ 6 ตอน ย้อนรอยอดีตพินิจกรรม)
เรื่องโดย โดยสมาชิกพันทิปนาม Balletbonne